CHAPTER 4

*Ulysses Shaine Verrere POV*

I smiled nung nagising na silang lahat. I just finished making breakfast with the help of Sky.

"Morning!" Bati ni Aireen the last one to wake up.

"Happy ka yata?" Tanong ni Xavier

" it's been

a long time na nakatulog ako ng ganun ka tagal you know" balik niya

"yeah! Hindi na rin ako

nakakatulog since busy sa projects noh'!" Sabat naman ni Suichie. I'm glad na lahat sila masaya

although parang ang sarcastic kasi may nagpapatayan sa labas and here we are nakangiti at

parang masaya pa kami na may apocalypes.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

"Since tapos na tayong lahat kumain" i said with a pause " we need to learn how to fight" sabi

ko at parang nahulaan na nila ang gagawin namin. I smiled.

At sila naman nag mamaktol na

pumosisyon... We started working out. For the whole day inalam muna namin yung limits ng

bodies namin. Since lahat sila except sa amin ni Sky ay hindi talaga nag wowork out halata mo

ang pagod sa kanila nakaka 50 push up palang sila, and kailangan namin ng 5 minutes break

bago mag sit up then break ulit.

Napa kunot ang nuo ko habang tininignan ko ang mga kaibigan

ko. Lahat sila naka higa sa sahig habang hingal na hingal si Xavier naman naka upo pa habang

si Sky nakasandal lang sa sahig.

It's understandable na mahirapan sila since puro girls kami

and kahit na lalaki si Xavier girly siya masyado at hindi siya nag wowork out kaya kasing lakas

lang siya nila Aireen, si Sky ang pinaka malakas sa kanila.

Natapos niya yung 2x ng lahat ng

pinagawa ko kila Kate at hindi man lang siya hiningal, halata mo rin na nag wowork out siya dahil

sa katawan niya. Napansin ko rin yun kahapon.

Sabi niya tumakbo daw sila ng dad niya mula sa

4th floor gamit ang staircase, pero kaya niya pa ring sumigaw ng ganun kalakas, that means na

he's either an athlete or a fighter. Nilapitan ko si Sky at tinanong

"you know how to fight, right?".

Hindi na siya nagulat sa tanong ko since mula pa kanina, habang nag luluto kaming dalawa ay

tinanong ko siya ng kung ano ano, kahit yung tungkol sa nangyari sa kanila kahapon, nagulat

pa nga ako nung sinagot niya ako, pero I figured na sign yun na nagtitiwala na siya sa akin.

***

"

can I ask you something?" Tanong ko sa kaniya.

"Anything" sagot niya habang nag huhugas

ng mga gulay.

"What's your favorite color?" I asked catching him off guard

" what's wrong?"

Tumingin ako sa kanya na nagtataka.

"I, I thought na tatanungin mo ako tungkol sa nangyari sa

akin kahapon" sabi niya with a sad smile.

"I wont ask you, yet. Maybe not until I really know you,

or you can just tell me when you trust me enough." Sagot ko sa kanya. I know na mahirap pag

usapan ang tungkol sa family at a time like this, dahil kahit ako I'm sensitive when it comes to

that topic, paano pa kaya siya?

His family got killed, in front him and as if hindi pa yun sapat he

had to suffer sa trauma after wards. I really feel sorry, but it's not also like pwede ko lang siya

pabayaan kahapon.

"Blue" biglang sabi niya kaya napa balik ako sa realidad. I just nodded my

head in understanding.

"You?" Napangiti ako sa tanong niya "yellow" sagot ko.

"Favorite food?"

I continued questioning him like that, while all he does was to answer me, then ask me back

my questions. It was like that until "what's your motto in life?"

Pagtatanong ko, it's already half

an hour mula nung mag tanungan kami and matatapos na rin kaming magluto. I smiled at him

when he looked at me. Nagtaka ako nung tumigil siya at pansin mong nanginginig ang kamay

niya.

"What happened when you wake up?" Tanong niya bigla at halata mong naghehesitate siya

at parang naguiguilty. I smiled again. I think he wants me to open up first para mag katime siya

na iready yung sarili niya.

Mukha namang nawala yung guilt niya ng konti kasi halata mong nag

relax siya ng konti. I started telling him from when we saw that fog to what I thought and why

we ended up in this room. Tinanong niya rin ako ng ilang tanong while telling the story.

Mukhang

pinaka nagtataka kung bakit ko naisipang pumasok sa isang kwarto, instead na mag hintay sa

labas, pero hinayaan niya akong mag patuloy. I don't know why the hell did I tell him about sa

mga nightmares ko, pero he accepted it increadibly fast.

After a small pause siya naman ang

nag kwento without me asking, throughout his telling I just stand there listening silently. Halata

mong sobra siyang nahihirapan habang nagkukwento siya pero hinayaan ko lang.

He needed this,

not someone who would pity him but someone who want to listen to him. Nung malapit nang matapos yung pag kukwento niya napansin kong pati balikat niya nanginginig na. He was crying.

And parang sinapian na naman ako ng kung sino dahil niyakap ko siya without thinking. When I

realized it lumayo ako sa kanya with burning cheeks. Damn it! Seriously? Bakit ngayon pa?

I had

plenty of encounters like this, bigla nalang ako gagawa ng kung ano ano like what I did yesterday

and earlier. That was one of my most embarassing moments in my whole life. Sigh. Buti nalang

dumating si Kate at that time kung hindi baka mas na akward kaming dalawa.

"I am." Sagot niya

sa tanong ko kanina.

"Nag aral ako ng mixed martial arts" pag papatuloy niya at tumango nalang

ako. No wonder. I smiled, mukhang mas mataas ang possiblity ni Sky na mag survive dito.

Baka

nga kami pa ang maging pabigat sa kanya. Tinignan ko yung tattoo sa palad ko while thingking

of ways on how we can survive this.

I know na mahihirapan kaming mag survive sa labas with

our current strength, worst baka mamatay lang kami the moment we get out of this room. Our

rate of suvival is so low it can almost be called impossible.

Tinignan ko sila isa isa, I may not be

with my family and they might be dead, pero nandyan pa rin ang mga kaibigan ko and I will never

ever let them die, not while I'm still alive.