ตอนที่ 3 : เริ่มต้นใหม่กับโลกใบใหม่

"ตกลงเอ็งคิดได้ยังว่าจะเอายังไงต่อ" พี่เข้มถามผมที่กำลังนั่งเขี่ยพื้นทรายเล่นไปมา และพี่เข้มก็คือพี่ที่เดินเข้ามาถามผมแล้วพาผมไปหานายหัวอะไรนั่นแหละ

"จะทำไงได้ล่ะพี่ ผมไม่รู้อะไรเลยเนี่ย หรือว่า... ผมตายแล้ว! แล้วมาเกิดใหม่ที่นี่" ผมพูด มันน่าจะเป็นไปได้นะ

"คนตายแล้วเกิดใหม่ที่ไหนจะจำได้ว่าตัวเองเป็นอะไรตาย ข้าว่าเอ็งน่ะท่าทางจะเพี้ยนๆ นะ ไปเช็คสมองสักหน่อยดีไหมวะ" พี่แกมองหน้าผมพร้อมกับพูดขึ้น

"โอ๊ยพี่! ผมไม่ได้เป็นไรเลย... ตอนนี้ผมแค่งงๆ ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าผมจะหลุดเข้ามาในนิยายวะพี่เข้ม" หรือว่ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

"เอ็งหยุดเพ้อก่อนจะดีกว่านะ ตอนนี้เอ็งยังกลับไปโลกนั้นไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าจะกลับไปได้หรือเปล่า ข้าว่าเอ็งคงต้องอยู่ที่นี่สักพักแล้วแหละ" ผมเริ่มคิดตาม ก็จริงอย่างที่พี่เข้มแกพูด

"นั่นสินะ แต่ปัญหามันอยู่ที่ผมจะไปอยู่ส่วนไหนของที่นี่ล่ะ บ้านก็ไม่มี" อย่าบอกว่าจะให้มานอนกางเต็นท์ริมทะเลนะ

"อืม... ข้าว่า ข้าพอมีทางให้เอ็งแล้วแหละ หึๆ" ทำไมพี่แกหัวเราะหลอนจังวะ

"ทางอะไรอ่ะพี่" นั่นสิ มีทางเลือกด้วยเหรอ

"ว่าไงนะ ลองพูดใหม่สิเข้ม..." นายหัวนั่นทำหน้าตาเหมือนคนหูตึง พูดใกล้ขนาดนี้ไม่ได้ยินได้ไง

"ไอ้เด็กนี่ต้องมาอยู่บ้านนายหัวสักพักครับ" พี่เข้มพูดอีกครั้งชัดๆ

"ทำไมต้องมาอยู่ที่นี่ บ้านฉันไม่ใช่รีสอร์ทนะที่ใครจะมาพักก็ได้" ท่าทางจะเป็นคนหวงพื้นที่ส่วนตัวอยู่มากแฮะ

"ก็มันไม่มีที่ไหนแล้วนี่ครับนายหัว จะให้นอนกับผมก็ไม่ได้อีก เมียผมก็มี ส่วนนายหัวไม่มี..." โอ้โห จี้ใจดำมากครับพี่ ฮ่าๆ

"ไอ้เข้ม!" นั่นไง สงสัยจะจริง

"อุ๊ย! แฮ่ๆ เอาเถอะครับนายหัว ไม่มีใครแล้วนะครับ"

"เออๆ ก็ได้" ตอบตกลงแต่หน้านี่ตรงข้ามเลยนะนายหัว

"เยี่ยมไปเลยครับนายหัวของไอ้เข้ม" แล้วนี่พี่แกจะดีใจแทนผมทำไมวะ

"ถ้างั้นให้ป้านิ่มไปทำความสะอาดที่บ้านพักท้ายอ่าวแล้วกัน" อ้าว... ไม่ใช่จะให้นอนหลังนี้เหรอ อุตส่าห์เตรียมจะดีใจรอแล้วนะ

"หือ... บ้านท้ายอ่าวไหนครับนายหัว อย่าบอกนะว่าบ้านแสงดาว..."

"ใช่สิ ก็มีอยู่หลังเดียวท้ายอ่าว" แล้วทำไมพี่เข้มต้องทำหน้าแปลกๆ แบบนััน

"โอ้! พระเจ้า ใช่แน่ๆ ต้องใช่คนนี้แน่ๆ ในที่สุด" อะไรอีกวะเนี่ย ท่าจะบ้าจริงๆ

"ใช่อะไรเข้ม" นายหัวถามพี่เข้ม นั่นสิ ผมก็อยากรู้ หรือว่าบ้านนั้นมันจะมีผี!

"ไม่มีไรหรอกครับนายหัว หึๆ"

"เออๆ ช่างเถอะ พาเขาไปพักได้แล้ว ส่วนเสื้อผ้า... เดี๋ยวให้ป้านิ่มหาไปให้แล้วกัน" นายหัวบอกก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

"ไปได้ยังอ่ะพี่เข้ม ทำท่าทางเหมือนคนโดนของนะพี่อ่ะ"

"เปล่าเว้ย ข้าแค่มีความสุขต่างหากล่ะ ฮ่าๆ ไปๆ ไปบ้านพักกัน" เฮ้อ... แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่แล้ว วันต่อไปจะเป็นไงต่อเนี่ย

แต่อยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องลำบากเหมือนแต่ก่อนนะ หรือว่ามันจะเป็นเรื่องที่ดีของผมกันนะ...

พี่เข้มแกพาผมเดินลัดเลาะมาตามทางเล็กๆ ระยะทางน่าจะห่างจากบ้านนายหัวประมาณสามร้อยเมตรได้ แต่ผมสังเกตุว่าตลอดข้างทางที่เดินมาเต็มไปด้วยดอกไม้เล็กๆ ปลูกอยู่ตลอดริมทางเดินทั้งสองฝั่ง สวยสุดๆ ไปเลย

"เอ้านี่ ถึงแล้วบ้านพักเอ็ง" ผมมองไปที่บ้านตรงหน้า เป็นบ้านไม้ทาสีขาวหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กเกินไป หน้าบ้านมีระเบียงนั่งเล่นเล็กๆ อยู่ ส่วนข้างบ้านมีซุ้มไม้ประดับตกแต่งอย่างสวยงาม ร่มรื่นดีมาก

"โหพี่ บ้านน่าอยู่มากเลยอ่ะ สดชื่นมาก" ผมพูดพร้อมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

"จะไม่ให้น่าอยู่ได้ไงล่ะ นี่น่ะมันเป็นบ้านเก่าของคุณพิมพ์จันทร์ แม่นายหัว" หืม...

"อ้าว! แล้วนี่แม่นายหัวอยู่ไหนล่ะตอนนี้"

"นู่น... บนนู่นไง" พี่เข้มพูดพร้อมกับชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า นั่นก็ทำให้ผมถึงกับ อ๋อ ขึ้นมาทันทีเลย

"แล้วทำไมนายหัวให้ผมมาอยู่นี่อ่ะ ไม่หวงเหรอ"

"หวง... หวงมากด้วย" อ้าว! ไหงเป็นงั้นล่ะ

"....." จุดไปเลยตอนนี้

"เดี๋ยวอยู่ไปเอ็งก็จะเข้าใจเองแหละ ตอนนี้ข้ายังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ มันจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แน่ เชื่อข้าสิ" อะไรวะ

"พี่พูดเข้าใจอยู่คนเดียวป้ะเนี่ย ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

"เออน่า... ถึงเวลาเอ็งก็จะรู้เองแหละ" อ่า... จะพยายามเข้าใจแล้วกันนะ เฮ้อ...