Pagpapatuloy (14)

Medyo naalimpungatan pa si Xu Jiamu kaya hindi niya pa maintindihan ang

nangyayari noong una, pero nang maproseso na siya… Biglang nawala ang

antok niya.

Maging ang mga tuhod niya ay nanginginig habang nakatitig sa umiiyak na

Song Xiangsi kaya halos tatlong minuto pa ang lumipas na hindi siya

gumagalaw sakanyang kinatatayuan bago niya pilitin ang kanyang sarili na

dahan-dahang maglakad papunta rito.

Nakahiga si Mr. Song habang ang dalawa nitong mga kamay ay nakalapag sa

tyan nito, at kahit sa malyuan, kapansin-pansin na nakangiti ito, na para bang

nanaginip lang ng maganda.

Maingat na hinawakan ni Xu Jiamu ang kamay ni Mr. Song, at nang

maramdaman niyang malamig na ito, muli siyang natigilan at dahan-dahang

tumingin kay Song Xiangsi. Siguro dahil ngayon niya lang ito nakitang umiyak,

pakiramdam niya ay parang sinasaksak ang puso niya, kaya kahit alam niyang

hindi sapat ang mga salitang gusto niyang sabihin, naglakas loob pa rin siyang

lumapit dito para himasin ang balikat nito. "Sisi, wag ka ng malungkot."

Pero parang walang katapusan ang mga luha ni Song Xiangsi, at iyak lang siya

ng iyak.

Alam niya naman na parte talaga ng buhay ang kamatayan, at malinaw din

sakanya na hindi na rin magtatagal ang papa niya, pero hindi niya naman

naisip na ganito kabilis, kaya sobrang sakit para sakanya.

Akala niya pwede niya pang maiuwi ang papa niya sa Beijing para makita si

Little Red Bean. Gusto niya sanang ipakilala ang anak niya, sa

pagbabakasakali na pag nalaman nitong may apo na ito, biglang gumanda ang

kundisyon nito kahit papano. Bago sila matulog, ilang oras na magkahawak

ang mga kamay nila habang pinagkwekwentuhan ang mga nangyari noong

bata pa siya…Mukhang okay naman ito kagabi… Kumpara sa mga nakaraang

araw, alam niyang mas malakas ito. Kaya… Bakit ito biglang namatay?

Habang mas iniisip ni Song Xiangsi ang mga bagay-bagay, lalo lang niyang

hindi matanggap ang nangyari.

Dahan-dahang lumuhod si Xu Jiamu para yakapin si Song Xiangsi, at sa

sobrang tagal nitong umiyak, bandang huli, basang-basa na ng luha ang t-shirt

niya.

-

Pagkalipas ng ilang araw, hindi pa rin tanggap ni Song Xiangsi ang pagkawala

ng papa niya kaya madalas lang siyang nakatulala habang nakayap sa picture

nito.

Kaya si Xu Jiamu nalang ang umasikaso ng lamay ni Mr. Song.

Noong araw ng libing, lahat ng mga kaibigan ni Mr. Song ay dumating.

At dahil hindi pa rin kaya ni Song Xiangsi na humarap kahit kanino, inako na ni

Xu Jiamu ang lahat ng responsibilidad mula sa pagaasikaso ng mga bisita

hanggang sa mismong paglibing ni Mr. Song.

Nilagak si Mr. Song sa tabi mismo ng puntod ni Mrs. Song. Malayong malayo

sa inaasahan, umulan ng sobrang lakas habang ibinababa na ang kabaong ni

Mr. Song, pero sa kabila ng lahat ng putik, sumalampak pa rin si Song Xiangsi

habang emosyunal na umiiyak, kaya nang makita ito ni Xu Jiamu, dali-dali

siyang lumapit para payungan ito.

Hindi ganun kalaki ang payong at literal na si Song Xiangsi lang ang kasya,

kaya bandang huli, basang basa si Xu Jiamu.

Pagsapit ng alas tres ng hapon, isa-isa ng nagsi'alisan ang mga nakiramay,

hanggang sina Xu Jiamu at Song Xiangsi nalang ang naiwan.

Tatlong araw ng hindi masyadong kumakain si Song Xiangsi, at dahil dito,

halatang halata ang laki ng ipinayat nito, kaya naman sinadya ni Xu Jiamu na

paglutuan ito ng lugaw at dalhin sa kwarto nito.

Pagkapasok niya, nakahiga ito sa posisyong nakatalikod sa pintuan, kaya

dahan-dahan niyang inilapag ang dala niyang mangkok sa lamesa na nasa tabi

ng kama. Hindi nagtagal, maingat niyang hinalo, sinandok at hinipan ang

mainit na lugaw, pero noong sinubukan niyang subuan si Song Xiangsi, bigla

nitong hinawi ang kamay niya.

Kaya natapon sa kamay niya ang nakakapasong lugaw.

Biglang natigilan si Song Xiangsi, pero pagkalipas ng halos tatlong segundo,

muli siyang tumalikod, na para bang wala siyang pakielam sa nangyari.

Pero sa kabila nito, walang kahit kaunting galit o inis na naramdaman si Xu

Jiamu, bagkus, pinulot niya lang ang nalaglag na kutsara, nilinis ang mga

naging kalat, at walang imik na lumabas ng kwarto.

Hindi nagtagal, bumalik siya na may dalang bagong mangkok ng lugaw.