1 One

Note: This chapter is already edited. :)

----

Chapter 1

"Attention please, everyone." Pumalakpak ang adviser sa harap para mapansin siya sa mga estudyante. Nang nasa kaniya na ang atensyon ay pinapasok niya ako sa loob. Nararamdaman ko ang panlalamig sa aking kamay.

Nakayuko akong pumasok, kinakabahan talaga ako. Kung sana nandito rin si Yerin para mabawas-bawasan ang aking kaba.

Nang nasa tabi na ako ni Ma'am ay doon na napaangat ang tingin ko, ayaw ko naman na ang first impression nila sa akin ay masama.

Ibang iba ang aura ng mga tao rito sa loob kumpara sa recent school ko noon. Makikita kong ang seryoso nila pagdating sa academics.

Iginaya ako ni Ma'am Mona sa gitna. "Class, this is our new exchange student along with 3 others. She came from School of Performing Arts in South Korea." Pakilala niya sakin at narinig ko ang kaniyang munting tawa. Bakit? Anong nakakatawa 'don?

Nakita ko ang mga estudyante na natigilan sa kanilang ginawa at para lang titigan ako. I clenched my hand, God. Can they stop staring? Hindi yata ako makakapag concentrate sa script kong pagpapakilala. Yes, I have a script sinulat ko pa kagabi and I memorized all of it but now. I don't think na makakaya ko.

Naramdaman kong hinawakan ni Maam ang aking likod, para magpakilala na ako kaya napalunok ako ng marahan.

Yumuko ako, 45° as our daily tradition to show our respect. Ngumiti naman sila bilang tugon. "Hello, I'm Tiana Song. Please take good care of me within 9 months."

Mahaba haba pa sana ang sasabihin ko, pero nawala ang lahat ng may biglang pumasok.

Napalingon ang lahat doon, at saakin uli. Okay? That was disturbing.

Tumingin rin ako sa pumasok, hindi yata mawala ang aking curiosity kaya napalingon ako sakaniya. Chismis word is crawling on my body.

Iniyuko ko ang aking ulo to say hello. Pero nanatili parin siyang nakatingin. Ngumuso ako at umiwas. That was very rude for a person 'ni hindi man lang rin bumati saakin.

"Please seat Mr. Perez." Ani maam nang napansin itong nakatingin parin sa amin. Ito yata ang feeling na, hindi ka komportable.

In Korea, it is rude to stare at someone. Lalo na, hind mo kakilala. At higit sa lahat. He did not respond for my gratitude towards him.

Sumunod naman siya kay Maam. Mona, pero huli pa ang lahat. Nakita ko pang ngumiti siya sakin. Really, malaking ngiti ang ibinigay saakin. Omo, I think he's mentally-illed person. Napailing nalang ako.

"Any questions to ask her about something?" Nataranta ako bigla nang tinanong ni Maam ito. I'm not ready for this. Isa akong mahiyain na tao. Nangatong ang mga binti ko dahil sa narinig ko.

Napakagat labi ako nang madami ang nagtaas ng kamay. But, according to my Bestfriend. Her first goal for me, is to approach my classmates and to make friends.

Siniko ako ni Maam. "They are really interested." Ngumuso ako. I'm not into it.

Tinuro ko ang isang Babae na naka clip ang kaniyang buhok. "Yes?"

"Are you half?" She asked her chinky eyes showed me na Chinese siya. Madami na akong nakilalang Asian, and they all have different shape of their eyes.

I smiled. "Yes, as the matter of fact. I can speak tagalog." Natuto ako within 5 years dahil tinuruan ako ni Mom noon. At kaya rin, napasa ko ang examination sa National Exchange Student Program.

Nakita ko ang ibang studyante na ngumiti. Siniko uli ako ni Maam. "Marunong ka palang magtagalog, ba't hindi mo sinabi?"

Kumunot ang noo ko. Do I need to do that? Pero pinilit ko paring ngumiti. I want to sit down now. Ganito ba talaga kapag first day of school sa Philippines? Sa amin kasi kapag first day mo, just introduce yourself and just take a sit. Easy as that! And also, pwede rin na ang teacher namin ang magpapakilala saamin.

"You may take your sit." Ah, all the Saint's I've called and finally they answered to my prayer. I'm really tired standing here at parati akong kinakabahan kung anong mangyari sa gitna.

"Thank you." I bowed. Humarap ako sa mga kaklase ko. It's not so bad. But may isa akong napansin, yung lalaking rude ay nakataas ng kamay.

Tinaasan ko siya nang kilay. Anong ginagawa niya? Is he really a crazy person?

"Ms. Song, just sit beside him." Napalingon ako kay Ma'am na nakangiti sakin. Ugh, this school is crazy.

There are 3 vacant chairs. One is in the middle row, and first row. And lastly beside that crazy guy in the last row.

Uupo na sana ako sa middle row. "Hey!" He shouted. Napatingin lahat sakaniya at natahimik. I froze. What the heck is he thinking?

Narinig ko ang mga bulong na kakilala ko raw siya. "Ugh." Napa-facepalm ako. I'll just call my Bestfriend later and yell at her for making my life miserable.

Padabog akong umupo sa kaniyang tabi. And I heard his little laugh. Napairap ako, kahit mabait ako at mahiyain sa mga tao. Pero ibang-iba ang presensya niya. Lalabas ang halimaw sa katawan ko.

"미친 사람" I blurted out. Inilabas ko ang notebook ko para mag take down notes dahil nag discuss si Maam sa harap. [Translation: Crazy Person]

"What?" He heard it right? Does he know the meaning of it? Omo, dahan dahan akong napalingon sakaniya, at ngumiti. I wish you don't understand it.

Nakita kong nakakunot ang noo niya sakin. He really understand it? Or not?

"Uh." I don't know what to say. Nakatitig parin siya sakin. Kinakabahan tuloy ako, baka magalit siya at may makaaway pa ako ngayong First Day ko pa lang.

Bigla siyang tumawa nang malakas at napatigil si Ma'am sa pagsasalita at yung mga kaklase ko rin ay napatingin samin.

Napatitig lang ako sa mukha niya habag tumatawa. Uminit ang mukha ko, at pakiramdam kong butil butil na ang mga pawis sa aking noo. Anong ginagawa niya?!

"Guys, you can't believe it. She just look at me." He laughed again napahawak na siya sa kaniyang tiyan. His laugh is roaring in the classroom.

Narinig ko rin na tumawa ang mga kalase ko at yung iba ay naghihiyawan.

"What are you doing?" Hindi ko na mapigilan ay tinakpan ko ang bibig niya. Tinignan ko ang lahat at binigyan nang apologetic look. Ngumiti lang si Maam at nag salita uli. Bumalik na rin ang lahat sa kanilang ginagawa. Pero ang iba ay nanatili parin nakiki usisa saamin.

Tinignan ko uli siya pero nakatitig na naman sakin. Pero napansin ko ang kamay ko na nasa bibig niya parin. Kaya dali dali ko itong tinanggal.

"Sorry." Iniyuko ko ang aking ulo at lumingon sa harapan. Sumulyap ako sa kaniya, pero nakatingin parin ito.

What the? He's really crazy. Should I transfer into another class? Pero I think na hindi pwede iyon since by ranking ang examination and also ito ang strand na kinuha ko.

Napailing nalang ako sa aking iniisip. Baka baliw lang ang nakatabi ko, o di kaya first niya pang makakita nang isang maganda. I laugh at that thought.

Hanggang sa natapos ang araw nang iba't ibang subject. Pero hindi parin matigil ang katabi kong kinukulit ako. Parating nagtatanong nang kung anong kabaliwan.

Tulad ng "Natural na ba ang kulay ng balat mo?", "Ba't left handed ka?", "Nagpakulay ka ba ng buhok?" At iba pa and it's really annoying. Ugh.

Dali dali akong lumabas, baka nasa labas na ang foster parent ko. Sila ang mag-aalaga samin habang nandito kami sa Philippines. Yung ibang kakilala ko rin na nandito ay may Foster Parent rin.

Habang naghihintay ako sa waiting shed dito sa school, nakita ko si Azumi na nasa kaharap ng waiting shed ko at parang naghihintay rin sa kaniyang sundo.

"Ohayo Tiana-chan!" She yelled. Napailing ako at kinawayan siya. Her energetic personality is still the same. Hindi talaga mawawala iyan tulad ng Bestfriend ko. Kahit pagod ay positibo pa rin.

"Ohayo rin, Seatmate." May biglang bumulong sa tenga ko. Nakakakiliti.

"Omay-aish. Really?!" Napapikit ako sa bigla at napatingin sa kung sinong baliw ang gumulat sakin.

Pagkalingon ko, ay lumingon rin siya sa harap at nagkadikit na ang aming pisngi. It's that crazy guy again!

Sinapak ko siya sa balikat nang malakas. "Ginagago mo ba ako Perez?" Umusok yata ang ilong ko sa galit sa makulit na lalaking ito.

"Ulitin mo nga." Pumikit pa siya at lumapit sakin para ipinagdikit ang aming pisngi.

Tinulak ko siya uli. At tinignan ng masama. "Gago ka ba? Close ba tayo?" He's acting strange!

Umiling siya. "Nope. Ang cute mo kasing asarin." Ngumiti siya, at mas lalo yatang nakaka-gago ang pag ngiti niya.

"Baliw ka." Tinulak ko siya palayo sakin. At tumayo para umalis nang napansin kong malapit na ang sasakyan ng Foster Parents ko.

Nang nasa harapan ko na ang sasakyan ay binuksan ko ang passenger seat at lumingon sakaniya.

Bigla siyang ngumiti nang makita ako at binigyan ako nang Finger heart, na uso ngayon. Umiling ako at itinaas ang aking ring finger. Not the middle but my ring finger. Sinasagad na niya ako but I'm not a Badass.

Pero hindi siya nagpapatinag dahil ngumiti lang siya at kumaway. He's really crazy. I can't understand him.

Unang araw ko pa lang ay may nakilala agad akong baliw na lalaki.

-----

Like and Comment.