When The Roses Finally Bloomed

Vampires don't feel cold.

Kaya pakiramdam ko ay hindi normal ang kakaibang lamig na ito na bigla nalang bumalot sa buong paligid.

It feels different.

And dangerous.

After feeling that unfamiliar cold, my heart started to race furiously like I'm scared of something. Yes, I'm scared. Pero hindi ko alam kung ano ang dahilan.

At pakiramdam ko ay hindi lang ako ang nakaramdam ng kakaibang takot na ito.

Because suddenly, that bloody war was stopped and everyone stood still.

The screams and the clanking of the swords suddenly stopped and everything became so quiet. So quiet that I can already hear the furious thumping of my pulse as I sit still.

Everyone suddenly stayed quiet into their places.

Walang makagalaw sa aming lahat.

And from where I'am sitting, habang yakap ko parin ang katawan ni Light ay nakikita ko ang mga takot na bumaha sa mga mukha nila. I can see those scared and confused look into their faces at alam kong pare-pareho lang kaming lahat na hindi alam ang dahilan ng nararamdaman naming takot ngayon.

Then the ground began to shook so loud. I even felt the ground crack a little.

At mas lalong tumitindi ang matinding takot na nararamdaman ko sa buong katawan ko.

What is this?

What is this feeling?

Pero...

Unti-unting nanlaki ang mga mata ko sa bagay na sumunod na naramdaman ko.

That fearsome vampire aura suddenly filled the air.

And this is...no way...just no way a normal vampire aura.

Alam ko kung gaano nakakatakot ang aura ng dalawang ancestor na sina Adelaine at Edward but this fear is much more beyond that.

Napalingon ako sa paligid at nakita kong isa-isang nabitawan ng mga bampirang nandoon ang lahat ng espadang hawak nila at parang wala sa sariling naitapon yun sa lupa.

It's like everyone of us on that bloody battlefield were hypnotized by this sudden fearsome vampire aura.

Mas lalong tumindi ang takot sa dibdib ko nang makita ang unti-unting pagkakaluhod ng lahat ng mga bampirang nandoon mula sa kinatatayuan nila. It's like our blood is forcing us to submit ourselves in this very fearsome and very powerful vampire aura.

Yes. I get it now.

It's our blood. Pakiramdam ko ay inuutusan kami ng mga dugo namin na lumuhod and we are helplessly obliged to do this. Our bloods are fearing someone and we don't even know who.

Even the Aarvaks get down into their knees.

Samantalang nanatili lang na nakatayo ang lahat ng Exodus Knights at mukhang katulad din naming lahat ay hindi rin nila maintindihan kung ano ang nangyayari.

Then everyone turned and looked at that direction.

But before anyone of us could move from where we are ay naramdaman ko nalang ang pagtatayuan ng lahat ng balahibo ko when that scary, hoarse male voice echoed throughout the cold and silent surroundings...

"WHAT...IS THIS...RUCKUS?"

***************

"WHAT...IS THIS...RUCKUS?"

I've never felt fear like this in my whole entire life.

All of us are trembling with fear by just sound of that voice.

Dahan-dahan akong nagtaas ng mukha mula sa pagkakaluhod at napatingin din sa direksyon ng malaking puno na iyon ng red rose kung saan nanggaling ang kakaiba at sobrang nakakatakot na boses na iyon.

S-sino ang...

S-sino ang bampirang...

Pero sa sobrang takot na nararamdaman ko sa buong sistema ko ay halos hindi na ako makapag-isip ng tama.

Nanlalaki nalang ang mga mata kong napatingin sa malaking puno na iyon at nakita kong kasabay ng paglindol ang unti-unting pagbaba ng mga malalaking thorns na nakapalibot dito pailalim sa lupa.

At pakiramdam ko ay mas lalo akong nanlamig nang makitang bigla nalang nawasak ang harapan ng malaking puno na iyon. There was a sudden hole on the big trunk of that tree at mula sa kinauupuan ko ay nakita ko ang madilim na looban ng malaking puno na yun.

But I felt like my breathing was stuck under my throat when suddenly, a red glowing thing appeared in the middle of that dark trunk of the tree.

No...

Hindi ako pwedeng magkamali...

It's not a thing. It's an eye.

It's a very fearsome red eye that's looking at us from the inside of that tree.

At tama nga ang hinala ko.

Dahil pagkatapos kong makita ang pulang matang iyon ay sumunod naming nasaksihan ang paglabas ng buong braso na yun mula sa maliit na butas ng puno. I can even see the long nails on its hand that it used to open up that tree from the inside.

I felt cold.

Teka...

M-may...

M-may b-bampira...

M-may bampira sa loob ng puno na iyon?

This vampire aura is just so powerful and so fearsome that I couldn't stop myself from feeling this so much fear. At alam kong ganun din ang nararamdaman ng lahat ng bampirang nandoon.

Napalingon ako sa paligid at nabigla ako nang makita kong nakaluhod din pareho sina Adelaine at Edward sa lupa.

"Urgh. I shouldn't have submitted my blood into him" I heard Adelaine whispered. "I hate this"

"Sssshh..." si Edward. "Wag kang maingay at baka marinig ka nya. Mainitin pa naman ang ulo nya"

Yes.

I can't understand of how these two vampire ancestors can actually feel this fear that we are all feeling at the same time.

Sino ba ang bampirang ito na dahilan ng panginiginig namin sa takot?

Just who is this male vampire who could actually make us all tremble with fear even by just the sound of his voice?

Dahan-dahan akong nagtaas ng mukha para makita kung sino ba ang bampirang nakatayo sa aming lahat.

And then that loud crashing sound echoed into my ear and I think my breathing stopped when I realized that the big tree of roses was finally destroyed by the vampire who's living inside it.

Dahan-dahan akong nagtaas ng mukha para makita na sya ng tuluyan.

And then...

Silky gray long hair.

Scary blood thirsty eyes.

And that cold stare which could actually freeze us all in fear.

Naramdaman ko nalang ang unti-unting panlalaki ng mga mata ko nang makita ko na ng tuluyan ang gwapong lalaking yun na mag-isang nakatayo sa gitna ng blue roses.

Nakasuot sya ng kulay puti na mahabang damit. At nakikita ko pa ang mga petals ng mga dark red roses na iyon na nahuhulog sa kanya nang dahil sa pagkakawasak ng puno.

He stood there with full of authority and power habang naka-krus ang mga braso nya. The wind is blowing his beautiful silky gray long hair and I can't stop myself from thinking that he is too beautiful to make us all tremble with this kind of fear.

And I can see into his eyes that he is not happy.

Who is he?

Nagpatuloy lang sya sa pagtitig sa amin gamit ang nakakatakot na tingin na yun when out of nowhere ay biglang sumulpot si Camellia sa tabi nya at kumakanta pang naglakad palapit sa kanya.

"Lalalala...lalagot...lalagot kayong lahat~lalala~" she sang. "Lalalala~nandito na sya~lalalagot kayong lahat~"

Wait, isn't she scared?

Then she stopped from singing and smiled at all the Aarvaks na nasa harapan nya.

"Oops, don't mind me. Nagpapractice lang akong kumanta." Ang nakangiting sabi nya. "Don't worry, hindi ko kayo pinaparinggan. Hindi talaga. Promise. Ahehehe~"

And I thought my breathing stopped when I saw her stood beside the gray-haired vampire.

God, what is she's even thinking to stand beside that scary vampire?

Pero nasagot ang lahat ng katanungan sa isipan ko when she suddenly tiptoed on her feet at nanlaki nalang ang mga mata ko when she kissed the gray-haired man on his lips.

W-what...

W-what is she...

"Welcome back..." she whispered. "...my beloved Demon..."

Pakiramdam ko ay tuluyan na akong nanigas nang dahil sa naring ko.

W-wait...

K-kung ganun...

Ang lalaking nakatayo ngayon sa harapan naming lahat...ay walang iba kundi si...

And when he saw Camellia ay nakita ko ang unti-unting pagkakawala ng nakakatakot na aura na iyon sa kanya.

At pakiramdam ko ay tuluyan na akong nanlamig when for the first time...yes...for the first time ay nakita ko ang pagsungaw ng payak na ngiti na yun sa labi nya.

...si...

Then he tenderly kissed her on her forehead.

"Yes, I'm back..." he whispered. "...wife"

...si Demon? Ang original vampire ancestor?

Pero natigil ang lahat ng iniisip ko when out of nowhere ay biglang sumulpot ang boses na iyon.

"Master! He is here!"

Sabay naman kaming lahat na napalingon sa direksyon na pinanggalingan ng boses at nakita ko ang dalawang magkapatid na iyon na sina Cedric at Hildegarde. Pero nakita kong may pinagtutulungan silang hilain sa magkabilang braso nila patungo sa direksyon ni Demon.

Si Raven.

Mukhang katulad naming lahat ay nanghihina parin si Raven nang dahil sa epekto ng presensya ni Demon sa lugar na iyon. Pero kitang-kita ko parin mula sa kinauupuan ko ang malaking ngisi na iyon na nakaguhit sa mukha nya.

Napalingon ako sa paligid looking for a sign of Lucian dahil nag-aalala ako na baka nakaharap nya si Raven kanina.

Pero nakita kong nandoon parin sya sa pwesto nya kanina at nakayuko din katulad naming lahat. Mukhang naghilom na ang sugat sa tyan nya at ngayon ay nakatingin din sya sa direksyon ko. And when I saw him, I gave a deep sigh of relief. He seems to be alright afterall.

He just nod at me and I nod at him back.

Napatingin nalang ako sa katawan ni Light na ngayon ay yakap ko parin.

And I wonder of why his body is not still vanishing?

Pero naputol ang kung ano mang iniisip ko nang marinig ko ang malakas na tawa na iyon ni Raven.

"Hahahahahaha! You're too late!" he yelled at Demon. "My brother is finally coming back into life and all of this will be his!"

Nakaluhod sya ngayon sa harapan ni Demon habang gapos parin sya nina Hildegarde at Cedric.

But Demon's red eyes just looked at him.

"I doubt that" he said using that emotionless voice. "It's seems like you haven't noticed it yet"

Nakita ko ang unti-unting pagkawala ng ngisi sa mukha ni Raven nang dahil sa narinig saka sya mabilis na napalingon sa amin na para bang may hinahanap sya.

At nakita ko nalang ang unti-unting panlalaki ng mga mata nya nang makita ang wala ng buhay na katawan ni Light na ngayon ay yakap ko parin.

"N-no..." he whispered at doon biglang nanlisik ang mga mata nya. "NO!!!"

Saka sya biglang kumawala sa gapos nina Hildegarde at Cedric and like a flash, run into my direction.

And before I could think of anything else ay nanlaki nalang ang mga mata ko when he suddenly appeared in front of me and he is about to claim my face.

"I'll kill you!" he screamed.

Samantalang hindi na ako makagalaw nang dahil sa sobrang pagkabigla at takot sa dibdib ko.

Pero...

Bigla nalang syang nanigas mula sa kinatatayuan nya at bigla nalang natigil ang kamay nya sa ere na papatay sana sa akin.

Sumunod doon ang unti-unting panlalaki ng mga mata nya...

Dahan-dahan naman akong napatingin sa kanya at pakiramdam ko ay nanlamig ako nang makita ko ang pamilyar na kamay na iyon na bumutas sa dibdib nya mula sa likuran nya.

And then that scary hoarse male voice spoke behind his back.

"I won't let you hurt this precious little child again..." it's Demon. "...die"

And then he grabbed his hand along with Raven's heart at doon na bumagsak sa lupa ang wala ng buhay na katawan ni Raven.

Samantalang naiwan naman akong nanlalamig at hindi makagalaw sa harapan ng nakakatakot na original vampire ancestor na nasa harapan ko.

His scary blood shotted eyes looked at me intently into my face. And even though I know that he is my grandfather ay hindi ko parin maiwasang makaramdam ng takot sa buong sistema ko. He is the original ancestor afterall. And his stare have this effect on any vampire, but well of course, except...

"Hoy Demon!" I heard Camellia called him. "Wag mo naman takutin ang bata! Hoy! Apo natin yan!"

Pakiramdam ko ay hindi ako makahinga sa sobrang takot when I saw he raised his hand. Napapikit nalang ako at pakiramdam ko ay naubos ko na ang lahat ng dasal sa utak ko ng dahil sa sobrang takot.

Pero...

"You have the same eyes with Calixus..." he whispered at nanlaki nalang ang mga mata ko when I felt his hand gently patted my head. "...our precious child..."

Pakiramdam ko ay hindi na ako makagalaw nang dahil sa sobrang pagkabigla.

And the so much fear I'm feeling awhile ago suddenly vanished.

I feel warmth into my blood.

Ngayon ko naintindihan na kahit sya pa ang pinaka-kinatatakutang bampira sa buong mundo ay hindi mawawala nun ang katotohanan...that we have the same blood running into our system.

He is the original vampire ancestor. He seems so young to be one. But you can't change the fact that he is my grandfather.

Nagtaas nalang ako ng mukha at napatitig sa pulang mga matang iyon na nanatiling nakatitig sa akin.

And I have this feeling. That even though he is a vampire...ay nandoon parin ang pagmamahal nya sa pamilya nya.

Doon na nya ako binitiwan at doon narin bumalik ang nakakatakot na tingin na iyon sa mga mata nya bago lumingon sa lahat ng Aarvaks na nandoon.

At nang lingunin sila ni Demon ay mas napayuko pa sila ng dahil sa sobrang takot lalo na't patay na ang leader nila.

And in that scary hoarse voice, Demon spoke.

"You dare to hurt my family" he said then his blood shotted eyes stared at them. "Kill them all"

And after he said that ay mabilis na sinugod at pinangpatay ng mga kasamahan namin ang lahat ng Aarvaks na natirang nakaluhod doon.

Ni hindi na sila makalaban katulad ng kanina dahil alam kong nararamdaman parin nila sa mga dugo nila ang matinding takot kay Demon. Demon ordered their bloods to die. And so they have no left willingness into their bloods to remain alive. That's the true power of the original vampire ancestor. He can simply control you by using your blood.

Yes. This war is over.

And we won.

to be continued...