(บทที่ 1) ประเดิมศึกบรรพกาล

กลิ่นแห่งความตายตลบอบอวลไปทั่วทั้งสนามรบ เศษซากของสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยมีลมหายใจ นอนขาดแหว่งวิ่นอยู่เกลื่อนพื้น ไกลออกไป ร่างเงาหนึ่งยืนเด่นอยู่เหนือกองทัพศพเหล่านั้น แสงตะวันตัดร่างนั้นเผยให้เห็นโครงร่างทะมึนสูงโปร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม ผมยาวผูกหลวมสยายตามสายลมเอื่อย หยาดเลือดยังหยดลงมาจากกำปั้นแข็งดุจโลหะหลอม เขาเป็นเพียงผู้เดียวที่ยังรักษาลมหายใจของตัวเองไว้ได้ในศึกบรรพกาล...เขาผู้นี้ หวังเจ้าอู๋!