"Nakalutang sa Alapaap"
Sabi nila, ang tao daw ay nilikhang masama, ugat ng pag-kagat ni Eba sa mansanas. Nang umusad ang karunungan, ipinanganak din ng Diablo sa sangkatauhan ang mga makabagong pamamaraan. Nung ipinanganak ang teknolohiya, sinabayan din ng mga makabagong imahinasyon sa pagpapa-laganap ng kakaibang uri ng lagim. Lagim bang matatawag kung ang sangkatauhan ay likas ng masama? Tinatanggap mo ba'ng sadyang masama ka at ang buong sangkatauhan, at inaasahang magkakamali ka, natural na lalagapak ka? Ngunit bakit ka ba masama, makasalanan at marupok? Sadya ba talagang mahirap ang magpaka-buti, at lagi mo nalang napipili ang salungat, bakit hindi mo kayang pigilang matukso, bagkus paminsa'y pinapangarap mo pang matukso? Kung may pangalan ang kalagiman, may pangalan din ang kabutihan. Kung natatanto ang dalawang magka-salungat na ideya, naiintindihan ito ng lahat. Kaya ba naiintindihan mo na kailangan kang tubusin, kailangan kang isalba? Kaya ba pinagkalooban ka ng talinong maintindihan ang mga ito at pangalanan? Kung batid ng tao ang kabutian at kasamaan kaya't ito'y nauunawaan, hindi kaya't wala namang Diablo o mga demonyo, sadyang tao lang ang may taglay ng mga katangiang ito? Sumusunod na tao lang ang lumilikha ng mga kaganapan sa loob ng magka-salungat na polaridad na ideya.
Nakatulala ang 6-taong gusgusing bata sa alapaap, hindi makapaniwala sa sinasaksihang pagpu-pugay ng kanyang matyagang nilikha kanina pang umaga sa kanyang 'Sanktuaryo'. Oo, inaamin niyang nahirapan siyang paliparin ang saranggola dahil mag-isa lamang siya, mas mahirap pa sa pagbuo ng nilikhang saranggola, na kung sa taong nilalang ay sintu-sinto ang kaanyuan. Ngunit hindi niya tinantanan ang gawain. Siguro'y naawa ang mga kaluluwa ng mga Santo na nagsipag-gising habang masigasig na binubulungan ng batang babae ang ang mga ito sa pag-likha sa saranggola duon sa kapilya kanina pang umaga.
Sinundan siya ng mga kaluluwa sa "bukid", napagod sa kakatawa sa walang humpay na pagpupumilit ng makulit na musmos paliparin ang abnong laruan, at nagpasyang magpadala ng hanging magpapasa-himpapawid sa sintong saranggola. Lumipad, lumayo, tumugatog ng mataas hanggang magkulang na ang pisi ng bata. Kumawala, imikot-ikot sa ere, nagsasa-sayaw at nagpakitang gilas. Masayang kumembot-kembot papalayo sa bata, nagpasalamat ang munting likhang sinto sa kalayaan. Nagpaalam habang patuloy ang masigasig na galaw na tila ba pag-aari niya ang buong himpapawid at alapaap. Hanggang sa ito'y 'di na maabot ng mga mata ng musmos, kahit na pahiran niya ng madungis niyang kamay ang mga luha niya ng galak, na umabot na sa kanyang naka-ngiting mga labi. Simbulo ng unang pagkakataong nararamdaman niya ang umaapaw na galak. Galak para sa nakalayang nilikha, dahil nakamtan ng kanyang nilikha ang pagka-laya, isang pribilehiyong tila hindi niya makakamtan kailanman.
Nang makauwi si Nimfa mula sa "bukid" ay naabutan pa niyang paalis ang ina, hatak-hatak ang dalawa niyang nakababatang kapatid na lalake na bagong ligo at maayos na nakabihis ng kaisa-isang desenteng damit ng bawat magka-patid. Unti-unting nagbalik sa lupa ng mga makasalanan ang guni-guni ng musmos na Nimfa. Kabisado na niya ang kaganapan, naranasan na niya iyon sa kanyang nakaraan. May hihiram na malamang ay banyaga sa mga kapatid, kapalit ng salapi para sa bisyo nila inay at itay. Pinagbilinan siya ng inay na huwag ng lalabas at gabi na, nagpa-alala na may pansit canton na galing sa supot, pinakuluang saglit at hinalo ang sangkap na kalakip, pang-ulam sa kanin para sa hapunan. Mag-tira daw para sa itay sa pag-uwi nito.
Alas onse nung magising ang musmos sa pag-bukas ng pinto nang dumating ang kanyang itay. Hinawi patabi ng isang kamay ang tirang kanin at ulam na pansit palayo sa banig, at nahiga na ang itay niya malapit sa kanya. Lasing na naman ang itay, umaalingasaw na naman ang amoy ng alak. Pinanuod na lamang ng musmos ang apoy ng kandilang malapit ng malusaw sa harap niya habang nakahigang patagilid at nakatalikod sa itay niya, hanggang sa wala ng lakas at dumapa na ang mitsa ng kandila sa likidong tunaw pagka-tapos huling bumato ng taglay nitong liwanag sa tahanang laging nababalot sa dilim. Kasabay sa huling kulisap ng papa-walang liwanag ang pamilyar na tunog ng pag-galaw ng bakal ng sinturon ng kanyang itay habang tinatanggal ito, miya't-miya'y ang tunog naman ng pag-baba ng zipper ng suot nitong pantalon. Dahan-dahan nalang na ipinikit ng musmos ang kanyang mga mata sa pag-akap ng kadiliman at muling pinalipad ang isip niya sa nasaksihan kaninang hapon. Sumabay ang kanyang pagbubulay sa pag-lipad ng nilikhang sintong saranggola habang ito'y nagsasayaw ng masaya sa alapaap habang papalayo sa lupa, habang marahan siyang itinitihaya ng katabi.
#
Unang karanasan ng musmos na Nimfa ang pag-papakita ng laman nuong nakaraang taon lamang mula sa unang sintong saranggolang umalapaap. Isinama siya ng ina sa isang 'apartment' sa mga gusaling residente sa kabilang bayan, malapit sa klub na pinapasukan ng ina. Ipinasok siya ng ina sa isang kuwarto kasama ng tatlo pang batang babae at dalawang batang lalaki na halos mga kasing-edaran niya. Naka pila ang mga bata na may kaharap na tig-isang webcam at sa likod ng mesang patungan ng mga webcam na naka-tutok sa mga bata ay ang 'direktor' na nakaharap sa anim ding monitors. Madilim ang silid ngunit ang bawat bata ang may naka-tutok na ilaw sa harap nila. Nanginginig ang musmos na Nimfa sa takot sa, ramdam niya ang takot na pahiwatig sa mga susunod na mangyayari, ngunit mas lalo siyang takot sa inay na sumumpang mata lamang niya ang walang latay 'pag uwi nila kapag hindi niya sinunod ang mga iu-utos sa kanya duon.
"Nimfa iha, may viewer ka na. Unti-unti mong tanggalin ang butones ng bestida mo sa harap." wika ng 'direktor' patuon kay Nimfa habang nakasubaybay sa monitor, gabay niya sa isang host website sa loob ng 'Dark Web'. Sinunod ng bata ang utos, mula sa may leeg hanggang sa may harap ng pusod ay tinanggal niya ang butones ng pinasuot nilang 'baby blue' na bestidang may imprenta ng iba't ibang maliliit na bulaklak sa musmos, kasama ng puting medyas na hanggang tuhod at itim na sapatos na may isang strap at buckle sa bawat gilid, ngunit velcro lang ang nagka-kabit. Ngayon lamang siya nakapag-suot ng ganito kagandang damit, at natuwa siya nuong nakita niya ang sarili sa salamin habang naka dalawang pony-tail ang ga-balikat niyang buhok bago pumasok sa silid. Ang pina-suot na panloob sa kanya ay baby bra na kulay pink kahit wala pang umbok ng kanyang dibdib, at magka-kulay na pambatang panty. Nag-utos naman sa ibang bata ang direktor habang nakatingin lang ang kabadong Nimfa sa itinuro nilang webcam, duon lamang daw siya titingin, at wala ng iba ang utos nila.
"Nimfa, kunin mo iyang lolli-pop sa mesa sa may harap mo. Balatan mo at umpisahan mong supsupin." Muling baling sa kanya, muling sinunod ng musmos. Pagkuwa'y nasundan na niya ang sistema, sa webcam lang ang tingin habang hinihintay ang muling banggitin ang pangalan niya mula sa pagkaka-utos nung mama sa harap nilang lahat, sa harap ng iba pang batang nasa gilid niya.
Miya't-miya pa'y nabaling na naman sa kanya ang taga-utos. Mas lalong tumindi pa ang takot at panginginig ng musmos sa mga sumunod na utos. Pinapangalangin niya sa mga kaluluwang lagi niyang kinakausap na sana'y hindi na muling sambitin ng mama ang ngalan niya. "Ikaw naman Nimfa, tanggalin mo iyang lolli-pop sa bibig mo, at idikit mo sa balat mo mula harapang leeg papunta sa pusod mo sa pagitan ng bukas mong bestida. Dahan-dahan mo lang gawin." Sabay baling naman ng ibang utos ang mama sa kahilera niyang batang lalake sa dulo ng pila nila.
Nung nagawa na ng musmos ay muli siyang binalikan ng mama. "Nimfa, ibalik mo sa harap ng bibig mo ang lolli-pop, at ilabas mo ang dila mo upang madilaan mo siya. Habang yung isang kamay mo ay ililis mo ng pababa ang bistida mula balikat. Tumayo ka na ngayon iha, hayaan mong malaglag sa sahig ang bestida mo."
Ang gabing iyon, sa pakiwari ng musmos, ay ang pinaka-gimbal na karanasan niya. Nakahinga ang musmos pagka-tapos ng tila mahabang eksena na iyon kasama nung ibang bata, at bulong na nagpa-salamat sa mga kaluluwa dahil nakita niya ang tuwa sa inay hanggang sa kanilang pag-uwi, hindi mararatayan ng makapal na sinturon o nung makapal at lapad na kahoy na itinago ng mga magulang niya ang kanyang mga balat sa gabing ito. Tapos na ang trahedya sa isip ng musmos. Iyon ang kaniyang akala. Maraming beses naulit ang pag-punta nila sa lugar na iyon at sa pag-salang niya sa mga session o pulong na ganun, ngunit may mas matindi pang trahedya ang naka-laan sa kalbaryo ng musmos sa gabing ito.
Nang nakauwi sila ng inay, pagtapos nitong tulungan ang ina sa mga lutuin, sa pag-saway sa mga makukulit na dalawang nakababatang kapatid ay nag-gayak na ang ina upang pumasok sa klub sa paalam, o mas tamang magpa-sasa sa online bingohan gamit ang kinita sa unang session ng anak. Masaya na ang musmos sa kalalagpas na trahedya kaya't wala na siyang paki-alam kung saan patungo ang inay. "Tirhan ninyo ng pag-kain ang itay ninyo, at patulugin mo na iyang dalawa." Alam niyang bukas na nya ito makikita ng tulog sa banig nila pag-mulat niya.
Hating-gabi nang umuwi ang itay nito at lasing na naman. Hindi na niya ipinag-handa dahil sadyang naka-lapag na sa isang gilid ng silid ang pag-kaing para sa kanya na nakatakip.
Pinilit niyang makatulog ng muli mula sa pagka-alimpungat sa pag-dating ng itay. Muli siyang naalimpungatan ng may maramdaman siyang mainit na gumagapang sa kanyang mga binti. Ito ang unang gabi ng paulit-ulit ng pag-angkin ng kanyang sariling laman sa kaniya. Ito ang gabing labis siyang nagmaka-awa at umiyak.
"Huwag kang maingay at baka magising ang mga kapatid mo, papatayin kita kapag may naka-alam nito." Ang pabantang bulong ng itay sa kanya. Sa mga sandaling iyon ay nais na niyang patayin siya ng itay, ngunit nabawi ang hiling ng musmos nuong sinundan ito ng itay. "Papatayin ko kayong mag-kakapatid kapag may naka-alam nito, kapag sinabi mo kahit kanino." Kailangan niyang tiisin lahat, hindi niya maaring iwan ang kanyang mga kapatid sa mga trahedyang ito.
#
Nuong gabing iyon nang kambal na trahedya ni Nimfa nuong ika 5-taon ang bata, ay may kasalukuyang kakaibang tagpo. Sa isang liblib na lugar sa ilalim ng isang Mosque sa gitna ng Purgatoryo Dos-Siyete ay matahimik ang mga tao sa kaka-tapos pa lang na seremonya, sagisag ng pagka-sagrado ng lahat ng pag-uusapan at mapagde-desisyunan sa pulong ng mga "Kapulungan ng Nakatatanda", isang lihim na kulektiba ng mga "Ugat" sa lahat ng mga Purgatoryo, ang mga ama sa "Organisasyon".
Ang pulong ay pinamumunuan at pinapatnubayan ng kinikilalang Sultan sa 'Unang Kapuluan' mula sa tatlong kapuluan ng bansa. Kasapi dito ang mga iba't-ibang "Ugat" din sa mga karatig na iba pang Purgatoryo na sakop ng unang kapuluan, na ang mga nagtatag ay lahat din mga "Ugat" na galing din sa unang komunidad ng Purgatoryo Dos-Siyete. Ito ang sentro ng mga "Ugat" sa Unang Kapuluan. Sa buong bansa ay may tatlong kapuluan, ang sumunod na kapuluan sa gitna ng una ay may iba't-ibang "Purgatoryo" din, may mga "Ugat", may sentro ng Kapuluan, at may Sultan na tumatayong pinuno ng buong Pangalawang Kapuluan. Ganuon din ang Pangatlong Kapuluan at pang-huli, na kilala ng lahat na Lupang Pangako. Lahat ng "Ugat" sa unang dalawang kapuluan at sa lahat ng "Purgatoryo" ay salin-lahi mula sa Pangatlong Kapuluan o sa Lupang Pangako. Sila ang pangkat ng mga unang nilalang sa bansang ito.
"Magandang gabi mga kapatid at mga anak," umpisa ng matandang Sultan, "sa pulong na ito ay nais nating mai-tala ang desisyon ng Kabuohan sa pamamagitan ng mga Kinatawan na bumubuo sa Lupon ng Kapatiran na ito," patuloy ng matanda, "patungkol sa naunang mga diskusyon patukoy sa mungkani ni ginoong Wilhem Smith, walong buwan na ang nakalipas sa gabing ito."
Muling dugtong pa ng matanda sa pangunahing talumpati. "Napakinggan na natin ang bawat panig ng Kapatiran, mga argumentong samut-sari na kalauna'y nabigyang liwanag." Tumingin ang Sultan sa bawat isa na naruon sa pulong.
"Nagpapasalamat ako sa inyo mga kapatid at anak at dagling napagkasunduan ng lamang sa pag-pabor at pag-ayon sa mungkahi, nuong isang araw. Ngayong gabi ang pag-sasara sa bawat desisyon ninyo. Isa-isa kayong magsasalita pag-tapos ko upang maitala ang desisyon ninyo at ang bawat pang-huling mensahe ukol sa usapin. Inshalla."
#
Hindi nais ni Nimfa ang mamatay ang mga nakaba-batang kapatid. Ito ang paulit-ulit niyang naririnig mula sa kanyang itay kapag may nais nitong gawing muli sa kanya ang pag-angkin simula nuong unang gabi na iyon ng kambal niyang trahedya. Kalaunan, ito na din ang mga katagang naririnig niya sa kanyang inay tuwing may ipa-gagawa ito sa kaniya na naga-atubili ang bata. Mula nuong gabing iyon ng kambal na trahedya, ay unti-unti ng mapag-isa ang bata. Hindi na siya nakita ng mga kababatang dati'y kalaro niya nuong lumalaki pa lamang ang bata. Nuon nag-umpisa ang pagka-takot niya sa lahat ng taong nilalang, nakaka tanda man o ka-edad.
Mula nung kinabukasan nuong anim na taon pa lang ay duon na siya lagi nagtatago sa "Sanktuwaryo" ng maliit na kapilya na malapit sa kanilang Purgatoryo. Hanggang sa sumapit ang araw at gabing iyon, nuong siya'y nasa 14-taong gulang, nuong hiniling niya sa inay na tumigil siya sa pag-aaral at ipasok na lamang siya sa klub. Nuong pinag-kaisahan siya ng mga barkada ni Amihan, nuong hapong hinilang niyang bulungan siya ng mga espiritu habang mag-isa sa "Bukid".
Pagtapos siyang ma-intrega ng inay sa may-ari ng klub, at binayaran niya ang unang singil ng may-aring lalaki na pag-tikim sa dalagita, habang pinalabas at pinag trabaho na ang kanyang inay, siya naman ay dinala sa silid ng may-ari sa likod ng bar. Sa mga sumunod na mga araw ay natutunan ng dalagita na Nimfa ang iba't-ibang uri ng trabaho tulad ng pagsa-sayaw hanggang sa maubos ang mga saplot, sa pag-tanggap at pakiki-tungo sa mga bisitang kustomer, kung paano lambingin ang mga ito upang dumami ang orange juice niyang inumin na basehan ng kikitain, hanggang sa mga pribadong galawan kapag siya at ang kanyang bisita ay nagpasyang mag VIP.
Naging sikat ang dalagita sa taglay nitong kabataan na madaling maalindog ang mga parokyano at mga baguhang bisita sa pinapasukang klub. Madalas ay may mga bisitang taga ibang bansa na inaabangan siya upang makasalo sa kanilang mesa. Nuon niya nakilala si Watanabe. Isang 35-taong Hapon, unang sampa sa bansa na nayaya ng mga iba ding Hapon na kanegosyo niya at mga parokyano na sa bar nila Nimfa.
Nahulog ng husto si Watanabe maka-ilang pag-balik niya duon at laging si Nimfa ang gustong makasalo. Kung may ibang nauna, ay hinihintay siya ng lalaki na matapos sa panauhin na kaharap ni Nimfa, paminsan-minsa'y nag-uutos sa mga kasamahan niyang hapon na kausapin ang may-ari at palitan ng ibang babae ang kasalukuyang kaharap ni Nimfa. Malugod na pinag-bibigyan ng may ari ang hiling na mga ganito ni Watanabe na may lakip na takot, kaya't madalas nitong i-alok sa bisitang nauna na sagot na ng establisyemento ang naunang na-konsumo upang ipaubaya ang bitiwan si Nimfa. Sa mga ganitong pangya-yari ay ipina-patong ng may-ari ang anu mang konsumo ng una sa singil naman sa grupo ni Watanabe na mga Hapon, wala namang paki-alam ang grupo nila Watanabe kung magkano a-abutin ang konsumo nila bawat gabi ng pag-tuloy nila duon.
Ngayon lamang naka-ranas ang dalagita ng may sumusuyo sa kaniya, kaya't kahit na wala siyang pinapatuloy na nilalang sa kanyang buhay ugat ng makasariling katauhan, kahit na mga kabisoteng tugon at galaw lamang ang ibinibigay niya sa lahat ng kanyang panauhin, ay unti-unti siyang nag-bubukas para kay Watanabe. Kalaunan ay naging magka-sintahan sila. Hindi naman nag-tagal ay namanhikan ang lalake at ipina-alam sa magulang na isasama nito si Nimfa sa Japan, dahil malapit ng matapos ang mga transaksyon nito sa bansa at babalik na siya sa kanyang bansa, Isang bagay na ikina-galak na lihim ni Nimfa. Pag-iisipan naman daw ng mga magulang ng dalagita at siya'y pinababalik makaraan ang tatlong linggo para sa kanilang desisyon. At para na din mapagka-sunduan ng mag-asawa kung mag-kano ang presyong sisingilin nila sa Hapon sa bulong-bulunangan ng mag asawa.
Napansin ng hapon mula nuon na laging tahimik si Nimfa na may lungkot at hindi mapakali. Tinanong ng hapon ang dalagita kung hindi ba siya masaya sa ginawa niyang pagpa-paalam sa mga magulang nito at sa mungkahi niyang pag-sama sa dalagita sa kanyang bansa. Hindi umimik ang dalagita. Buong suyo ang ginawa ng hapon upang mag-salita ang dalagita. Sa tagal ng pagka-tahimik ay nagsalita ang dalagita.
"Hindi mo naman ako tinanong sa gusto ko," tanging tugon niya. Natigilan ang hapon, napag-tantong iba nga pala ang kultura nila sa bansang ito, at dahil mahal niya ang dalagita ay sumumpa siyang mula sa araw na iyon ay pipilitin niyang laging i-konsidera ang dalagita at tanungin ito sa lahat ng bagay bago siya mag-desisyon. Isang bagay na hindi niya kailanman ginawa sa lahat ng mga taong nasa baba niya sa kanilang organisasyon.
"Napagka-sunduan naming mag-asawa na payag na kaming mapasa-iyo na ang kaisa-isa at pinaka-mamahal naming anak na babae na si Nimfa. Mabuti naming pina-laki ang batang iyan kahit na hirap kame sa buhay at sobrang matigas ang ulo niyan. Pero ibinigay namin ang lahat ng luho niya. Pinilit namin siyang ipagpa-tuloy ang pag-aaral at patuloy namin siyang sisustentuhan. Ngunit sadyang matigas ang kanyang ulo talaga, at pinilit niya akong ipasok sa klub kung sa'n kayo nagka-kilala." Paliwanag ng inay ni Nimfa pag-balik ng hapon matapos ang itinakdang araw.
Nagpatuloy ang litanya ng inay ni Nimfa ng tila isang oras. Halatang sanay ng magsinungaling at gumawa ng kwento, dahil hindi ni minsan nahalatang nawala siya sa linya. Kinahulihan ang hiling ng mag-asawa ay isang milyong salapi, at buwanang sustento na sampung-libo. Walang imik si Watanabe, tila nag-isip sandali.
Bago nag-salita ang Hapon ay sumulyap sandali kay Nimfa, tinimbang ang litanya nung nagbukas ng usapan sa dilang pinag-aralan na niya bago pa man ito madestino sa bansa, ngunit mas nakatulong sa kanya ang kaalaman sa pag-basa ng mga galaw sa katawan ng mga tao. Itinuon na niya ang pagka-titig sa mag-asawang magulang ng dalagita at hindi na umalis ang titig nito sa kanila hanggang matapos ang negosyayon. Sa bulol na pag-salaysay sa wikang katutubo sa bansa na bin-bisita ng hapon, humi-hintong saglit upang isipin ang mga tumpak na salita. Ipinahayag ng nama-manhikan na nais niya ding kunin ang dalawang nakaba-batang kapatid na lalaki ni Nimfa, at kasama sila ng dalagitang dadalhin sa bansa nito upang duon na sila mag- uloy ng pag-aaral, at kung nais din ni Nimfa na ipag-patuloy ang kaniyang pag-aaral ay ikagagalak nito at susuportahan.
Patuloy pa niya na bibigyan niya ng dalawang milyon ang mga magulang, doble sa kanilang turing, kasabay ng kanilang pag-pirma sa mga dokumentong ipapa-gawa nito patungkol sa mapagka-kasunduan, at pag-ampon sa tatlo, dagdag pa nito, dahil ang dalagita'y wala pa sa legal na edad. Dodoblehin din niya ang buwanang sustentong hiling ng mag-asawa, at kung ayaw naman nila sa pahayag at kundisyon ng hapon ay malugod na tatanggapin niya ang desisyon, at hindi na nila siya makikitang muli. Seryoso ang mukha at pilit na inihatid ang salaysay sa isang determinadong pahayag ng hapon sa hiram na dila, hindi umalis ang mapanuring tingin ng hapon sa mag-asawa hanggang matapos ang kaniyang payahag, kaya't hindi niya nakita ang gulat sa mga mata ni Nimfa na sanhi ng huling mga kataga ng hapon patungkol sa mga nakaka-batang kapatid, hindi naman nila napag-usapan ito mula nung nasabi niya ang bumabagabag sa dalagita, at na handang bitawan ng kasintahang hapon ang lahat.
Nagka-tinginan ang mag-asawang ganid nang matagal, marahang tumango sa isa't-isa na senyas ng pag-payag, sa mata nagka-intindihan na huwag paalisin ang hapon na wala silang maka-kamtan. Nasa isip ng dalawa ang dalawang milyong salapi, naamoy na nila ito sa kanilang isipan, naglalaro na ang kanilang mga imahinasyon kung saan ito unang lulustayin. Wala na silang magiging problema, hayahay na sila, wala na silang palalakihing mga buwisit, ok na din siguro ang biente-mil buwan-buwan, na walang patid hanggang mamatay sila. Sabay silang humarap ng tingin sa bisita, at sabay ding nagsalita na tila may hudyat upang sila'y mag-sabay ng tinig at salaysay. "Pumapayag na kami." Naka-hinga ng muli si Nimfa.
Alam na ng hapon kung kailan niya nakuha ang dalawa habang ito'y kaniyang hinahatiran ng kanyang kundisyon, kaya't hindi lumihis ang mga tingin nito sa dalawa. Alam niya ang mga hahanaping senyales sa kanilang mga mukha o munting galaw ng katawan. Walang anu man ang salapi, ang tanging sukatan ay ang katapatan, kayang tapatan ng anu mang halaga ang nais ng matapat na sundalo ng kanilang samahan, tulad ng inaasahan sa kanya ng mga nasa itaas ng kanilang organisasyon. Magaling itong makipag-negosasyon, nakuha na naman niya at nakuha din ng kabila ang gusto nila. Perpektong kontrata tulad ng marami na niyang naihatid sa kanilang samahan. Iyan ang kapalit ng pagiging matapat niya sa kanyang tungkulin, lalo na ang mga may posisyon sa itaas ng kanilang organisayong gokudō, bōryokudan, o sa atin at sa mga puti ay Yakuza.
#
Sa isang malaking gusali ng "Tour First" sa La Défense, Courbevoie, sa bansang Francia, sa ika-tuktok na palapag nito ay naka upo at naka-abang si Wilhem Smith sa labas ng silid panayaman ng mga Board of Directors. Masusing binabalik-tanaw ng BoD sa loob ng panayaman ang kanyang nakaraang presentasyong na apat na taon niyang masusing pinag-aralan at paulit-ulit na hini-himay bago niya ipinasa ang proposisyon sa Board, sapagka't ang pakay niya ngayon ay ang pahintulot sa pag-umpisa dito. Dalawang taon na ang nakalipas mula nung nabigyan siya ng pahintulot upang isagawa ang pangunang bahagi ng kanyang hinaing plano - ang kausapin ang mga nasa maikling listahan niya ng mga kandidato sa programa. Labing-lima ang kaniyang personal ng tunungo na grupo sa tatlong bansa sa kanyang listahan. Dalawa ang pinal na napili niya at inihain sa Board. Natanggap niya ang desisyon kaninang hapon lamang mula sa isang bansa mula sa dalawang pinal na kandidato, mula sa opisina ng Sultan sa Purgatoryo Dos-Siyete, sa unang kapuluan ng isa sa bansa na iyon.
"You can go in now Wil." pahiwatig ng babaeng mala diosa ang anyo na nasa reception desk sa kanya.
"Thanks Sally," balik nito sa babae habang nakipag-palitan ng ngiti at tumayo papasok sa silid panayaman si Smith.
"The proposed Philippine pilot project for our 'Empower Program' for the Asean region has been accepted by one candidate." Umpisa ni Smith, pagka-upo niya sa upuang sadya para sa mga katalakayan ng mga Direktor, sanay sa direkta na walang nasasayang na sandali ang pahudyat sa pag-bubukas niya sa grupo, patungkol sa alam na ng lahat na agenda sa 'Asia-Pacific' na rehiyon.
Sa araw na ito, marami nang natalakay ang grupo ng labing-isang Direktor na nagsisilbing ulo para sa lahat ng projekto ng organisasyon. Isang lihim na 'Payong' ng samahan ng iba't-ibang organisasyon sa iba't-ibang masagana at malayang mga bansa sa daigdig. Hawak ni Smith bilang Lead ang proyekto sa 'Asia-Pacific Assimilation Theatre'. Ang proyekto ng asimilasyon o paglagom ay nagsimula ilang dekada nang nakaraan na unang isinagawa sa isang napabayaang parte ng Africa, na ngayo'y lima na ang proyekto nila duon. Sumunod nilang binuksan ang sa mga maliliit na bansa ng Europa, sumunod naman ang sa Ecuador na nahinto dahil sa kasalukuyang kaguluhan duon na giyerang sibil, isa sa Somalia. Ang mga proyekto ay initiatiba ng mga naunang namuno na minana ng kasalukuyang grupo na naka-upo sa malaking mesa sa araw na ito.
"Thank you for the good news Wil, how about the other candidates in your proposal?" Tanong ng isang Direktor na babae na hindi halatang nasa edad na 68, matangkad ito, dilaw ang buhok at prominente ang dugo ng mga sinaunang Viking mula sa bansang niyang Denmark, Norway.
"I had some problems with the second candidate Helen, resolving them would take some time. Nevertheless, the commitment from this proponent was my first choice, and probabilities for the Assimilation program are conducive. I hereby submit this candidate to be our first recipient in the region, and therefore requests for the second phase of the program to commense." Sagot naman ni Wil.
Dimiretso mula sa kanyang pagkakasandal ang pinaka matanda sa grupo at puma-angat ng upo upang ipahiwatig ang salaysay, halatang pagod na sa haba ng araw na ito. "Since this Empower-Asia Pacific Assimilation Program had been previouly sanctioned, prepped and ready prior to your recommended beneficiary Wil, and this forum is just a formality for the Board minutes... Let me announce the Board's acceptance on your selection, together with approval for facilitations. We shall proceed on the said project." Wika ng 80-anyos na Chairman.
"Thank you very much Hans, and everyone on the Board." Sagot naman ni Wil.
"Now, please stay with us Wil as I ajourn this session. I hope you can join us for dinner, we would like to catch up with, for we all miss you terribly old friend." Paanyaya ni Hans,
I would love to Hans, thank you." Malugod na pagtanggap ni Wil.