บทที่ 10 ม้าถีบ

วันนี้อยู่ๆ หัวหน้าสาวใช้ก็พาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาแนะนำชื่อเคท เธออายุน้อยกว่าปีหนึ่งตัวเล็กน่ารักคล้ายกระรอกไม่มีผิด ผมสีน้ำตาลทองถักเป็นเปียเดี่ยวดูดุกดิกเวลาขยับ ซึ่งสีผมช่างคุ้นตาไวโอเล็ตชอบกล

"ส-สวัสดีค่ะ เลดี้ไวโอเล็ต"

"สวัสดีค่ะ" เธอระบายยิ้มต้อนรับ "ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

ช่วงนี้มีการ์ดเชิญไปงานเลี้ยงน้ำชาเล็กๆ ของบรรดาบุตรีขุนนางที่อายุใกล้เคียงกันส่งเข้ามาบ้าง เคทจึงมาฝึกงานที่นี่เป็นสาวใช้ที่จะคอยติดตามเลดี้น้อยไปทุกที่ ทว่าตอนนี้ยังไม่พร้อมนักเลยต้องมีสาวใช้คนอื่นสอนอยู่ข้างๆ

"รินน้ำชา"

"น-น้ำชา"

เธอมองอีกฝ่ายที่ถือกาตรงมายืนหน้าโต๊ะ มือเคทสั่นกึกๆ ระหว่างรินลงถ้วยกระเบื้อง พอเงยหน้าสบตากันกับไวโอเล็ตก็สะดุ้งโหยง น้ำชาร้อนกระเด็นโดนมือตัวเอง ไม่รู้ทำไมทั้งๆ ที่มอบรอยยิ้มให้แต่ก็ยังดูกลัวอยู่ดี

"ขอโทษค่ะ!"

"ไม่ต้องเกร็งนะคะ" ไวโอเล็ตขอมือเคทมาจับพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดให้ "ถ้ากดดันมากไปที่ตั้งใจไว้อาจจะผิดพลาดแทนก็ได้"

"เข้าใจ เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"

ระหว่างเธออ่านหนังสือ เคทก็ยืนรอรับใช้ต่อแถวหน้ากระดานถัดจากสาวใช้รุ่นพี่ ขณะที่คนอื่นยืนนิ่งก้มหน้า หลับตาหรือมองตรงไปทางกำแพง เด็กหญิงนั้นมองคุณหนูของคฤหาสน์อยู่นานไม่วางตาสักวินาที ไวโอเล็ตที่รู้สึกได้ก็เหลือบมองส่งยิ้มถาม

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"อะ ไม่ค่ะ" เธอรีบก้ม "ขอโทษที่เผลอจ้องค่ะ ค-คุณหนู ไม่สิ เลดี้ผิดกับที่เคยได้ยินมาจากพี่ชายก็เลย..ม-ไม่ใช่"

"อย่างนั้นเอง แล้วผิดกับที่ได้ยินนี่เป็นในทางที่ดีไหมล่ะคะ?"

"ค่ะ เลดี้ทั้งใจดี อ่อนโยน แล้วก็สวยมากๆ อย่างกับตุ๊กตาเลยค่ะ"

เคทผงกศีรษะหงึกหงักชนิดจริงจังพร้อมชม ไวโอเล็ตก็ยิ้มขอบคุณและเปิดหนังสือที่วางบนโต๊ะอ่านต่อจากบรรทัดเดิม กระนั้นมาคิดแล้วก็คาใจกว่าเก่า บางอย่างชวนให้รู้สึกตงิดนิดๆ โดยการจะพิสูจน์ข้อเท็จจริงนี้ไม่ยาก

"เคทเป็นลูกสาวของครอบครัวคลาร์กหรือเปล่าคะ?"

"ค่ะ ใช่ค่ะ"

ใช่อย่างที่เธอคิดไม่มีผิด ทั้งผมสีน้ำตาลทองกับดวงตาสีอำพันนี่ ไวโอเล็ตกรีดยิ้มพ่นลมหายใจเบาๆ ไม่รู้เฟลิกซ์สาธยายบุตรีดยุกเมอร์ริแกนว่าเป็นอย่างไรให้น้องสาวฟัง ทว่ามันต้องตรงกันข้ามกับที่เคทบอกเมื่อครู่แน่

"ตายจริง แล้วเฟลิกซ์เล่าอะไรบ้างเหรอคะ?"

"เอ่อ พี่เล่าเรื่องที่เลดี้ใช้เวทยิงใส่ ทำกับดักรังมด เรื่องที่เอาของแปลกๆ มาบังคับให้กิน เอาหนอน แมงมุมไม่ก็กิ้งก่าไปหลอกให้ตกใจ แล้วก็.."

ที่เคทเล่ามาล้วนเป็นวีรกรรมที่เคยเกิดขึ้นจริง และตอนนี้ไวโอเล็ตเตรียมแผนในหัวจะผสมเครื่องเทศเผ็ดร้อนในคุกกี้ให้เขา ไม่ก็เอารังมดแดงหรือหญ้าขนไปยัดใส่หลังคอเสื้อให้คันยุบยับ กระนั้นขั้นแรกต้องยิ้มหวานให้เขาหวาดหวั่นสยองเล่นก่อนแล้วค่อยดำเนินแผนการ คิดสีหน้าตลกๆ ก็แทบรอไม่ไหว

พักนี้แดเนียลต้องไปฝึกฝนการต่อสู้จริงที่ป้อมทหารและเรียนรู้เกี่ยวกับหน่วยต่างๆ ส่วนเฟลิกซ์ไปคอยจัดการงานจิปาถะที่นั่นตั้งแต่เช้าจรดเย็นถึงกลับมาทำงานที่คฤหาสน์เมอร์ริแกน เรียกได้ว่าเธอแทบไม่เจอพวกเขาเลย

"เฟลิกซ์"

เวรทำความสะอาดคอกม้าวันสุดสัปดาห์เป็นหน้าที่เขา ไวโอเล็ตมั่นใจว่าเฟลิกซ์กลับมาแล้วเลยมาดักที่นี่ เจ้าตัวเห็นคุณหนูจอมยุ่งมาก็ย่นคิ้วเบ้ปาก น้องสาวของเขาก็มาด้วย แต่สิ่งที่เรียกสายตาบุตรีดยุกกลับเป็นรอยฟกช้ำดำเขียวตามตัวเขา

"พี่ เกิดอะไรขึ้นคะ!"

"อ่า โดนม้าถีบน่ะ"

เฟลิกซ์ตอบคำถามเคทและวางมือยีเส้นผมน้อง เขาหรี่ตาใส่ไวโอเล็ตที่ยืนจ้องนิ่งๆ ดวงตาสีม่วงจับมองเขม็ง ไม่รู้วันนี้เธอวางแผนจะทำอะไร

"..เคทบอกข้าหมดแล้วนะคะ" เด็กหญิงเกริ่นก่อนยิ้มละมุน "ว่าเจ้าพูดถึงข้าอย่างไร"

"หา ทั้งหมด?"

"ค่ะ ทั้งหมด"

เขาตกใจกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่คาดคิดว่าเคทจะเล่าออกไป เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอมายืนจ้องอย่างกับเขาทำอะไรผิด

"ข้าขอตัวกลับก่อนนะคะ"

หลังบอกเธอก็ยิ้มสวยปิดท้ายหันเดินกลับ เคทจึงเอ่ยลาพี่ชายแล้วตามคุณหนูไป เฟลิกซ์ขนลุกวาบว่าอาจถูกเล่นงานอีก วันนี้เขาคงต้องตรวจข้าวของเครื่องใช้ดีๆ เกิดตกใจโยนตัวประหลาดใส่หน้าเซอร์แบรนดอนแบบวันก่อน เขาได้ถูกสั่งวิ่งรอบสวนหลายสิบรอบแน่

"พี่คะ"

"เคท?"

ปรากฏว่าจากนั้นครึ่งชั่วโมงน้องสาวก็นำกล่องยามาให้แล้วลากแขนพาเขาไปนั่งปฐมพยาบาลทำแผล เคทรีบร้อนอยากช่วยแต่มือหนักพอควร

"เจ็บๆ" เขาชะงักยื่นมือขอถุงสมุนไพรประคบ "มา พี่ทำเองดีกว่า"

"พี่โดนม้าถีบมาจริงๆ เหรอ?"

"ใช่สิ จะอะไรล่ะ"

"พี่ไม่ได้โกหกใช่ไหม?"

"แน่นอน จะโกหกไปทำไม" เฟลิกซ์โคลงศีรษะ "ว่าแต่เอากล่องยามาได้ยังไง?"

"ข้า ข้าขอมาจากหัวหน้าสาวใช้"

นอกจากบนใบหน้ายังมีตามตัวกับสีข้างด้วย เธอรอจนพี่ชายจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีก็ขอกลับไปทำงานต่อ

เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งไวๆ ย้อนไปทางคฤหาสน์หลักสุดความเร็วที่มีด้วยขาเล็กๆ ถึงสวนที่มีเก้าอี้โต๊ะน้ำชาก็ตรงเข้าไปรายงาน ไวโอเล็ตที่นั่งรออยู่จึงหันมอง เห็นหอบเหนื่อยก็ให้นั่งพักส่งแก้วน้ำให้ดื่ม

"เลดี้ไวโอเล็ตคะ" เคทสูดลมหายใจให้นิ่ง "พี่บอกว่าถูกม้าเตะมาจริงๆ"

"อย่างนั้นเหรอคะ"

ที่เธอเห็นมันไม่น่าใช่แบบนั้น ลองถ้าม้าเตะเขาจริง ต่อให้เป็นลูกม้ามันก็ไม่น่าจะเกิดรอยฟกช้ำลักษณะนี้ หากกีบเท้าติดเกือกโจมตีมันคงไม่กระจายทั่วๆ หลายจุด เว้นเฟลิกซ์จะคลั่งเพี้ยนไปไล่สู้กับม้าที่ค่ายทหาร

เพื่อคลายข้อสงสัย ไวโอเล็ตอยากจะพิสูจน์หาสาเหตุ อันดับแรกตอนค่ำจึงไปสอบถามแดเนียลที่ห้องก่อน ซึ่งพี่ชายเธอบอกว่าปกติจะไปฝึกตัวต่อตัวกับเซอร์แบรนดอน ศึกษาแผนการทหารจากผู้บังคับบัญชากอง เขาเลยไม่รู้ว่าเฟลิกซ์ทำอะไรบ้าง

"จริงสิ" แดเนียลหยุดปากกาเหล็กในมือ "ได้ยินว่าพวกสไควร์คอยฝึกให้เพจอยู่"

"สไควร์.."

สไควร์คือตำแหน่งสูงขึ้นจากเพจ กล่าวก็คล้ายอัศวินฝึกหัด ซ้อมด้วยอาวุธของจริงไม่ใช่ไม้ คอยดูแลเกราะ ดาบ โล่ พวกเขาจะออกรบต่อสู้เคียงข้างเหล่าอัศวินในสงคราม

"พวกลูกคุยอะไรกันอยู่?"

"ท่านพ่อคะ"

ประจวบเหมาะดยุกเมอร์ริแกนมาหาเด็กๆ ตั้งใจมาดูว่าลูกชายเรียนเป็นอย่างไรหรือมีอะไรถามเขาไหม ปรากฏว่าลูกสาวก็มาอยู่ที่นี่เช่นกัน พอเขานั่งลงที่เก้าอี้ ไวโอเล็ตก็เดินมาเกาะที่วางแขน

"พรุ่งนี้ข้าขอตามท่านพี่ไปที่ป้อมทหารได้ไหมคะ?"

"ลูกจะไปทำไม?"

"ข้าได้ยินจากท่านพี่กับเพื่อนๆ แล้วคิดว่าน่าจะสนุกค่ะ" ไวโอเล็ตแสร้งทำหน้าเศร้า "ข้าไปไม่ได้เหรอคะ.."

"ลูกไม่น่าจะชอบที่นั่น ถ้าเบื่อก็ส่งการ์ดเชิญเพื่อนๆ มาทานขนมที่คฤหาสน์ไม่ดีกว่าเหรอ?"

"หมอบอกว่าให้เดินออกกำลังบ่อยๆ จะดีต่อสุขภาพ ข้าก็เลยเดินในสวนจนเบื่อแล้วค่ะ"

ท่านพ่อของเธอพยายามโน้มน้าว กระนั้นบุตรีก็ดูจะไม่ยอมแพ้ ไวโอเล็ตคาดว่าขออีกนิดน่าจะสำเร็จ เธอทำตาใสวาววับอ้อนพร้อมเสนอเสริมเข้าไป

"ท่านพ่อก็ไปกับข้าพรุ่งนี้สิคะ ไปดูท่านพี่ฝึกซ้อมด้วย ข้าอยากไปด้วยกัน"

"พรุ่งนี้.."

"นะคะ"

ดยุกหนุ่มถอนหายใจยิ้มๆ พลางลูบเส้นผมสีดำบนศีรษะของไวโอเล็ตเบามือ เขาครุ่นคิดตารางเวลางานแล้วพอจะมีเวลาว่างไปกับลูกสาวช่วงบ่ายได้จึงพยักหน้าตกลง เด็กหญิงเผยยิ้มกว้างมีความสุขโดยขอโทษพี่ชายในใจไปด้วย เพราะแดเนียลกำลังตกตะลึงที่ท่านพ่อจะไปดูฝีมือการใช้อาวุธต่อสู้ของเขาพรุ่งนี้

.

เพราะไม่อยากให้เอิกเกริกนัก ดยุกเลยไม่ได้แจ้งล่วงหน้ากับทางป้อมทหารว่าเขาจะไป ตามนัดที่ให้ไว้กับไวโอเล็ตเขาก็พาเธอมาด้วยกัน ส่วนสาวใช้ติดตาม เด็กหญิงก็ขอแค่พาเคทไปเป็นเพื่อน

เพิ่งเคยมาก็เหลือบมองป้อมทหารกว้างใหญ่ของดัชชีที่สร้างจากอิฐก้อนใหญ่ชนิดเดียวกับกำแพงเมือง ด้านในมีทหารฝึกหัดมากมายรวมถึงพวกเด็กฝึกอัศวิน ดยุกพาพวกเธอเดินเข้าไปด้านในสุดตรงไปลานกว้างที่บุตรชายฝึกซ้อมอยู่

จุดนี้มีแค่พวกอัศวิน บุตรหลานขุนนาง สไควร์ ไวโอเล็ตไม่เจอเฟลิกซ์ อาจเป็นสนามซ้อมอื่นที่เพจใช้ จะให้ท่านพ่อของเธอตามไปด้วยก็คงจับพิรุธยาก ดังนั้นต้องแอบตามหาเอาเอง ทว่าแทบไม่มีทางที่จะเป็นไปได้เลย

"ท่านดยุก" เซอร์แบรนดอนรีบมาทำความเคารพ "กระหม่อมไม่ทราบว่าท่านจะมา ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่เป็นไร แดเนียลเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ลอร์ดแดเนียลฝีมือดีขึ้นมาก กระหม่อมเอ่ยชมเองอาจดูเกินจริง"

ท่านเซอร์เบี่ยงหลบเปิดทางให้ดยุกได้มองบุตรชายฝึกซ้อม เทียบกับที่เคยเห็นไวโอเล็ตก็พอดูออกว่าท่านพี่ของเธอชำนาญวิชาดาบกว่าเดิมมาก แถมวันนี้จริงจังมากเป็นพิเศษ พี่ชายคงกลัวพลาด และไวโอเล็ตเห็นชัดเจนว่าท่านพ่อภูมิใจ

"ท่านพ่อคะ" เธอเขย่งยกมือป้องปาก ดยุกเมอร์ริแกนที่ยืนกอดอกก็โน้มตัวต่ำลงฟัง "ไม่ลองรับดาบท่านพี่ดูสักหน่อยล่ะคะ ข้าเชื่อว่าท่านพี่อยากฝึกดาบกับท่าน"

"อืม เป็นความคิดที่ดี"

"ข้าถือเสื้อนอกให้เองค่ะ"

เด็กหญิงระบายยิ้มรับเสื้อนอกของบิดามาถือไว้ให้ พี่ชายของเธอหันมาตามเสียงเรียกก็เบิกตาโต เขาขยับตัวแข็งๆ แต่ขณะเดียวกันก็ดีใจที่ได้ใช้เวลากับท่านพ่อ นานมากแล้วที่ไม่ได้ฝึกดาบด้วยกัน ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างมีดาบเหล็กที่ใช้ฝึกในมือพร้อม

"บุกเข้ามาเลย แดเนียล"

"ค-ครับ!"

ระหว่างที่พ่อกับพี่ชายจมสมาธิไปกับการปะทะฝีดาบก็ถือเป็นโอกาสเหมาะ ไวโอเล็ตกวักมือกระซิบถามเซอร์แบรนดอน

"ข้าอยากไปทำธุระส่วนตัวสักหน่อย ต้องไปที่ไหนคะ?"

"ให้ข้าพาไปไหมครับ?"

"ไม่ดีกว่าค่ะ" เธอส่ายหน้า "เห็นอายุเท่านี้ข้าก็เป็นเลดี้แล้วนะคะ"

"ฮ่ะๆ ครับ ขออภัยเลดี้"

เพราะเห็นมาตั้งแต่เล็กท่านเซอร์จึงอมยิ้มเอ็นดู เขาบอกเส้นทางไปห้องน้ำซึ่งไวโอเล็ตก็รับคำว่าจำได้แล้วพาเคทไปด้วยกัน ผ่านอัศวินแบรนดอนได้ราบรื่นโดยอีกฝ่ายไม่สงสัย เธอก็เดินเปลี่ยนทิศเพื่อไปตามหาเฟลิกซ์

"เลดี้คะ ห้องน้ำไม่ใช่ทางนี้นะคะ"

"ค่ะ เคท เราจะไปหาเฟลิกซ์กันค่ะ"

คนตัวเล็กกว่าเพิ่งเข้าใจก็ผงกศีรษะเร่งเดินตาม สองสาวน้อยวนรอบๆ ไปตามเส้นทางของโถงทางเดินป้อมทหาร มันค่อนข้างสลับซันซ้อนแต่ไวโอเล็ตแน่ใจว่าไม่ได้หลงทิศ ตอนที่เดินอยู่กับพ่อก็มองพวกกลุ่มสไควร์กับเพจไว้แล้ว เครื่องแบบที่แตกต่างกันทำให้ยืนยันได้ง่าย

"เจอแล้วค่ะ"

เคทมองลงไปที่สนามด้านล่างเห็นพี่ชายของตัวเองก็เรียกเลดี้ ที่นี่มีหุ่นฟางหุ่นไม้สำหรับฝึกปักเอาไว้ทั่วๆ ทว่าตรงมุมกำลังมีการล้อมวงสู้กันอยู่ เสียงยากจะจับฟังความ

"ลงไปด้านล่างกันค่ะ"

"บันไดทางนั้นค่ะ เลดี้"

พวกเธอวนฝั่งบันไดหินแล้วลงไปที่โถงระเบียง จากตรงนี้จะมองเห็นสถานการณ์ได้ชัดกว่า ไวโอเล็ตพาเคทหลบด้านหลังเสาต้นใหญ่

มองสำรวจที่ตรงนั้นแบ่งเป็นสองกลุ่มและเด็กเพจที่พ่ายแพ้ก็ทำดาบไม้หลุดมือ ฝ่ายอายุมากกว่าก็ไม่ลังเลที่จะฟาดซ้ำแม้คู่ต่อสู้ไร้อาวุธ

"ลุกขึ้น เร็วเจ้าเปี๊ยก"

พวกเพจที่ยืนอยู่ดูหวาดหวั่นไม่กล้าโต้แย้ง ฝ่ายสไควร์ที่อายุมากกว่าพากันหัวเราะ เฟลิกซ์ใช้หลังมือเช็ดเลือดที่ปากลุกขึ้นและตวัดตาจ้องกลับ เด็กชายพยายามหลบหรือป้องกันแต่ก็เจ็บเอาเรื่องแทบสำลัก

"กระจอกชะมัด ดูมันสิ"

"ยศอัศวินมีไว้สำหรับชนชั้นสูงเท่านั้น พวกสามัญชนอย่างมากก็เป็นได้แค่เด็กรับใช้ล้างคอกม้าตลอดชีวิตนั่นล่ะ!"

ไวโอเล็ตรีบปิดปากห้ามเคทที่ทำท่าจะตะโกนไม่ให้ส่งเสียง เธอเองก็โมโหไม่พอใจ คิดแล้วควรไปตามอัศวินสักคนไม่ก็เซอร์แบรนดอนมาจัดการ กระนั้นท่าทีของเฟลิกซ์ก็ทำให้เลดี้น้อยหยุด แววตาที่สะท้อนดวงตาสีอำพันยังไม่ยอมแพ้ เธอบอกในใจให้เขาลุกและตกใจที่เห็นโดนเตะอีก

"เฟลิกซ์.."

หนนี้เขาล้มลงไปตรงจุดใกล้กับดาบไม้พอดีก็หยิบขึ้นมาด้วยความว่องไวฟาดชนกับดาบของสไควร์ ยื้อดันแรงอยู่ครู่ก็ปรับทิศดาบเบี่ยงแรงให้คนตัวใหญ่กว่าเสียหลักแล้วเหวี่ยงขาสกัดเท้า เด็กหญิงสองคนกำหมัดแน่นลุ้นแทน เฟลิกซ์ใช้ดาบไม้ปัดดาบในมือของคู่ต่อสู้หลุดไปต่อด้วยสะบัดกลับมาหยุดก่อนฟาดหัวคนที่ล้มชนิดฉิวเฉียด ไวโอเล็ตยิ้มแย้มดีใจแทบกระโดดจับมือกับเคท

"ยินดีด้วย ท่านแพ้เพจจากสามัญชนแล้ว"

"ไอ้เด็กบ้านี่!" ถอยลุกได้ก็ขบฟันกรอดชี้หน้า "สั่งสอนมันเลย!"

"คิดว่าโตกว่าแล้วไง เข้ามา!"

พอเห็นฝ่ายตรงข้ามเข้ามารุม กลุ่มเพจก็ฮึดสู้เข้าไปช่วย สนามซ้อมย่อยกลายเป็นสงครามขนาดย่อมที่ใช้ทั้งหมัด ลูกเตะ ดาบไม้ วุ่นวายยกใหญ่ สภาพนี้ไม่จบง่ายๆ แน่ ไวโอเล็ตเลยพาเคทวิ่งไปด้วยกัน เธอมองหาใครสักคนแล้วเจาะจงเข้าไปขอความช่วยเหลือ

"ท่านเซอร์คะ!"

"?"

เสื้อนอกของดยุกเมอร์ริแกนรวมกับลักษณะภายนอกของไวโอเล็ตทำให้อัศวินดังกล่าวรู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นบุตรีตระกูลแบล็ค

แจ้งเรื่องแล้วเด็กหญิงก็หลบเลี่ยงเส้นทางมองจากห่างๆ ทางชั้นบน พวกผู้ใหญ่เข้าควบคุม เสียงตะโกนสั่งให้หยุดดังสนั่น ทุกอย่างน่าจะเรียบร้อยดีก็เร่งกลับไปหาพ่อที่เดิม โชคดีที่พอมั่วไปได้ว่าเธอหลงทางนิดหน่อย

ช่วงค่ำไวโอเล็ตฝากสาวใช้ให้นำยาสมุนไพรไปให้ วันถัดมาช่วงเที่ยงก็เห็นเจ้าตัวที่สภาพยับเยินกว่าวันก่อนหลายเท่าผ่านมาตรงสวนกับคนงานคนอื่น แถมจากท่าทางที่หมุนแขนบีบนวดด้วยความเมื่อยคงถูกทำโทษมา แม้แต่แดเนียลที่นั่งดื่มชากับน้องสาวอยู่ก็ตกใจสภาพ

"ข้าได้ยินว่าเจ้าไปมีเรื่องกับพวกสไควร์ แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้"

"ไม่เป็นไรเลยครับ สบายมาก"

"นึกว่าม้าถีบเสียอีกนะคะเนี่ย"

ไวโอเล็ตทักทายด้วยรอยยิ้มเขาก็นิ่วหน้าขมวดคิ้ว อย่างไรก็ตามช่วงนี้เธอตั้งใจจะงดแกล้งเขาสักระยะถือเป็นรางวัลที่เขาสามารถคว้าชัยชนะมาให้ชมได้