CHAPTER 24

💎Chapter 24: Healed💎

---

Nandito kami sa ospital at si Namjoon ay dinala sa emergency room. Ngayon ay naghihintay kami sa doktor.

"Jin hyung."

Lumingon ako nang narinig ko ang boses ni Taehyung. Kasama nya si Jungkook, Yoongi, Hoseok, at Jimin.

"Hyung, okay ka lang ba? Ano na ang balita kay Namjoon hyung?" Nag-aalalang tanong Taehyung.

"Oo. Pero hinihintay pa namin ang doktor. Inooperahan nila si Namjoon. Taehyung, hindi ko alam ang gagawin ko." Niyakap ko sya.

"He will be okay, hyung. Just don't loose hope." He rub circles on my back.

All i want now is a hug and to know that Namjoon is okay. Please protect Namjoon. Ilang beses na nya akong pinrotektahan kaya kaylangan ko syang suklian. Ang magagawa ko lamang ngayon ay ang humiling sa Diyos na 'wag syang pababayaan.

Agad akong kumalas sa yakap ni Taehyung nang lumabas ang doktor mula sa emergency room na may seryosong ekspresyon sa kanyang mukha.

"Doc, kamusta na po si Namjoon?"

"Kayo po ba ang asawa ng pasyente?" Tanong ng doktor.

"Um... Kaib--"

"Sya po ang asawa ng pasyente."

Lumingon kaming lahat sa pamilyar na boses at nakita namin si Jinwee na may nag-aalalang mukha.

"Jinwee..."

"Okay. Maayos na po ang lagay ng pasyente dahil natanggal na namin ang bala sa kanyang tiyan. Maswerte sya dahil hindi masyadong bumaon ang bala. Ililipat na namin sya sa kanyang kwarto para makapag-pahinga ang pasyente. Pwede nyo syang bisitahin mamaya."

"Maraming salamat, doc." Naiyak ako dahil sa saya.

"I'll go now. Marami pa akong pasyente na naghihintay."

"Sige po. Maraming salamat po ulit, doc."

Nang umalis na ang doktor ay umupo ako at tumayo naman sa harapan ko si Jinwee. Tumingala ako sa kanya.

"Jin, can we talk? Just the two of us." Tanong nya.

Tumingin ako kila Taehyung na nakatingin sa amin habang may nag-aalalang ekspresyon. Ngumiti ako sa kanila para iparating na okay lang ako at tumango sila bago kami iwanan ni Jinwee sa harap ng emergency room.

"Umupo ka." Tinapik ko ang katabi 'kong upuan.

"Jin, i'm so sorry."

"Bakit ka nag-ssorry?" Tanong ko habang ang tingin ko ay nasa pintuan ng emergency room.

"Ako yung... ako yung nag-utos doon sa mga lalaki na i...ipa-r*pe ka. I'm sorry, Jin Sana mapatawad mo ako." She cried.

Tumingin ako sa kanya at hindi ko alam kung ano ba dapat ang maramdaman ko kung kailangan ko ba maging malungkot? magulat? o maging masaya dahil sinabi na nya ang totoo?

"Bakit? Bakit mo ginawa 'yun?" Tumulo narin ang mga luha ko.

"Hi-...Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ko at nagawa ko 'yun. Si Ken... Kapatid ko sya at ako ang nag-utos sa kanya na bumalik sya dito sa Korea para kunin ang loob mo at para mapasaakin si Namjoon. Jin, i'm sorry. I'm so sorry. Sana mapatawad mo ako." Hinawakan nya ang kamay ko.

Wala akong masabi at iniyak ko nalang iyon. Bakit? Bakit lahat nalang ng mga pinaka pinagkakatiwalaan 'kong tao ay parati nalang akong sinasaktan? Ano ba ang meron sa akin? Why can't just they be real and tell me what's wrong with me so i can change myself for them. Ano pa ang dapat mangyari? Kinuha na nila lahat sa akin. They even ruined my life.

"I'm so sorry, Jin."

Tinanggal ko ang kamay nya nasa kamay ko at tumakbo papunta sa cr at ni-lock ang pinto nang makita 'kong walang tao sa loob. My mind isn't helping. Lalo lang nito pinapalala ang lahat dahil sa mga tanong na umiikot sa utak ko. I just want to end all of this. I just want a happy life for atleast just one day.