ฉีฟางเจียวฮวา
เหตุใดจึงเงียบนัก?
หากปกติเงียบเช่นนี้นางคงจะคิดว่าคุณหนูอาจจะยืนชมวิวอยู่ที่หน้าต่างไหนสักที่ แต่ไม่รู้เหตุใดครั้งนี้จึงรู้สึกผิดปกตินัก
หรือคุณหนูจะแอบหนีออกไป!
จินหมิงตื่นตระหนกวิ่งไปตามหาทั่วทั้งเรือนทว่าก็ไร้ร่องรอยของคุณหนูที่กำลังตามหา
คุณหนูหายไปไหนแล้ว!!
"อ๊าาาา!!"
จินหมิงสะดุ้งวาบหัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เสียงอยู่ไม่ไกล หรือคุณหนูจะอาการกำเริบอีกแล้ว! นางรีบพุ่งออกไปนอกประตูอ้อมเรือนหลังเล็กก็พบกับร่างที่คุ้นเคยกำลังนั่งอยู่ที่พื้นใต้หน้าต่างของห้องนอน
"คุณหนู! ท่านเป็นอะไรหรือไม่!" นางพุ่งเข้าไปดึงร่างนั้นขึ้นด้วยความตื่นตกใจยิ่ง
"นี่มันตัวอะไรเนี่ย! ตัวเล็กแต่กัดเจ็บชะมัด ต้องเป็นมดแน่ ๆ ใช่มั้ยอาหมิง!" คุณหนูยื่นนิ้วชี้ที่มีมดสีแดงรุมกัดอยู่สองสามตัวมาให้ดู อาหมิงสะดุ้งรีบสะบัดมือปัดมดที่กำลังกัดเนื้อของคุณหนูอย่างแรงจนมือของเฮ่อซินหมิงสะบัด
"โอ๊ย! นี่มันเจ็บกว่าโดนมดกัดเสียอีก ทำไมต้องรุนแรงกันด้วยเล่า" เฮ่อซินหมิงลูบมือตัวเองที่เจ็บจากมดและอาหมิง
จินหมิงยังใจเต้นไม่หาย "โธ่คุณหนู…เหตุใดท่านไม่ปัดมดออกล่ะเจ้าคะ จะให้ดีก็ควรอย่าไปยุ่งกับมดพวกนี้เลยดีกว่าเจ้าค่ะ"
"ก็ฉันมาเปิดหน้าต่างน่ะสิ พอก้มหน้าลงมาก็เห็นตัวอะไรขยับยั้วเยี้ยก็เลยกระโดดลงมาดู มันสุดยอดมากเลยนะ! เหล่ามดตัวน้อยขนช่วยกันขนอาหารอย่างขยันขันแข็ง เดินกันอย่างเป็นระเบียบ ดูแล้วเพลินมากเลยล่ะ"
คุณหนูยิ้มกว้างแล้วหันไปมองเหล่ามดต่อด้วยสีหน้าสนอกสนใจ จินหมิงรู้สึกอัปจนคำพูดยิ่งนัก
"ดูมดพวกนั้นขนอาหารเข้ารังสิ น่ารักกันจริง ๆ ...พูดถึงอาหารก็หิวขึ้นมาเลยแฮะ" สีหน้าคุณหนูเริ่มบิดเบี้ยวเมื่อมองไปยังแมลงที่เหล่ามดกำลังพยายามช่วยกันดึงเข้ารัง
จินหมิงสบโอกาสรีบพูดต่อทันที "ถ้าเช่นนั้นก็ไปทานอาหารเถิดเจ้าค่ะ ข้านำสำรับมาแล้ว"
ทั้งสองเดินอ้อมเรือนมาหน้าประตูในขณะที่เดินมาด้วยกันนางก็สังเกตุเห็นเท้าเล็ก ๆ นวลผ่อง "คุณหนูไม่ได้ใส่รองเท้าหรือเจ้าคะ!?"
เฮ่อซินหมิงเลิกคิ้วอย่างงุนงง "ก็แหงสิ ฉันปีนออกหน้าต่างนะ"
โธ่เอ๋ย...จินหมิงรู้สึกจี๊ดขึ้นมาในหัว คุณหนูที่กระตือรือร้นสดใสร่าเริงแบบนี้ช่างน่าเป็นห่วงเสียจริง...
"ในนั้นมันคืออะไรน่ะ? ทำไมไม่มีกลิ่นของอาหารเลย " เฮ่อซินหมิงเพิ่งจะก้าวเท้าเข้ามานห้องก็ต้องเอ่ยทักอย่างแปลกใจ
จินหมิงขมวดคิ้ว นางจำได้ว่านั่นคือตะกร้าที่นางส่งอาหารเป็นประจำแต่จะว่าไปนางก็ยังไม่ทันได้ตักอาหารอะไรมาเลย...
แย่แล้ว! นี่นางลืมตักอาหารมาหรือนี่! นางอยากจะบ้าตายนัก วันนี้เป็นวันซวยอะไรกัน!...
เห็นคุณหนูพุ่งไปที่ตะกร้าแล้วเปิดฝาออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้านั้นอ้าปากค้างยืนตะลึงแข็งทื่อราวหินสลัก
คุณหนูคงจะผิดหวังเป็นแน่... "เอ่อ…คุณหนูเจ้าคะ ข้าอภัย…คือข้า…"
"นี่มันอะไรเนี่ย! ถึงว่าได้กลิ่นหอม ๆ จากไหน อาหมิง…ขอบใจจริง ๆ ที่เอาของแบบนี้มาให้ ฉันจะกินให้อร่อยเลย"
หะ…หา? หมายความว่าอย่างไร?
เห็นดวงตากลมโตนั้นสุกสกาวยิ่งทำให้นางขมวดคิ้วมากขึ้น นางเดินขึ้นหน้าชะโงกหัวมองเข้าไปในตะกร้า เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ภายในก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน
นี่มัน!?!...ขนมทั้งนั้น!…มีแต่ขนมเต็มตะกร้าเลย!
ขนมรูปดอกไม้สวยงามหลากสีสัน ดูท่าจะเป็นขนมฉีฟางเจียวฮวาที่จวนมหาเสนาบดีนั้นชอบทำขึ้นในการต้อนรับแขกและงานพิธีมงคลต่าง ๆ ในตามความจริงแล้วก็เป็นแค่ขนมถั่วกวนธรรมดาทว่ามีกลิ่นและรสชาติที่ไม่มีใครเหมือนทั้งยังมีหลากสีสัน สีเหลืองจากถั่วกวนธรรมชาติ สีชมพูก็เป็นถั่วกวนกุหลาบ สีเขียวทำด้วยถั่วกวนใส่ใบชา สีส้มทำด้วยถั่วกวนเคี่ยวกับส้ม แต่ละอย่างต่างมีรสชาติเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง แม้จะดูไม่อาจเข้ากันได้แต่เมื่ออยู่ด้วยกันกลับมีรสชาติที่แปลกใหม่และกลมกล่อมกันอย่างน่าเหลือเชื่อ ขนมนี่ถือว่าเป็นของขึ้นชื่อของจวนมหาเสนาบดีเลยทีเดียว
เหล่าฮูหยินหรือคุณหนูในจวนต่างได้กินขนมฉีฟางเจียวฮวาทุกวันจนเบื่อ ทว่าคุณหนูสิบเอ็ดฉีอันหนิงกลับไม่เคยมีโอกาสได้ลองชิมแม้สักครั้ง
"อร่อยจังเลย…ฉันยังไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน นี่มันคืออะไรกัน สุดยอดจริง ๆ " คุณหนูหยิบขนมเข้าปากชิ้นแล้วชิ้นเล่าด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข เมื่อนางกินก็จะหลับตาพริ้มราวกับกำลังบินขึ้นสวรรค์
"มันคือขนมฉีฟางเจียวฮวาเจ้าค่ะ"
ใบหน้าเรียวที่กำลังเคี้ยวขนมอยู่ทำให้แก้มทั้งสองตุ่ยขึ้นมาราวกับกระรอกน้อยที่เก็บอาหารไว้สองข้างแก้ม เฮ่อซินหมิงขมวดคิ้วเอ่ยทั้งที่ขนมเต็มปาก "ขนมอะไรชื่อแปลกชะมัด"
จินหมิงหัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ยตอบ "ฉีฟางเจียวฮวา ขนมถั่วกวนของตระกูลฉีที่หอมหวานละมุนลิ้นงดงามราวกับดอกไม้ นี่เป็นขนมที่มีแค่จวนมหาเสนาบดีเท่านั้นที่ทำออกมากลมกล่อมและหอมหวานเช่นนี้ได้เจ้าค่ะ"
"อร่อยขนาดนี้ไม่เปิดร้านขายไปเลยล่ะ ต้องรวยแน่ ๆ "
จินหมิงหัวเราะอีกครา "แขกที่มาเยี่ยมเยียนจวนท่านมหาเสนาบดีต่างติดใจในรสชาติของขนมนี้ จนต้องส่งเครื่องบรรณาการของมีค่าเพื่อมาแลกกับขนมฉีฟางเจียวฮวา เพียงเท่านี้ก็ยิ่งกว่าเปิดร้านขายเสียอีกเจ้าค่ะ"
"ขนาดนั้นเชียว…แหม ถ้างั้นต่อไปเธอก็เอามาให้ฉันกินบ่อย ๆ ด้วยสิ มันอร่อยมากเลย" จินหมิงใจกระตุกวาบใบหน้าซีดเผือด เอ่ยด้วยเสียงหวาดหวั่นเพราะกลัวจะทำให้คุณหนูของตนต้องเสียใจ
"ขออภัยเจ้าค่ะคุณหนู อันที่จริงข้าไม่รู้ว่าของข้างในตะกร้าจะเป็นฉีฟางเจียวฮวา ขนมนี่น่าจะเป็นของที่จะนำไปให้แขกวันนี้เจ้าค่ะ"
ขนมฉีฟางเจียวฮวาสีชมพูที่เหลือเพียงชิ้นสุดท้ายกำลังจะถูกส่งเข้าปากหยุดชะงัก...…