บทนำ
Help me!!! ช่วยทีผมหิวเผือก
บทนำ
"ฉันจะฆ่าแก!"
ตูม...
เสียงระเบิดกัมปนาททำให้ผมที่กระโดดหลบออกมาได้ทันก่อนที่ผู้ชายตัวสูงใหญ่จะชกกำแพงด้วยมือเปล่าจนถล่มลงมาต่อหน้าต่อตาของผมจนฝุ่นตลบไปหมด หากแต่ทั้ง ๆ ที่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นกลางเมืองขนาดนี้ ผู้คนที่รายล้อมอยู่รอบด้านกลับเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ฝีมือพวกสมาคมปกปิดร่องรอยสินะ"
เสียงของเร็กซ์ที่หันหลังชนกันกับผมกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ตื่นเต้นหรือตกใจอะไร แววตาของเขาจ้องมองไปทางผู้หญิงผมสีเขียวแสบตาที่กำลังใช้หมากฝรั่งเป่าเป็นลูกโป่งยืนกอดอกจ้องมองมาทางพวกเราด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"ถ้าไม่ใช่เพราะพวกแกสมาคมชอบแส่แห่งโลกเข้ามาสอด งานของฉันก็คงไม่มีผิดพลาดจนถูกหัวหน้าด่ายับแบบนี้หรอก" ผู้หญิงคนนั้นกล่าวอย่างหงุดหงิด พลางใช้นิ้วโป้งปาดเข้าที่คอตนเองครั้งหนึ่ง "พวกแกต้องรับผิดชอบ"
"แบบนี้มัน...ไม่ปกติแล้วป่ะ"
ผมกระซิบเสียงแผ่วถามเร็กซ์ที่ยืนหันหลังชนกันด้านหนึ่งมีผู้หญิงผมสีเขียวขวางทางออกจากตรอกเอาไว้ อีกด้านก็มีผู้ชายที่เพิ่งทำลายกำแพงด้วยมือเปล่าจนฝุ่นตลบ ซ้ายและขวาก็เป็นกำแพงอาคารสามชั้นที่ทั้งสูงทั้งหนา ถึงจะถูกทุบจนเป็นรูใหญ่เบ้อเร่อ แต่ผมก็มันใจว่าไม่สามารถมุดช่องนั้นเพื่อหนีไปได้ไวพอแน่ ๆ
"สำหรับโลกเบื้องหลังก็ยังถือว่าปกติอยู่นะ"
"จริงดิ"
"จริง" เร็กซ์ถอนหายใจตอบออกมาอย่างแผ่วเบา "สมาคมนักล่าข่าวของพวกเราเป็นศัตรูกับเขาไปทั่ว เพราะเราชอบเอาความจริงไปแฉให้โลกรับรู้ยังไงล่ะ"
"ผมถึงบอกว่าผมไม่ชอบเผือก"
"แล้วตอนนี้คิดว่านายยังเหลือทางเลือกอื่นอยู่อีกหรือไงเชสเตอร์"
เร็กซ์ยักไหล่เหมือนไม่ค่อยทุกข์ใจกับสถานการณ์ตรงหน้าเท่าใดนัก ทำให้บุรุษร่างกำยำที่ยืนขวางอยู่ยิ่งโมโห หญิงสาวที่ยืนอยู่อีกด้านยิ่งหงุดหงิด
"เล่นมันเลยคาซี"
"เงียบปากไปเลยโบลิเวียร์" ผู้ชายคนนั้นคำรามเสียงดัง แล้วง้างกำปั้นวิ่งเข้ามาหาผมกับเร็กซ์ที่ยืนอยู่กลางตรอกอย่างไร้ทางสู้ "ไม่ต้องให้เธอมาสั่งฉันก็จะฆ่าพวกมันอยู่แล้ว"
"เร็กซ์ ทำอะไรสักอย่างสิ เดี๋ยวก็ตายหรอก"
ผมร้องออกมาเสียงหลง ภาพที่หมัดลุ่น ๆ ของผู้ชายคนนั้นซัดกำแพงครั้งเดียวแตกเป็นรูยังติดตาของผมอยู่เลย พอเห็นเขาวิ่งถลาเข้ามา ผมก็ชักกลัวจนขาสั่น
"โทษทีนะเชสเตอร์ บังเอิญว่าสมาคมนักล่าข่าวของพวกเรา เป็นสมาคมที่ไม่มีความสามารถทางด้านการต่อสู้ติดตัวมาด้วยเลยว่ะ"
"ตายซะ!!!"
ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!