CHAPTER FIVE

'What are you doing here?'' nakataas ang kilay na tanong ni Mika kay Jia nang mapagbuksan niya ito ng pinto.

Diri-diritso lang sa paglalakad si Jia sa loob na parang walang narinig. Pinalibot nito ang mata sa paligid.

"May himala ba? Ang linis yata ng bahay mo ngayon. Nagbagong-buhay ka na?" natatawa nitong tanong. 

''You still have the guts to see me after you sent your cousin here?'' nakapameywang na tanong ni Mika.

''Come on, isn't he handsome? What do you think? If the two of you got together and get married then you'll be my cousin-in-law," anito. She rolled her eyes.

"That is impossible."

Kumuha siya ng dalawang can beer. Inabot niya ang isa kay Jia pero hindi ito tinanggap ng kaibigan.

"It's still early, you're already drinking?'' Umiiling-iling na tumingin ito sa kanya. Nagkibit-balikat lang siya at umupo sa single couch.

''But I still think, you should consider him. You look good together." She shook her head, sign of disapproval. 

"He's too dull. Boring. And he's too innocent- " biglang pumasok sa isip niya ang nangyari kagabi. Lihim siyang napangiti. Pero 'agad 'ring bumalik sa normal.

"I don't date guys like him." 

It's not that she hate him, but she can't. Falling in love is the biggest regret of her life. Kagaya nga ng sinabi niya, she lost a lot. At ayaw niyang mangyari ulit 'yon.

''Hindi mo man lang ba susubukan? Malay mo-''

''Unless, you want me to die. I'll love again,'' malamig niyang saad. Biglang natahimik si Jia.

''You know me. Once I fell, I would give my all. Until there's nothing left for me. That was me. Too naive, too stupid.'' She caressed her stomach and smiled bitterly.

''I don't want to be that kind of girl again, Jia. Never.'' She drank the whole can of beer and crumpled it with her right hand.

Marahang napayuko si Jia nang makita ang lungkot sa mukha ng dalaga. It also hurt her to see her like this, but she can't just let her wasted her life. Three years is enough. She can no longer tolerate her behavior.

''But it's been 3 years. Hindi lahat ng lalaki pare-pareho. Look at my cousin, I know him since kid, he's responsible. Why don't you give it a try? Why don't you give yourself a chance to be happy again?'' 

''I'm already happy. I don't need anyone.''

''You're not! Araw-araw laging puno ng sugat ang katawan mo, ni-wala kang ibang kaibigan. If you're not in the bar, nakipagbugbugan ka naman. Iyan ba ang masaya para sayo? You're clearly punishing yourself!'' hindi na napigilan ni Jia ang sariling mapasigaw. Umiwas ng tingin si Mika.

She's right, she's punishing herself. Someone like her doesn't deserve to be happy at all. Because of her, innocent lives had been lost. This kind of pain isn't even enough to repay her sin. No. She really can't pay it. Even if she'll kill herself. It's not enough.

''If you're only here to persuade me, pwede ka ng umalis. May gagawin pa ako,'' taboy niya dito sa mahinang boses.

''Mika, I'm serious. What happened that day, it's not your fault.''

Not her fault? Right, it's not her fault. It's her mistake. Her biggest regret.

Malakas ang ulan nang gabing 'yon nang makauwi si Mika sa bahay. Sobrang lasing niya ng mga oras na 'yon. Ang puting damit na suot niya ay napuno na ng dumi mula sa kakasuka. Pagkapasok niya sa loob ay naabutan niya ang kanyang mama at papa na seryosong nakaupo sa may living room. Mukhang kanina pa ito naghihintay sa pagdating niya.

''Where have you been? Umiinom ka na naman? Gawain pa ba 'yan ng isang matinong babae?'' galit na sigaw ng kanyang ama, si Mr. Joseph Chavez, isang military major general. Dinaanan lang niya ito at umakyat na sa itaas.

''Stop there! Hindi pa ako tapos sa pagsasalita! Bumalik ka rito. That is an order, Mikaela!''

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ni Mika. Walang-ganang naglakad siya pabalik sa harap nito.

''Report! Your daughter is tired. Kung may gusto kayong sasabihin sa akin-'' Isang malutong na sampal ang tumama sa pisngi niya. 

''Joseph!'' Agad lumapit sa kanya ang mama niya. Winaksi ni Mika ang kamay nito na nakahawak sa braso niya. Hindi makapaniwalang napahawak siya sa pisngi. Napangisi siya nang may malasahan siyang dugo sa ibaba ng kanyang labi.

''You brat! Are you planning to ruin your life? Just because of that man?'' puno ng galit nitong sigaw. 

''You're always drunk. You're not acting like a young lady! Alam mo ba kung ano ang tawag ng ibang tao sayo? Hindi mo man lang-''

''Young lady?'' Napatawa siya ng pagak. 

''General, this young lady's life is already useless!''' bulyaw niya. Her tears started to fall on her cheeks.

''Can't you just ignore me? Can't you just pretend that I was already dead? Just let me-'' Napahawak si Mika sa tiyan nang bigla siyang makaramdam ng kakaibang sakit malapit sa may puson niya.

''Argh!'' Napaupo siya sa sahig, namilipit pa 'rin sa sakit..

''B-Blood?'' Maraming dugo ang umagos pababa sa paa niya.

''Mika, you-''

''Alex! Get the car! Bilis!'' natatarantang sigaw ng mama niya sa kanilang family driver. 

''Mika? Mika?'' Hindi alam ni Mika kung ano ang gagawin. She's feeling dizzy. Ang sakit ng tiyan niya. Para itong tinusok ng sampung karayom.

''Ma-''

''Joseph, ano pang tinatayo mo diyan? Carry your daughter!''

Ang bilis ng takbo ng sasakyan. Ang papa ni Mika ang nagmamaneho dahil masyado ng matanda ang kanilang family driver. Hindi na ito masyadong nakakakita kapag madilim. 

''Argh!'' Para ng naligo sa sariling dugo ang dalaga. Nagiging blurry na 'rin ang paningin niya. Nanghihina na ang katawan niya dahil sa dami ng dugo na nawala.

''Mo-Mom. Mom. I'm tired.'' Her tears fall. Naiiyak na pinunasan ito ng mama niya.

''Mika, anak. Don't close your eyes. Don't close your eyes, darling. We're almost there.'' Humigpit ang pagkakahawak ng mama ni Mika sa kamay niya.

''Joseph! Faster. Our daughter is dying!''

That is the last words na narinig ni Mika. Ang sunod na nangyari ay hindi na niya maalala. All she know, is they fell from the cliff and only her, survived. Even the baby in her stomach died.

Love? How can she still fall in love? They all died because of her. How can she forget that? How can she forgive herself? Happiness? She doesn't even deserve to mention that word.

It's better for her to live like this. She deserve this. She deserves to suffer.

''Aray!''

Napabalikwas ng bangon si Mika nang makarinig siya ng ingay sa baba. Sinulyapan niya ang oras sa dingding. Alas-onse na ng gabi. Sinuot niya ang silk robe at lumabas ng kwarto. Dahan-dahan pa siya sa paglalakad nang makita niya si Haru na nakahawak sa daliri na may tumutulo pang dugo.

''Haru? Anong ginagawa mo dito?'' kunot-noo niyang tanong dito. Napaatras ito nang makita siya. 

''M-Mika?'' Tinago nito sa likod ang kamay. Mabilis siyang lumapit rito at tiningnan ang tinago nitong kamay sa likod.

''You're bleeding.'' 

Maraming onion leaves ang nagkalat sa likod ni Haru. Mayroon 'ding casserole na may tubig pa sa ibabaw ng stove. 

''What are you trying to cook?'' Bago pa ito makasagot ay narinig na niya pagtunog sa tiyan nito. Nahihiya itong napayuko habang palihim na napahawak sa tiyan.

"I-I'm hungry.''

''Hungry?'' Napatawa siya ng mahina. Bumusangot ito at aalis na sana pero pinigilan niya ito sa braso.

''Okay. Okay. I'll cook. I'll cook. Maupo ka muna doon at gamutin mo 'yang sugat mo.''  She don't know how to cook, but she can at least make a noodles with egg. Sapat na 'yon para mawala ang nakaramdamang gutom ni Haru. Hindi 'rin naman siya makakatulog dahil sa ingay nito.

Tahimik lang na nakamasid si Haru kay Mika. Pinagmasdan lang niya ang dalaga habang nagluluto. 

''F*ck!'' Lihim pa siyang napabungisngis nang makita itong mapaso sa takip ng kaserola.

''Can she really cook?'' Umiiling-iling na kinuha niya ang cellphone at naglaro muna ng King of Heroes.

Maya-maya lang, inihain na ni Mika sa harap ng binata ang isang bowl ng noodles. Inamoy ito ni Haru. Hinanap niya ang itlog pero hindi niya ito makita.

''Where's my egg?'' naka-pout nitong tanong.

''I cracked it. Frying is too hastle,'' tipid na sagot ni Mika.

''I can even crack yours,'' dugtong pa niya at tumingin sa ibaba ng binata. Mabilis itong umayos ng upo at nagsimulang kumain.

''You're so weird. You're a woman. Why did you always speak like that?'' naguguluhang tanong ni Haru. Umupo si Mika sa upuan sa harapan ng binata.

''And why are you so stupid? Don't you know, you almost burn my house? If you want to eat, just tell me.''

''I-''

''All right. Just finish your noodles and go to sleep,'' putol rito ng dalaga at tumayo.

''Teka, bakit nga pala ayaw mong makarinig ng kanta? Mayroon-''

''If you still want to stay in this house, stop asking questions. Stay out of my business.''