บทที่ 7 ฝันบอกเหตุ

"เขาไม่สามารถเป็นดยุกได้"

"ตำแหน่งสืบทอดจะเป็นของ-แทน"

"จากนี้ไป ข้าคือดยุกเมอร์ริแกน"

ภาพเหตุการณ์แวบไปมาสลับวนอย่างรวดเร็วจนเธอปวดศีรษะรุนแรง รู้สึกประหนึ่งร่างกายถูกดึงกระชากไปทางนั้นทีทางนี้ที

สุดท้ายทุกอย่างก็หยุดลงเป็นตัวเธอที่ยืนอยู่กลางโถงทางเดินชั้นสอง ได้ยินเสียงดังจากชั้นล่างเลยเดินไปดู ไวโอเล็ตแอบฟังอยู่ตรงกำแพงชิดระเบียงบันได บริเวณโถงหน้าทางเข้าของคฤหาสน์ดยุกเมอร์ริแกนกำลังโกรธจัดตวาดใส่ทหารคุ้มกันที่ยืนก้มศีรษะ

"สะเพร่า!"

"เป็นความผิดของพวกกระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ"

"พวกมันเป็นใคร?"

"ตอนนี้กำลังสืบหาอยู่พ่ะย่ะค่ะ ลูกธนูนี่ไม่ใช่ของทหารเรา" นายทหารส่งลูกธนูให้ดยุก "หากเจอเบาะแสเพิ่มเติมจะแจ้งท่านดยุกทันทีพ่ะย่ะค่ะ"

"..แล้วเจ้าชายเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ท่านสเตฟานปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ"

ฟังเท่านั้นตัวเธอก็หันเปลี่ยนทิศก้าวเท้าไวๆ ไปที่ห้องๆ หนึ่งของชั้นสอง เปิดประตูเข้าไปก็ตรงไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ใกล้กันมีสาวใช้ที่ยืนรอคำสั่ง มีหมอกับผู้ช่วยที่เก็บอุปกรณ์ตรวจรักษาใส่กล่อง เธอหันไปถามด้วยสายตาก็ได้รับการส่ายหน้าตอบกลับ

เด็กหญิงจึงมองไปยังพี่ชายที่นั่งอยู่ เขามีอาการบาดเจ็บที่ศีรษะรุนแรงสลบไปหลายชั่วโมง ตื่นขึ้นมาก็พูดตะกุกตะกักขาดหายยากจะฟังเป็นประโยค ขยับขาลุกเดินไม่ได้ ถึงแดเนียลจะส่งยิ้มให้เธอ ทุกคนก็ต่างรับรู้ว่าสภาพจิตใจของเขาไม่ได้ดีอย่างที่ฝืนแสดงออกนัก

.

เปลือกตาเปิดออกเชื่องช้า เด็กหญิงมองเพดานเตียงเงียบๆ รู้สึกหดหู่อย่างกับเหตุการณ์ของความฝันเกาะกุมหัวใจเหนียวแน่นติดตามมาด้วย อนาคตนั่นเธอไม่รู้จะปลอบใจแดเนียลอย่างไร ตัวเธอตอนนี้ก็เช่นกัน

"เลดี้ไวโอเล็ตคะ"

เสียงทักทายยามเช้าของสาวใช้คนเดิมมาปลุก ไวโอเล็ตยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะบอกอนุญาตให้เข้ามา หลังอาบน้ำแต่งตัวเธอก็ตรงไปที่ห้องอาหาร

"อรุณสวัสดิ์ ไวโอเล็ต"

"..ท่านพี่" เด็กหญิงกะพริบตาปริบมองชุดที่แดเนียลสวม "ท่านพี่ ท่านพี่จะไปไหนคะ!?"

สิ่งแรกที่เธอทำหลังเห็นว่าชุดที่พี่ชายของเธอสวมนั้นตรงกับความฝันคือการพุ่งเข้าไปจับแขนถาม พอมองด้านข้างเห็นเจ้าชายสเตฟานที่มากับพี่ก็ยิ่งยืนยันความจริง

"ไป..ไปล่าสัตว์สินะคะ" เธอปั้นยิ้มให้ดูปกติ "ข้าลืมไปค่ะ เผลอเสียมารยาทแล้ว"

แดเนียลมองเธอกึ่งจับผิด เขาแตะหน้าผากด้วยฝ่ามือเหมือนคิดว่าเธอเป็นไข้ ตอนนี้ไวโอเล็ตหน้าซีด ดวงตาสีม่วงวูบไหวจ้องพี่ชายคล้ายอยากพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก

"ท่านลอร์ด ข้าขอไปเตรียมม้าก่อนนะครับ"

เฟลิกซ์อยู่ที่นี่ด้วยทางด้านหลัง เขาขอตัวไปทำหน้าที่ตัวเอง ระหว่างเดินไปพบท่านดยุกก็หยุดก้มศีรษะ จนพ้นหลังเจ้านายก็เดินไวๆ ต่อ เขาหันมองไวโอเล็ตอีกทีก็เห็นสีหน้ากังวล ดยุกเมอร์ริแกนส่งมือให้บุตรีจับพาเดินเข้าห้องอาหาร

"ลูกไม่สบายหรือเปล่า?"

"ลูกสบายดีค่ะ" เธอบีบมือที่จับแน่นขึ้น "ท่านพ่อคะ คือ.."

"?"

เธอรู้ว่าจะขอให้ไม่ไปไม่ได้ เล่าก็คงไม่มีใครเชื่อและจะพากันบอกว่าเป็นเพียงฝันร้าย ทว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับการล่าสัตว์ในวันนี้แน่ หากเป็นอุบัติเหตุจริง ประโยคต่างๆ ที่ได้ยินก็แปลกเกินไป

"คือลูก..ลูกขอไปที่คฤหาสน์เคาน์เตสกรีนิชได้ไหมคะ?"

"วันนี้?" ดยุกเมอร์ริแกนแปลกใจ "ลูกส่งจดหมายแจ้งเคาน์เตสแล้วอย่างนั้นเหรอ?"

"ค่ะ วันนี้ทุกคนไม่อยู่ ลูกเลยอยากออกไปด้านนอก"

ปกติการไปเยือนบ้านขุนนางท่านอื่นจะต้องแจ้งล่วงหน้าเสมอเป็นมารยาท หากได้รับคำตอบตกลงนัดหมายถึงสามารถเข้าพบได้ แน่นอนว่าไวโอเล็ตไม่ได้ส่งจดหมายหรืออะไรทั้งสิ้น เธอกำลังโกหก

"ลูกไม่ได้ขออนุญาตพ่อก่อน.."

"ลูก-ลูกผิดเองค่ะ ลูกมัวแต่คิดว่าอยู่คนเดียววันนี้จะเหงาก็เลย.."

ไวโอเล็ตทำหน้าเศร้าสำนึกผิดพร้อมขอโทษบิดาในใจยาวเป็นชุดๆ เหตุผลที่เธอเลือกเคาน์เตสกรีนิชเพราะว่าสองครอบครัวสนิทกัน และบุตรีท่านเคานต์ก็เป็นคู่หมั้นของแดเนียล อย่างน้อยก็ฟังดูเข้าทีหากเธอจะอยากไปนั่งดื่มชาทานขนมกับว่าที่พี่สะใภ้

"..ก็ได้"

"จริงเหรอคะ?" เธอยิ้ม "ขอบคุณค่ะ"

"แต่"

ในที่สุดดยุกเมอร์ริแกนก็อนุญาต มีข้อแม้แค่ถ้าหมอมาตรวจแล้วเธอไม่ได้เป็นอะไรถึงสามารถไปได้ เด็กหญิงมีหมอประจำตัวสามท่านคิดว่าใช้เวลาตรวจไม่น่าจะนานนัก กระนั้นก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้

ทำไมพวกทหารคุ้มกันถึงโดนลงโทษ? ทำไมท่านพ่อถามถึงเจ้าชาย? ลูกธนู? ถ้าพวกเขาทำงานผิดพลาดก็มีความเป็นไปได้เรื่องคนร้ายลอบสังหาร ปัญหาคือเธอจะแก้ไขเหตุการณ์อย่างไร

ทั้งหมดมีทหารคุ้มกันที่แดเนียลแจ้งขอจากท่านพ่อ องครักษ์ของเจ้าชาย พวกสไควร์กับเพจอีกกลุ่มคอยรับใช้ นี่ไม่ใช่งานล่าสัตว์ที่จัดใหญ่โตช่วงเทศกาล สถานที่ก็เป็นป่าใกล้ๆ กับเมืองหลวงของดัชชี ปกติไม่ได้อันตรายอะไรแถมยังยากจะมีคนนอกเข้ามา นั่นหมายความว่าอาจมีใครแฝงตัวอยู่ในนี้

"เฟลิกซ์"

ไวโอเล็ตออกมายืนส่งพวกแดเนียล เห็นเพื่อนชายที่ติดตามพี่เธอไปด้วยก็ตรงเข้าไปหา เฟลิกซ์สงสัยว่ามีอะไรเธอก็บอกกึ่งขอร้อง

"ช่วยดูท่านพี่ด้วยนะคะ คอยอยู่ข้างท่านพี่ ปกป้องท่านพี่ที"

หากเป็นทุกทีเขาคงนิ่วหน้าบ่นทำนองว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว ทว่าความกลัวที่เด็กหญิงแสดงออกมาทางแววตาเขารับรู้ได้ เหมือนกับวันนั้นที่ฝนตก

"ได้ ข้ารับปาก"

บางอย่างบอกกับเธอว่าเขาจะยอมเชื่อ ไวโอเล็ตกลั้นใจอยู่ครู่ก็บอก

"ลูกธนู มีคนคิดลอบสังหารค่ะ"

"อะไรนะ?"

"ข้าไม่รู้ว่าใครแต่เขาอยู่ในขบวนออกล่าสัตว์วันนี้แน่ค่ะ ลูกธนูจะไม่ใช่ตราหมาป่าของเมอร์ริแกน"

แอบกลัวเฟลิกซ์จะไม่เชื่อหาว่าเธอกุเรื่องหรือพูดจาเป็นลาง ทว่าเพื่อนชายผงกศีรษะรับฟังนั่นทำให้เธอดีใจและสบายใจขึ้นนิดหน่อย

"ข้าจะคอยระวัง"

แดเนียลกับสเตฟานเตรียมพร้อมขึ้นนั่งบนหลังม้าเรียบร้อย เจ้าชายจักรวรรดิมองบุตรีดยุกกับเด็กรับใช้ด้วยความสงสัย สักพักก็เบือนสายตากลับไม่ลืมสวมรอยยิ้มบนใบหน้า

คล้อยหลังกลุ่มเดินทางไปล่าสัตว์เธอก็เดินกลับเข้าด้านในคฤหาสน์ ไวโอเล็ตสูดลมหายใจช้าๆ ให้ตัวเองสงบ ช่วงที่กลับห้องนอนก็ขบคิด ตอนนี้ได้รับอนุญาตให้ออกข้างนอกได้แล้วแต่เธอทำอะไรได้บ้าง?

"..?"

เด็กหญิงเห็นบิดาเดินมาหา หากจำไม่ผิดท่านพ่อน่าจะมีธุระกับพวกขุนนางเรื่องเตรียมการรับมือปัญหาขาดแคลนตามเขตรอบนอกเมืองหลักช่วงฤดูหนาว ปรากฏว่าท่านยังไม่ไปแล้วมาอุ้มเธอพาขึ้นชั้นบน

"ท่านพ่อต้องประชุมขุนนางที่ห้องโถงไม่ใช่เหรอคะ?"

"พ่อจะรอฟังผลตรวจก่อน" ดยุกยิ้มเอ็นดูบุตรี "แล้วยังมีเวลาอยู่บ้าง พ่อจะอยู่เป็นเพื่อนดีไหม?"

ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติเธอจะพยักหน้าด้วยความว่องไว ปัญหาคือตอนนี้ทำอย่างนั้นไม่ได้ หลังหมอสามท่านตรวจเสร็จเธอตั้งใจจะรีบไปทันทีแท้ๆ คิดแล้วก็อยากร้องไห้ดังๆ

"ขอโทษค่ะ" ไวโอเล็ตเม้มปาก "ลูกเกรงว่าจะผิดนัด"

ดยุกเมอร์ริแกนเข้าใจพร้อมเห็นด้วยเรื่องรักษาเวลา ดังนั้นเมื่อหมอทยอยกันเข้ามาตรวจอาการจนครบ เลดี้น้อยก็เตรียมตัวออกนอกบ้านเปิดประตูข้างห้องนอนเข้าไปในห้องแต่งตัวที่มีเดรสแขวนแน่นเต็มตู้ รองเท้า เครื่องประดับ

ทุกทีก็ไม่ได้ใส่ใจว่าสาวใช้จะใช้เวลาแต่งตัวให้นานแค่ไหนแต่มาตอนนี้รู้สึกหลายอย่างช่างจุกจิกยุ่งยาก

"อย่าลืมผ้าคลุมไหล่กันลม" เธอออกมาพ่อก็เตือน ดยุกเลือกหยิบอันที่น่าจะเหมาะมาให้ดู "หมวกกันแดดด้วย อันนี้ไหม?"

"ท่านพ่อคะ ถ้า.."

"หืม?"

"ถ้าลูกทำผิด ลูกขอโทษนะคะ"

ไวโอเล็ตมองพ่อที่เป็นห่วง เธอรู้สึกไม่ดีที่โกหก แถมกำลังจะสร้างปัญหาอีก บางทีหลังจบเรื่องนี้ท่านอาจจะโกรธมากก็ได้ ทว่าหากไม่ทำอะไรสักอย่างก็กลัวจะเสียใจภายหลังเช่นเดียวกับเรื่องของแม่

"ลูกไปก่อนนะคะ"

ขึ้นรถม้าเรียบร้อยเธอก็กำฝ่ามือตัวเองเรียกกำลังใจ มีสาวใช้สองคนติดตามนั่งด้วย คนคุ้มกันขี่ม้าหนึ่ง สารถีหนึ่ง

"หยุดรถค่ะ"

ออกห่างจากคฤหาสน์ตระกูลแบล็คมาไกลพอก็สั่งหยุด สาวใช้ดูสับสนแต่ก็เปิดช่องด้านหลังที่นั่งบอกคนคุมม้า

"เราจะเปลี่ยนเส้นทาง ไปทางประตูเมืองฝั่งตะวันออกค่ะ"

"คะ? แต่เลดี้คะ เราแจ้งท่านดยุกไว้ว่าจะไปที่-"

"เปลี่ยนเส้นทางค่ะ ไปตามที่ข้าบอก ข้าจะตามพวกท่านพี่ไป"

เธอยืนยันเสียงหนักแน่นว่าไม่คิดเปลี่ยนใจ พวกคนรับใช้พากันมองหน้าสลับไปมาอยู่ครู่ แต่ละคนไม่กล้าทำตามไวโอเล็ตจึงย้ำอีกที ในที่สุดรถม้าก็เคลื่อนตัวไปทางประตูใหญ่ของเมือง

คนคุ้มกันของเลดี้น้อยพยายามจะฝากยามด่านหน้าให้ไปแจ้งท่านดยุก แน่นอนว่าพวกเขาไม่นิ่งนอนใจ ทำเป็นตรวจสอบรอบๆ รถม้าถ่วงเวลา

"รออะไรคะ ออกรถได้แล้ว"

"ล-เลดี้ครับ เผอิญว่าต้องตรวจสอบอีกสักพัก"

"จะต้องตรวจสอบอะไรคะ?" ไวโอเล็ตสวมร่างเด็กเอาแต่ใจ "ข้าคือบุตรีดยุกเมอร์ริแกน ข้าต้องการจะออกไปด้านนอกจำเป็นต้องตรวจสอบด้วยเหรอคะ พวกเจ้าอยากโดนลงโทษหรืออย่างไร?"

"ม-ไม่ครับ ขออภัย"

เธอต้องการให้แจ้งเรื่องอยู่แล้ว ซึ่งกว่าจะส่งเรื่องไปถึงท่านพ่อก็ต้องใช้เวลาระยะหนึ่ง ที่สำคัญคือการประชุมน่าจะเริ่มต้นแล้ว พ่อบ้านเบนน่าจะยุ่งอยู่ พวกเขาต้องลังเลที่จะแทรกขัด ฉะนั้นเรื่องจะไปถึงเซอร์แบรนดอนก่อน ที่เหลือแค่นำตัวเองไปวางไว้ที่ป่านั่น ไวโอเล็ตขอโทษบิดาอีกครั้งในใจที่นำความเป็นห่วงของท่านมาใช้ประโยชน์

เด็กหญิงเร่งให้รถม้าเดินทาง ขบวนม้าของแดเนียลน่าจะไปถึงสถานที่เรียบร้อย โชคดีที่เธอไปนั่งดูท่านพี่เขียนรายงานเสนอท่านพ่อ แม้แต่จุดตั้งค่ายพักบนแผนที่ป่าก็เห็นมาแล้ว คาดการณ์ว่าใกล้จะถึงเธอก็บอกให้รถหยุด

"ข้าขอพักสักครู่ค่ะ"

ได้ลงมายืดเส้นยืดสาย ไวโอเล็ตก็มองพวกต้นไม้สูงรอบด้าน มีเสียงนกเสียงแมลงดังแว่วสะท้อนแผ่วเบา

"สารถี"

"ครับ เลดี้?"

"เฉพาะเจ้าเดินทางคนเดียวกลับไปที่เมืองค่ะ" เธอสั่งตามด้วยยิ้มหวาน "แจ้งพ่อบ้านเบนบอกว่าข้าลงจากรถม้าแล้วหลงป่าหายไป รบกวนด้วยนะคะ"

"เลดี้ไวโอเล็ตคะ หากเกิดเรื่องเช่นนั้นพวกข้าต้องถูกท่านดยุกลงโทษหนักแน่ค่ะ!"

คำสั่งพิลึกพิลั่นทำบรรดาผู้ติดตามหน้าเหวอ พวกเขาต่างนั่งลงขอร้องโน้มน้าวให้คุณหนูกลับคฤหาสน์

"ไม่ต้องห่วงนะคะ ข้าจะรับผิดเรื่องนี้เอง ช่วยทำตามด้วยค่ะ"

ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดี ไวโอเล็ตตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะสารภาพกับบิดา เธอจะรับผิดเองคนเดียวทั้งหมด

สารถียอมไปจนได้ เมื่อไม่มีรถม้าเด็กหญิงก็หาขอนไม้แถวนี้แทนเก้าอี้ อีกสักพักทหารหลายสิบคนน่าจะแห่มาตามหาตัวเธอในป่า หากเป็นไปด้วยดีอาจจับคนร้ายมีพิรุธได้ด้วย ลูกธนูต้องอยู่กับตัวคนๆ นั้น

กระนั้นเรื่องหนนี้ก็ร้ายแรงไม่ใช่เล่น เด็กหญิงรู้ดีว่าตัวเองก็ต้องระมัดระวังตัวจึงให้คมคุ้นกันอยู่ด้วยที่นี่ เป้าหมายของคนร้ายน่าจะเป็นเจ้าชายสเตฟาน ด้วยตำแหน่งฐานะเขามีศัตรูมากอยู่แล้ว ไวโอเล็ตคิดไม่ออกว่าจะมีใครประสงค์ร้ายต่อครอบครัว หากเป็นเรื่องผลประโยชน์การตีสนิทดยุกย่อมดีกว่าสร้างความบาดหมาง ยกเว้นว่าจะใส่ร้ายฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น

"..ตำแหน่ง..ดยุกเมอร์ริแกน"

ระหว่างขบคิดอยู่ก็เกิดนึกถึงเสียงที่นิมิตแวบเข้ามาคืนก่อน ภาพช่วงแรกรวดเร็วจับตาจดจำไม่ทันแต่เสียงช่างคุ้นหู