โชคดี?

จินหมิงผวารีบลุกพรวดไปกางแขนขวางกั้นคุณชายรองแห่งตระกูลไป๋ทันที "ไม่ได้นะเจ้าคะ! ท่านเป็นถึงแขกคนสำคัญของจวนมหาเสนาบดี หากท่านเป็นอันตรายขึ้นมาข้าจะทำอย่างไร อีกอย่าง…"

"ข้าจะรับผิดชอบชีวิตของข้าเอง เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง อีกอย่าง…แค่คนสติไม่ดีคนเดียวจะทำอันใดข้าได้เชียวหรือ?"

จินหมิงนิ่งงัน ชายหนุ่มยิ้มมุมปากก่อนจะจับแขนของบ่าวสาวตัวน้อยให้เปิดทางแก่เขา นางสะดุ้งรู้สึกตัวกำลังจะห้ามอีกคราแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อร่างสูงก้าวเท้าเข้าไปในห้องส่วนตัวของคุณหนู

แย่แล้ว!

เท่าที่เห็นสภาพห้องก็เรียบร้อยดูเหมือนที่อยู่อาศัยของคนปกติทว่าซอมซ่อกว่ามาก นี่คงไม่ใช่เรือนของคุณหนูคนใดหรอกกระมัง

เขาก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ๆ หนึ่ง ก่อนสายตาจะสะดุดกับร่างในชุดหนาเตอะที่นั่งบนเก้าอี้หมอบหน้าลงกับโต๊ะ ทั้งบนโต๊ะยังมีตะกร้าอาหารอยู่ด้วย เมื่อเขาเดินเข้าไปดูก็เห็นว่ามีขนมฉีฟางเจียวฮวาเหลืออยู่หนึ่งชิ้น ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบา ๆ

ที่แท้หัวขโมยก็อยู่นี่เอง

ชายหนุ่มยื่นมือไปแตะที่ไหล่ของสตรีตรงหน้าด้วยความระมัดระวัง ฉับพลันร่างนั้นก็กระเด้งขึ้นพร้อมกับส่งเสียงดัง

"แฮ่!!"

เขาสะดุ้งสุดตัวเกือบจะตวัดพัดในมือใส่คนตรงหน้า แต่เมื่อเห็นใบหน้าของสตรีผู้นั้นก็หยุดได้ทันท่วงที ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักนั้นกำลังทำหน้าตาทะเล้นแลบลิ้นแบมือข้างหัว ดูแล้วช่างน่าขำเป็นที่สุด

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ " ชายหนุ่มหัวเราะร่าอย่างขบขัน เขาไม่เคยเจอสตรีผู้ใดทำท่าทางเช่นนั้นมาก่อน

"ท่านเป็นใครเนี่ย! ก็นึกว่าอาหมิงซะอีก" โธ่! กะว่าจะให้อาหมิงตกใจเข้ามาดูว่านางเป็นอะไรแล้วก็หลอกเสียหน่อย แต่ทำไมถึงเป็นตานี่ได้ล่ะ

"อาหมิงทำไมไม่เดินเข้ามาหาฉันก่อนล่ะ แล้วคนนี้เป็นใครกัน?" เฮ่อซินหมิงเดินไปหยุดข้างกายบ่าวคนสนิท จินหมิงกลืนน้ำลายเอื้อกด้วยเกรงว่าหากเอ่ยอันใดออกไปอาจทำให้คนใดคนหนึ่งต้องรู้สึกไม่ดี

"เอ่อ…คือว่า…คือท่านผู้นี้เป็นแขกของจวนมหาเสนาบดีเจ้าค่ะ เป็นคุณชายรองแห่งตระกูลไป๋ หรือก็คือคุณชายรองไป๋เฟิง"

เขาที่เพิ่งหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาเล็ดยืนส่งยิ้มให้สาวน้อยหน้าตาน่ารัก หากนางรู้ว่าเขาเป็นใครจะมีปฏิกริยาเยี่ยงไรหนอ

"อ๋อ…คนไม่รู้จักนี่เอง แล้วท่านมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ท่านคุณชายไป๋เฟิง" น้ำเสียงซื่อตรงนั้นทำเอาเขาถึงกับปั้นหน้าไม่ถูก

ชื่อเสียงของเขาเลื่องระบือไปไกลทั่วหล้า แต่มีนางคนนี้ที่ไม่รู้จักเขาอย่างนั้นหรือ? ดูเหมือนเป็นการหยามหน้าเขายิ่ง แต่ไม่รู้เหตุใดกับทำให้เขารู้สึกสนใจแม่นางผู้นี้ขึ้นมา

"ข้าก็แค่มาเดินเล่นแล้วเผอิญหลงมา จึงได้รู้ว่ามีเรือนอยู่ที่ท้ายจวนมหาเสนาบดีอีกด้วย ไม่ทราบว่าเป็นเรือนของใครหรือ?"

คนอย่างคุณชายไป๋คงไม่มีทางเดินหลงทางได้ เมื่อครู่นางได้ยินเสียงเขาอยู่กับพ่อบ้านเหวิน ดูท่าเขาคงจะลอบมาโดยที่พ่อบ้านเหวินไม่รู้แน่

จินหมิงครุ่นคิดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมทว่าต่างจากผู้เป็นนาย "จริงหรอ? นั่นสินะ ที่แบบนี้ก็คงหลงทางได้อยู่ ถ้าสติไม่ค่อยมีหรือความจำไม่ค่อยดีอย่างฉันเนี่ย ส่วนจวนนี้ก็เป็นของผู้หญิงคนนี้เองแหละ ถ้าอย่างนั้นท่านก็พักสักครู่ก่อนแล้วค่อยให้อาหมิงพาไปส่งก็แล้วกัน"

รอยยิ้มของชายหนุ่มค้างแข็งคิดทบทวนกับประโยคแรกเมื่อครู่ นี่หมายความว่าอย่างไร?

ทว่ารอยยิ้มที่จริงใจสดใสของคนตรงหน้าทำให้เขาไม่ถือสากับคำพูดนางเท่าใด จึงหันไปเอ่ยถึงเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้จวนวันนี้วุ่นวาย

"นี่คือสิ่งใดหรือ? ดูท่าทางน่าอร่อยยิ่ง" เขาหันไปเอ่ยกับสาวน้อยด้วยรอยยิ้ม

เฮ่อซินหมิงยิ้มกว้างเอ่ยอย่างซื่อตรง "เห็นอาหมิงบอกว่าชื่อขนม ฉีอะไรฮวาสักอย่างนี่แหละ แต่ว่ามันอร่อยมากเลย ฉันก็เพิ่งจะเคยกินขนมนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน"

"แล้วท่านซื้อมาจากที่ใดหรือ?" เขาถามต่อ

"ไม่ได้ซื้อหรอก แต่อาหมิงไปเอาอาหารมาให้ฉันที่นี่แต่ไม่รู้ทำไมถึงเป็นขนมอร่อยนี่ได้ โชคดีของฉันเลยล่ะ"

สีหน้าเต็มไปด้วยความสุขของนางทำให้เขายิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี แสดงว่าเขาเป็นผู้ให้โชคนางนะนี่

"เอ่อ…อันที่จริง ขนมนี่คงจะเป็นฉีฟางเจียวฮวาที่บ่าวจะนำไปให้คุณชายเจ้าค่ะ แต่ว่าคนในครัวใช้ตะกร้าของข้าไปใส่ อีกอย่างในตอนนั้นข้าก็กำลังหนีท่านแม่ก็เลยหยิบตะกร้ามาด้วย พอเปิดมาถึงรู้ว่าไม่ใช่อาหารแต่เป็น…"

จินหมิงมองใบหน้าหล่อเหลานั้นด้วยความรู้สึกผิดยิ่ง หมอบลงแทบพื้นแล้วเอ่ย "ข้าน้อยผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ขอคุณชายโปรดลงโทษข้าน้อยด้วย แต่คุณหนูไม่รู้อันใดทั้งสิ้นอย่าได้ไปถือโทษคุณหนูเลยนะเจ้าคะ"

"คุณหนูรึ?" เขาหันกลับไปมองสาวน้อยที่ยืนทำตาแป๋ว

"เจ้าเป็นบุตรสาวอีกคนของจวนมหาเสนาบดีรึ?"

"อืม…ดูเหมือนว่าจะใช่ ชื่อว่าฉีอันหนิง เป็นลูกสาวคนที่สิบเอ็ดน่ะ" นางเอ่ยตอบอย่างไร้ความขุ่นเคืองใด ๆ ทั้งสิ้น ช่างน่าแปลก เป็นถึงบุตรสาวของมหาเสนาบดีแต่กลับมาอยู่อย่างขัดสนและโดดเดี่ยวในที่แบบนี้ แม้แต่ฉีฟางเจียวฮวาที่เป็นขนมประจำตระกูลยังไม่เคยได้กิน เพราะเหตุใดกันหนอ?

"ถือว่าเจ้าโชคดีนักที่ได้เจอกับข้า" เขาเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ ทว่าใบหน้าของคนตรงหน้ากลับบิดเบี้ยวถามด้วยความงุนงง

"โชคดียังไง?"

เขายังไม่ทันได้เอ่ยต่อก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายกำลังมุ่งตรงเข้ามา ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะก้าวเท้าถอยไปยืนด้านหลังของคุณหนูตัวน้อย

"เจอตัวแล้วเจ้าหัวขโมย!!"