1 Can you keep a secret?

"Hey Sharrah! Stop reading nonsense!"

"Yeah! They don't exist"

"You're a young adult already! Come join us here!"

Yan ang ilang tawag sa mga kaklase ko dito. Actually, mga bully sa school. They knew because I was one of their toys.

Walang klase dahil nagkaroon ng emergency meeting ang mga teachers. After that they announced that there will be no class for three days. Makakauwi lang kami mamayang hapon since ang number 1 priority ng school ay ang safety namin. Naglakad ako ng malakas para hindi nila ako maabutan ngunit nahawakan nila ang kamay ko at kinuha nila ang librong binabasa ko.

"Pfft. Fairies? Still can't get over on your favorite book?"

She said while flipping it on every pages.

"Stop it Anna. Give me that"

Kukunin ko na sana ang libro ngunit tinaas niya ito. Matangkad siya kesa sa akin kaya hindi ko maabot ang libro.

"Give it back"

"Kung makuha mo" Tapos hinagis niya doon sa isa niyang kasama. Tinakbo ko iyon ngunit hinagis na naman niya papunta sa isa nilang kasama. Pinagpasa-pasa lang nila iyon habang ako ay hinihingal na.

"Anna catch it!"

Napatingin ako sa libro na hinagis niya papunta kay Anna. But to my surprise, she didn't catch but someone. Tiningnan ko ang kamay ng sumalo pababa sa mukha niya.

It was Hiro, the top student of our class. He's mysterious and weird and handsome and tall and what am I saying? Okay. He's really weird because he only talks when someone ask him and his answers were so straight the point. Maririnig mo lang ang boses niya pag nagrerecite siya sa room. And one more thing, which will make him very weird, I always caught him taking glances at me. I mean, I felt chills all over my body.

"Stop this chaos" Cold niyang sabi at dumeretso ng lakad patungo sa akin.

Bigla niya akong hinatak sa isa niyang kamay kaya nagpadala nalang ako. Hindi ko rin alam kung bakit ako nagpahatak. Dinala niya ako sa garden na kailanma'y di dinadalaw ng mga estudyante. Well, except for me. Dito ako laging tumatambay.

"This is yours right?" Bigla niyang sabi at humarap sa akin at itinaas ang libro.

Tumango nalang ako at yumuko. Kinakabahan ako sa kanya. Hindi ko rin alam kung bakit.

"Is it your favorite?" Tanong niya pa.

Napatingin ako sa kanya. Its really weird na siya ang unang nagtatanong sa akin. Madalas kasi ako ang nagtatanong sa kanya kasi magkatabi kami sa klase at kung may hindi ako naintindihan, siya lagi ang natatanongan ko.

"I-Is it really weird to hear me asking you questions?" Tanong niya pa sabay ngiti.

And then I was stunned for a moment. Ang gwapo niya pala ngumiti. Tsaka paano niya nalaman ang iniisip ko na weird siya?

"It's all written on your facial expressions" Nabigla ako ng bigla na naman siyang nagsalita

"Sorry." Tapos tinaas ko ang kamay ko forming a peace sign at ngumiti

"Haha you're cute." Tapos ginulo niya ang buhok ko. And for the second time, I was stunned again. Totoo ba 'to? Tumatawa siya? This is really weird. I think Im dreaming.

Naging magaan ang loob ko sa kanya at nagsimula na kaming magkwentuhan buong maghapon. Its like I have found my best friend. Pero pagngumingiti siya at tumatawa sa mga kwento ko biglang lumalakas ang tibok ng puso ko. Ano kaya ang nangyayari sa akin? May sakit kaya ako? Pacheck up ako bukas.

"Hey Can you keep a Secret?" Biglang tanong niya.

Nakaupo kami sa malaking puno dito sa garde ng school kaya hindi masyadong mainit.

"Well yeah. Do you trust me?" Sagot ko. Ngayon niya pa lang niya ako nakausap at bakit agad-agad sniyang sasabihin ang secreto niya?

"Yeah. You know since you're always reading that and I know you're good inside and out,.." sabay turo niya sa libro na hawak-hawak ko. Nalito naman ako sa sinabi niya. May kinalaman ba siya sa librong binabasa ko? Hindi kaya, siya ang author nito? Or naniniwala rin siya sa mga ganito?

"Maybe I can share to you my greatest secret" sabi niya at ngumiti sa akin.

At tumayo siya at inilahad niya ang kamay niya sa akin.

"Come on, I have something to show you before that"

Nag alinlangan naman ako pero sa huli ay kinuha ko ang mga kamay niya at tinulungan niya akong tumayo.

Naglakad pa kami papasok sa garden ngunit parang dumidilim. Bigla akong kinabahan, hindi naman sa iniisip kong masamang tao si Hiro pero baka anong mangyari sa amin. Mukhang wala na kami sa school area.

Humino siya pero hindi siya tumingin sa akin. Kinakabahan ako. Kung ano man ang gagawin siya sa akin ay handang-handa ang self defense ko para sa kanya.

Huminga siya ng malalim at naglinga-linga sa paligid. Humarap siya sa akin at kinuha niya ang dalawang kamay ko.

"I need your help"

"What?" Nalilito na talaga ako. Dinala lang niya ako dito para magpatulong?

"Look, I am Prince Hiro of Fairland." Sabi niya at tumingin sa mga mata ko.

"You are what?"

"Im the prince of fairies"

"You're kidding me right? I know you're just making fun of me. So now, stop the act Hiro. I thought you are my friend!" Kinuha ko ang kamay ko sa kanya.

"No. I really am the prince of fairies"

Lalakad na sana ako pabalik ngunit parang sincere siya sa sinasabi niya. Does that mean that they do exist? Parang sumaya ang kaloob-looban ko. Humarap ako sa kanya,

"If you're a fairy, where are you wings?" Tanong ko while crossing my arms.

"I hid them. May paraam para mapalabas ko ang mga pakpak ko" Sabi niya at tumingin si mga mata ko. Bumaba ang mata niya at na realize kong tumitingin pala siya sa mga labi ko.

Wait... Don't tell me, para mapalabas ang mga pakpak niya ay kailangan niya akong halikan?

Lumapit siya ng lumapit sa akin. Hindi ko alam pero hindi ako makagalaw at parang na statuwa nalang ako sa kinatatayuan ko. Palapit nang palapit ang mukha niya sa akin. Hindi ko alam pero bigla na lang akong pumikit ng makita kong pumikit din siya.

Hinawakan niya ang mukha ko at naramdaman kong dumampi ang mga labi niya sa akin. May kung anong liwanag ang naramdaman ko pero nanatili pa rin akong nakapikit. His lips were so soft. Biglang gumalaw ang labi niya papasok sa labi ko. And then I realized that were kissing each other in the middle of the forest. Hindi ko alam pero tinugunan ko ang mga halik niya, nabitawan ko ang librong dala ko at napahawak ako sa leeg niya. Naramdaman ko namang hinawakan niya ang mga bewang ko.

Tumigil siya sa paghalik at inilayo niya ang mukha niya sa akin. Tiningnan ko siya sa mga mata. He just smiled. I notice that something was on his back.

"What the! You have wings!" Gulat kong sabi. Kumawala ako sa kanya. Tiningnan ko ang wings niya, ang ganda!

His wings are so beautiful! Intense green ang color ng mga pakpak niya. At parang nag g-glow pa since medyo dark ang paligid. I just can't describe it. It is so beautiful.



Hinawakan ko ang wings niya, sobrang soft nito parang dahon ang linings niya.

Tiningnan ko siya, nakayuko lang siya.

"Hey are you okay?" Tanong ko sa kanya.

Tumingin siya sa akin na parang gulat na gulat siya.

"You're not scared?" Tanong niya

"Scared? Why would I? You're true! Hindi ako makapaniwala na totoo kayo. Does that mean, mermaids are true too?" Excited ko na tanong sa kanya.

"Yeah" maikling sagot niya. Parang hindi rin siya makapaniwala na hindi ako natatakot sa kanya.

"Can you fly?" Excited na tanong ko

"Well ofcourse! Grab my hand"

Agad kong hinawakan ang kamay niya. Unti-unti niyang ginalaw ang mga pakpak niya hanggang lumipad na kami. Pero hindi masyadong mataas. Sabi niya na baka may makakita sa amin.

Inilibot-libot pa niya ako sa kakahuyan hanggang sa Bumalik kami sa tinatayuan namin kanina. Bigla kong naalala, he said he needed my help, mhat kind of help is it.

"You said, you needed my help..." Panimula ko. Kahit hindi pa ako nakaget over sa lipad-lipad namin kanina.

"Well, it's actually a big one. You believed in us that's why when I kissed you, they came out. Isa iyon sa paraan para mapalabas ang wings ko." Panimula niya. Naalala ko ang halik niya. I think my face is full red now.

"Eh marami palang paraan. Bakit mo ako hinalikan?" Namula yata ako sa tanong ko.

Tiningnan ko siya at visible talaga sa kanya ang pagpula ng mukha niya at pati tenga niya pumula.

"I-I just want to. I like you." Bigla niyang sabi which made me speechless. Lalong uminit ang mukha ko kaya alam kong pulang pula na ito ngayon.

"But you liked it right? Tumugon ka nga din eh." Sabi niya at tumawa ng mahina

"Bwesit ka! Hindi ah!" Mas lalo pa siyang tumawa

Umubo siya at bumalik sa pagkaseryoso ang mukha niya.

"So lumabas ang mga pakpak ko dahil hinalikan kita. At ikaw rin ang tamang tao na hinahanap ko para tulungan ako, tulungan kami. My mother, the queen of fairland has been kidnapped by her evil twin sister. If we couldn't find the queen and return her to the palace, the fairlights will not glow. And the the fairball will release its darkeness that will destroy the entire kindome" Mahabang paliwanag niya

"What are these fairlights?" Tanong ko

"Fairlight are like a bulb but the energy used to it is not electricity, ang ginagamit nito ay ang kapangyarihan ng ina ko. Kung tuluyan ng mawala ang kapangyarihan nito, fairland will be in grave danger. Sasalakayin kami ng mga Finsects. Finsects loves to eat fairies but they're afraid of the lights. Kaya nangangamba ako para sa kaligtasan ng kaharian namin dahil kung mawalan ng lights ang kaharian, sigurado akong susugod ito. Kaya kailangan ko ang tulong mo upang hanapin ang lungga ni Clara at maitakas si Ina." Paliwanag niya. Napaatras naman ako. Hindi ko nga malabanan ang mga bullies sa school, ano pa kaya't mga halimaw ang haharapin namin?

"I don't understand. Why would they eat fairies? And the fairball, what is it? Sounds like its very important" tanong ko sa kanya

"Finsects are na minions of Saturna, the twin sister of my mother. They obey her because she made them using the black magic. The fairball is the source of light of the fairland. Its the light that the fairlights and fairies depends on. Without it, darkness will eat and we'll vanish forever" Hiro explained everything to me. Pero bakit ako?  Bakit ako ang napili niya?

"Why me? I can't even fight bullies in school" I know myself. Im weak. A coward. Ni isang suntok di ko nga magawa.

"Because I know you have the potencial. And you believed that we exist. That's why."

Napaisip ako, I can't just leave them. At ang prince na mismo ang humingi ng tulong sa akin.

"I'll help!" Sabi ko sa kanya