Chapter 28

Sorry for the typos and grammatical errors. Enjoy reading!

••••••

Chapter 28

Maingat at tahimik kaming naglalakad ni Saber patungo sa kwarto. Tulog na silang lahat. Hindi ko alam kung tama ba 'tong ginawa ko na papasukin si Saber sa loob ng bahay.

Bumaba ang tingin ko sa magka-siklop naming kamay. Mahigpit ang pagkakahawak niya kaya hinayaan ko nalang. Tama ba 'to? Dapat dumistansya na ako sa kanya. Dapat pinaalis ko na siya. But my damn heart is aching for him. And just a drop of his tears made me weak. I hate seeing him crying. Nakakapanghina.

Tumigil kami sa harap ng nakasaradong pintuan ng kwarto ko. Huminga ako ng malalim bago binuksan iyon. Hinatak ko siya papasok sa loob at isinarado ang pinto.

He let go of my hands and sit silently on my bed. Nanatili ako sa kinatatayuan ko na malapit sa pinto. Nagkatitigan kami. Sumenyas siyang lumapit ako.

Tila may sarili utak ang mga paa ko na naglakad palapit sa kanya. Hinapit niya ang beywang ko. Pinalibot niya ang kanyang braso at binaon ang kanyang mukha sa aking tiyan.

"I love you, my Alice." sabi niya.

Kinuha niya ang dalawang kamay ko at pinayakap sa kanyang leeg. Hinaplos ko ang kanyang malambot na buhok at malungkot na ngumiti.

Kung noon ay kinikilig at natutuwa ako tuwing sinasabihan niya ako niyan. Ngayon ay nasasaktan at nalulungkot ako. At hindi ko na alam kung maniniwala pa ba ako sa pinagsasabi niya.

He broke my trust. He fool me. He lied to me. But then, here I am embracing him. Na parang wala siyang ginawa. Totoong pala talagang tanga ako.

"Matulog na tayo." sabi ko.

He nodded and unwrapped his arm around me. Tumingala siya. Hinawakan ko ang kanyang pisngu at ibinaba ang mukha ko para bigyan siya ng marahang halik sa noo pababa sa kanyang ilong at labi. Hindi ko na napigilan ang luha kong tumulo. Pinagdikit ko ang aming noo nang maghiwalay ang mga labi namin.

"Alice, I'm sorry." he whispered huskily.

"Stop saying sorry, Saber."

"Three hours left before the sun set. Three hours left to be with you." mas lalong tumulo ang luha ko.

Tatlong oras at pagkatapos no'n wala na. Magpapatayan na kami sa oras na sisikat ang araw. Malayo ito sa inaasahan ko.

"I wish the sun won't set." malungkot kong saad at iminulat ang mga mata.

Napatitig ako sa kanyang mga matang puno ng lungkot na nakatitig sa akin. Kinuha niya ang kamay ko na nasa pisngi niya at paulit-ulit niya iyong dinampian ng halik.

"Stop crying please. Hindi ko kayang umiiyak ka." he said while wiping my tears.

"You made me cry." sisi ko sa kanya.

Nag-baba siya ng tingin. "I'm sorry."

"Did I told you to stop saying sorry?" may halong inis kong sabi. Hindi siya umimik.

Umayos ako ng tayo bago sumampa sa kama at nahiga. Tinuyo ko na din ang pisngi ko na nabasa dahil sa luha.

"Let's sleep Saber." sambit ko habang nakatirig sa likod niya.

"I won't sleep, Alice. We won't sleep." sabi niya.

Hinubad niya muna ang suot niyang damit at nahiga sa tabi ko. Kagaya ng lagi niyang ginagawa tuwung magkatabi kami, maingat niyang inangat ang ulo ko para ipaunan sa kanyang braso.

Agad akong yumakap sa kanya. "Hindi tayo matutulog?" sinilip ko siya.

"Oo." sagot niya bago ako hinalikan na agad ko namang tinugon. "I want this painful goodbye to be memorable, Alice." he said between our kisses. My heart tightened.

"Me too." tugon ko at pumaibabaw sa kanya.

"I'll tell you something later." tumango ako at dinama ang kanyang mga haplos.

Sa tatlong oras na 'yon at pinahalagahan namin ang bawat segundo. Hindi ko aakalaing magiging ganito ang sitwasyon namin. Na maghihiwalay kami. Hindi dapat kami magsasam kasi mas lalong gugulo. Kahinaan ko siya at alam kong gagamitin siya ng ama niya sa akin. At hindi ko alam kung kaya ko siyang saktan gamit ang dahas. Hurting the man you love is like hurting yourself too. Our love is suicidal.

Nagising ako sa sinag ng araw na galing sa bintana ng kwarto. Agad akong napabangon ng maalala ang nangyari. Napatingin ako sa kabilang side ng kama.

"I'm not dreaming, right? He's with me last night." tanong ko sa sarili.

Naaamoy ko ang kanyang pabango. Bumaba ang tingin ko sa aking suot. His shirt. Napayakap ako sa aking sarili. Hindi ako nanaginip. Nakasama ko siya.

"Saber," tawag ko na nagbabakasakaling nandito pa siya.

Napatingin ako sa labas bintana ng bintana kung saan si haring araw. "Why did you set? He already left." mahina kong sabi.

Hindi man lang siya nagpaalam sa akin. Biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko kaya napatingin ako doon.

"Good morning." nakangiti niyang bati sa akin pero nababakas ang lungkot.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang maupo siya malapit sa akin.

"Good morning, Mom." tugon ko at pilit pinapasigla ang boses.

Nakakapanibago. Hindi ako sanay at hindi parin ako makapaniwalang kasama ko na ang ina ko.

Natigil ang kanyang mga mata sa suot kong t-shirt. Inangat ko ang kumot para matabunan iyon kaya napaangat ang tingin niya sa akin.

"Nandito siya kaninang madaling araw diba?" nagulat ako sa sinabi niya.

"H-how did you know?" gulat kong tanong.

She smiled. Umusog siya palapit sa akin. "I was awake. Hindi ako makatulog kaninang madaling araw dahil alam kong may bumabagabag sayo. I saw you in the garden with that Douglas. Are you okay?" puno ng pag-aalala niyang sabi.

Nag-iwas ako ng tingin. "He didn't hurt me. Kaya okay lang ako."

"I know he didn't hurt you. But are you okay emotionally?" natingin muli ako sa ina ko. "Don't lie to me, Alice. Tell me." she said gently.

"I-I'm not o-okay. Nasasaktan ako ngayon, Mommy. I think my heart just torn into pieces. Hindi namin ginusto 'to pero ito yung tama. We can't be together. Magkalaban kami. Mahal na mahal ko siya, Mommy. Mahal na mahal." pag-amin ko.

Kaagad niya akong niyakap. She comforted me in my entire cry. May mga sinasabi siya sa akin na nagpapagaan kaonti ng pakiramdam ko. Hanggang sa kumalma at tumahan ako. Humiwalay ako sa pagkakayakal sa kanya ay pinunasan ang mukha.

"Thank you, Mom."

"Feeling better?" tumango ako. "Trust your man, Alice. I know he's a wise man." mom assured.

Sinabi ko sa kanya ang pinag-usapan namin ni Saber. Gusto kong ipaalam sa kanya ang parteng iyon dahil kasama sila sa pinag-usapan namin. Sana lang ay hindi ako niloloko ni Saber patungkol doon.

Kalaunan ay nagpaalam si Mommy para maghanda ng breakfast. Rinig ko din ang asaran at tawanan ng pinsan ko sa baba at ang sigaw ni Daddy na halatang inaasar na naman ng tatlo.

Bumaba ako sa kama at nag tungo sa banyo. Natigilan ako sa harap ng salamin ng makitang may nakadikit na sticky note doon. Kinuha ko iyon at binasa.

Good morning, my Alice. I love you.

Mapait akong napangiti. Itinabi ko iyon kasama ang t-shirt niya na suot ko at kaagad pumailalim sa shower.

Matapos kong maligo at mag-bihis. Ginamot ko muna ang sugat sa pisngi ko bago lumabas na ng kwarto. Dumeretso ako sa dining area dahil doon nagmumula ang ingay.

"Tell me, Uncle. Kailan tayo babalik sa Greece?" biglang tanong ni Faustus.

Natigil ako sa paghakbang papasok.

"Ganyan ka na ba ka allergic sa Pilipinas Faustus?" rinig kong boses ni Flavian.

"Misó aftí ti chóra epeidí vláptoun tin prinkípissa mas." malamig na saad ni Faustus. Kumunot ang noo ko dahil wala akong maintindihan sa sinabi niya.

(Trans: I hate this country because they hurt our princess.)

"I don't know yet. The Douglas are blocking our way. Bantay-sarado lahat ng paliparan sa bansang ito. Knowing him, gagawim niya ang lahat matalo lang ako." seryosong sagot ni Daddy.

Huminga ako ng malalim at tuluyang pumasok. Lahat sila ay napatingin sa akin. Agad ko silang nginitian bago naupo sa tabi ni Mommy.

"What happen to your eyes, Aspasia?" nag-aalalang tanong ni Estevan.

"Kulang sa tulog." pagsisinungaling ko.

Tumango nalang siya at hindi na umimik.

"Uuwi po muna ako." sabi ko matapos kumain.

"Bakit?" napatingin ako kay Flavian.

"Nandoon ang nga gamit ko. May pasok ako mamayang hapon." sagot ko.

Nagkatinginan ang tatlo kong pinsan. It's like they're talking using their eyes. Tumikhim ako kaya muli silang napalingon sa akin.

"I'll go with you." napalingon ako kay Mommy.

"No!" sabay sabi ng apat na lalaki.

"Hindi ka pwedeng lumabas. Masyadong delikado." sabi ni Dad.

Napatango naman ako bilang sang-ayon. "Tama si Dad, Mom. Baka kung anong mangyari sayo. Dito din naman ako uuwi mamaya."

Napanguso si Mommy. "Fine. But your cousins will go with you."

Napa-yes naman ang tatlo. Kaya 'yon nga ang nangyari sa araw na 'yon. Sinamahan ako ng mga pinsan sa bahay ni L.

Pagdating namin doon ay naabutan namin si L na abala sa kanyang laptop.

"L." tawag ko sa kanya.

Nag-angar siya ng tingin sa akin at nalipat sa likod ko. Tinanguan niya ang tatlo bago muling bumaling sa akin.

"Okay ka lang?" tanong niya ay lumapit sa akin.

"Yeah. May pasok ako mamayang hapon kukunin ko lang ang mga gamit ko."

"Dito ka ba uuwi?"

"Hindi."

"Pupuntahan nalang kita mamayang gabi." sabi niya

Tumango ako at pumanhik sa itaas kung saan ang naging kwarto ko. Napatingin ako sa gamit ng kapatid ko.

"Yanna." sambit ko sa pangalan niya habang nakatingin sa litrato naming dalawa. "Nasaan ka? I hope your doing fine." dagdag ko.

Suminghap ako at tumingala. I miss her. I miss my sister. Ang gulo na ng buhay ko.

Huminga ako ng malalim bago dinampot ang mga gamit ko na nasa ibabaw ng kama at agad lumabas.

"Huwag niyo yang hawakan!" rinig kong inis na sigaw ni L.

Nagmamadali akong bumaba at pinuntahan sila.

"Bakit? We just to touch it. Ang ganda kasi." sabi ni Flavian.

Ang tatlo kong mga pinsan ay nasa harap ng dalawang mamahalin na jar.

"Just don't! Fuck! Kayong tatlo ang sakit niyo sa ulo!" inis na sabi ni L at napagdyak ang isang paa.

Ngumisi naman ang tatlo kong pinsan na para bang may naisip. Napasinghap kami ni L ng biglang kinuha ni Faustus ang isang jar at si Flavian naman ay kinuha din yung isa nagtatatakbo. Napatampal ako sa noo ko.

Napatingin si Estevan sa akin. He shrugged at nakitakbo din.

"ALICE! Palabasin mo itong mga pinsan mo habang nagtitimpi pa akong barilin sila!" galit na sigaw ni L.

Mahina akong matawa at lumapit sa kanya.

"They're crazy." sabi ko.

"Higit pa sila sa mga baliw! Tangina!" galit niyang saad.

Napailing ako at sinundan ng tingin ang tatlo kong pinsan na ngayon ay naupo na sa manahaling sahig habang pinagmamasdan ang dalawang jar na gawa sa ginto at ang kalahati ng katawan no'n ay napapalibutan ng iba't ibang dyamante. Napakaganda at napakamahal.

"This jar, I like this! Can I have this?" parang batang tanong ni Flavian.

"Ako din! Can I have this too?" Faustus.

Napaingos si L. "No, you can't have my parent's ash jar. Magagalit sila." iling ni L.

Biglang namutla ang tatlo at unti-unting nagnaba ng tingin sa dalawa jar. Malakas na tumawa si L dahil sa naging reaksyon ng tatlo.

"Abo ng patay!" sigaw ni Faustus at halata sa boses ang takot.

"Hindi. Hindi. Abo yan ng buhay!" nakuha pang mambara ni Estevan.

"Naku. We're just messing around earlier. Huwag niyo kaming multohin. Ayoko pang mamatay na virgin." kausap ni Flavian sa dalawang jar.

Nakatanggap naman siya ng dalawang batok galing sa dalawa.

"Gago! May anak ka na nga eh!" Faustus.

Nanalaki ang mata ko sa narinig. May anak na si Flavian? Hindi halata.

"Naku pag narinig yan ng asawa mo. Sa sahig ka matutulog! Isusbong kita!" pananakot ni Estevan.

Sinamaan niya ng tingin ang dalawa.

"Manahimik kayo!" masungit niyang sigaw sa dalawa bago maingat na kinuha ang jar at ibinalik kung saan niya kinuha. Ganon din ai Faustus.

Napatingin ako sa wrist watch ko. Maaga pa naman. "L, diba may pag-uusapan pa tayo tungkol kay Yanna?" seryoso konh sabi ng maalala ang pagsali ni Yanna sa mafia.

"Y-yeah. Let's talk in the basement. Sa opisina ko." sagot niya at naunang maglakad.

Nagpaalam muna ako sa tatlo. At pinaalala na huwag masyadong malikot. Tss. Parang akong nagbabantay ng bata. They act like a kids. Hindi sila marunong mahiya. Makakapal ba ang mukha ng lahi namin? Parang hindi naman. Inborn na siguro ang katangiang iyon ng tatlo kong pinsan.

Napailing ako sa naisip at sumunod na kay L patungong basement kung saan ang opisina niya.