243 Chapter 1: Almost

"Kuya! Oh my God! Lance!!." sigaw ko ng madatnan si Kuya Ryle na hawak sa leeg si Lance. At naghihingalo na ito. Tumakbo ako sa gawi ni Lance at pilit inalis ang kamay nya sa leeg nito. Wala na pala itong malay. Shocks!. Gusto kong suntukin at bigyan ng sipa at bugbog ang taong gumawa nito sa kanya pero hindi iyon ang mahalaga sa ngayon. It's Lance!. Luha ang unang nagrespond sakin. Hindi maintindihan kung bakit nagagawa ito ngayon ng kapatid ko. I never thought that he came this far. Hinayaan ko sya sa pagdedesisyon nya sa buhay ko. I obeyed everything he commanded me. I choose his happiness more than mine pero bakit ganito ang ganti nya?. Is he sane or not anymore?. I've trusted his words. Even though I have this guts what's unto him. My bad. Is it too late or it's own exact time?. Di ko sinabi sa parents namin. Maging sa panganay namin. Long ago. I already diagnosed his behavior. It's not even like normal people. I kept it on myself for me to observe him more. To study his case. Until I figure it out why is he so protective of me. Still. I play dumb and stayed with him for him to be happy. I didn't let him feel alone or hurt. Hindi nya rin naman ako sinaktan o kahit na ano dahil lahat naman ng gusto nya ay sinusunod ko. I choose him rather than my lover. Pinili ko sya kaysa kay Lance dahil ang alam ko, maiintindihan ako ni Lance. But it's the vice versa. Mali ang akala kong maiintindihan nya ako dahil ang nakatatak na sa isipan nya. Hindi ko na sya mahal at hahayaan ko nalang matapos ang lahat sa amin. No!. Ginawa ko iyon to protect him. I respected his opinion. Sino naman ako para kwestyunin ang nararamdaman nya kung ako naman ang syang dahilan para maramdaman nya ang mga ganung bagay?. Wala akong karapatan na sumbatan sya dahil una palang. Nasaktan ko sya. I didn't mean that. Ang tanging gusto ko lang sa aming dalawa ay ang maging buo ang pamilya na pangarap naming dalawa. Puno ng pagmamahal. Not this thing, called love from afar.

"Joyce." sinubukan akong kausapin ni Kuya but I refused. Siniko ko sya't hindi kayang tapunan ng tingin. "I'm sorry.." anya. Nagmamakaawa.

Damn! Saying sorry after doing what you shouldn't do?. Insane!.

"No!. Don't talk... to me.." iniharang ko ang kamay sa pagitan namin dahil akma na itong lalapit sakin. Kuya Rozen help me carry Lance para maidala sa ospital. Him?. Bahala na sina Daddy at Papa sa kanya.

Agad nilapatan ng paunang lunas si Lance. Sinaksakan ito ng oxygen at pinump ang dibdib. "Damn it!." dinig ko ding mura ni Kuya Rozen. "Hindi ko mapapatawad ang sarili ko rito." kumuyom ang kamao nya. "Kung sana, dati ko pang pinagamot yang si Ryle." inis nya pang sinuntok ang gilid ng pader.

Honestly. I'm lost of words. Di ko kayang magsalita habang nakikita si Lance na kasalukuyang nakikipaglaban sa buhay nya.

Ilang ulit pang pinump si Lance. "Damn. Please! Lumaban ka!." I'm crying on my knees now. Begging for him to come back to me. To us. For our son.

Nanghihina ako. Nakakapanghina!

Wala akong makapitan sapagkat puno din ng galit si Kuya Rozen.

"Hello Papa?. Yes. We're here. He's not responding." sagot ni Kuya sa phone nya. Nanginig ang labi ko't panga sa narinig. Awtomatiko ring nag-init ang magkabila kong mga mata. Shit lang! Not responding?. E kanina pa nila sya sinusurvive?. Bakit walang respond?! Why!?.

Hindi ako mapakali. Habang tumatagal. Lumalakas ang kaba saking dibdib. I don't like it's pound. It's the feeling of anxious and scared. Ayokong kilalanin dahil ayoko. Hindi ko ata kayang tanggapin nalang basta na he's not responding. They should do their work for him to survive!

"Lance, please. Respond." nilagpasan ko si Kuya saka naglakad habang ibinulong ito sa ere. Umaasa na maririnig ako ninuman.

"We should tell this to his family, Joyce." Kuya sounded like it's over! Damn! No way!.

"No Kuya. He'll survive that. Trust me." pilit ko dahil alam kong lalaban sya. Alam kong matapang sya. Alam kong malakas sya't hindi hahayaan na maiwan kaming dalawa ng anak nya. I hope and trust him for that.

"Joyce, kailangan malaman na ito ni Bamby asap."

"I don't fucking care. You know?. Ang mahalaga sakin ngayon ay ang buhay nya Kuya. Sya ang kailangan ko at hindi ang iba." Basta nalang sumabog ang galit sa akin. Di ko din iyon gusto. It's just that. I have no control of my feelings right now. All I'm asking for is that, him staying alive, Again.

He murmured something but I didn't hear anything. Sa lugar kung saan inaasakaso ngayon ang asawa ko, duon nakatutok ang mata ko.

And finally. He responded.

"Oh my God!." humagulgol ako sa tuwa. It's almost!. Buti nalang lumaban pa rin sya hanggang huli. Kuya Rozen hugged me. Maging sya ay di mapigilan ang iyak dahil sa tuwa at galak, na buhay sya!

"After this lil sis. You have to live with your husband na. Saan man sya magpunta. Go with him. Chase your happiness for now. Everything will follow." mainit na luha pa ang sumabog sa pisngi ko. It was a tears of joy. It's a big miracle for me to have this opportunity again to be with him. I held his hand when they let us go near him. And gave him a kiss on his clear skin forehead.

"I love you Lance the great pogi Eugenio. Thanks for fighting. That was tough honey.." bulong ko dito. Muntik na akong sumuko at mawalan ng pag-asa. Mabuti nalang talaga. Mabait Sya sa amin. Still grateful for giving him another chance to live.

Pagkatapos nila syang nalipat sa isang private room. Kinausap na rin ulit ako ni Kuya Rozen. "I'll call his brother and let them know about this. Wag ka ng kumontra pa. They are his family. Kailangan malaman nila ito. Hindi pwedeng hinde." I didn't argue more about this na. Tama naman sya kung tutuusin dahil we almost lost him. At hinding-hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung sumuko rin sya sa laban na to.