ตอนที่ 45
ตอนที่ 45 การติดต่อครั้งแรก
“แม่เป็นอะไรไปเหรอคะ” หนิงฉิงรู้สึกว่าท่าทางของเฉินซูหลานแปลกๆ
เฉินซูหลานเงยหน้าขึ้นและพูดอ้อมแอ้มว่า “ครูเว่ยหลินคนนี้ชื่อคุ้นๆ…”
ฉินหร่านปอกแอปเปิลแล้วหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ เธอป้อนแอปเปิลใส่ปากของเฉินซูหลาน
แล้วพูดอย่างเรียบๆ ว่า “ยายคะ กินแอปเปิลค่ะ”
คำพูดเฉินซูหลานติดอยู่ในลำคอของเธอ
หนิงฉิงวางแก้วน้ำชาลงและไม่ได้สนใจอะไรมาก “เอ๊ะ หนูคิดว่าคงเป็นหนึ่งในเพื่อน
ที่เล่นไพ่นกกระจอกของแม่ที่มีชื่อเหมือนกัน มันเป็นชื่อทั่วไป”
“คงงั้น” เฉินซูหลานกล่าวอย่างคลุมเครือ ตอนนี้ฟันของเธอไม่ค่อยดีจึงเคี้ยวช้ามาก
ฉินหร่านหั่นแอปเปิลเสร็จแล้ว เธอวางมันลงบนจานแล้วเสียบไม้จิ้มฟันลงไปในชิ้นแอปเปิล
เฉินซูหลานเอาแต่มองฉินหร่านอย่างเงียบๆ ฉินหร่านถอนหายใจเงียบๆ ก้มหน้าลงพูดอย่างอบอุ่น“หนูกลับไปเรียนก่อนนะคะ”
เธอยังต้องทำงานพิเศษที่ร้านชานมไข่มุก
“ตั้งใจเรียนล่ะ ยายรอให้หลานเข้ามหาวิทยาลัยอยู่นะ”
ฉินหร่านก้มศีรษะลงเล็กน้อยและดูเหมือนจะยิ้มแต่เธอพูดอย่างจริงจัง “ค่ะ หนูจะพยายาม”
เธอหันหลังกลับออกไป หนิงฉิงจำการประชุมผู้ปกครองเมื่อเช้านี้ได้และออกไปข้างนอกด้วย
บนเตียงของโรงพยาบาล เฉินซูหลานมองตามหลังของฉินหร่านด้วยดวงตาขุ่นมัว
เธอเคยได้ยินชื่อ “ครูเว่ยหลิน” มาก่อน
ไม่ใช่ว่าอาจารย์ที่มาจากเมืองหลวงและไปอยู่ที่หมู่บ้านหนิงไห่ของพวกเขาทั้งเดือนเพื่อจะรับฉินหร่านเป็นศิษย์ก็ชื่อเว่ยหลินเหมือนกันเหรอ
ด้านนอกประตู หนิงฉิงเดินแซงฉินหร่านไปสองสามก้าว
นี่คือแผนกวีไอพี ตรงทางเดินจึงมีคนไม่มากนัก
หนิงฉิงลดเสียงลง “ทำไมวันนี้ไม่ให้ป้าของแกไปประชุมผู้ปกครองล่ะ”
“ป้าไม่ว่าง” เมื่อไม่มียายอยู่ ฉินหร่านก็ไม่ต้องอดทนอะไร เธอเหลือบมอง คิ้วสวยของเธอเย็นชาเล็กน้อยและยังดูยุ่งเหยิง
เธอยกมือขึ้นกดประตูลิฟต์ “มีอะไรอีกไหมคะ”
“งั้น…” จิตใจของหนิงฉิงยังเต็มไปด้วยเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียน เธอถาม “แกเข้ากับเพื่อนในห้องได้ยังไง แกชินกับการเรียนหรือยัง แล้วมีเพื่อนกี่คน”
หลังจากเรียนมาตั้งหลายวัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินหร่านได้ยินหนิงฉิงถามเกี่ยวกับการเรียนของเธอ
“ก็ดีค่ะ” เธอพูดด้วยความอดทนและรวบรัด “หนูไปก่อนนะคะ”
หนิงฉิงยังอยากถามว่าเธอสนิทกับเฉียวเซิงหรือเปล่า แต่ฉินหร่านไม่อยากคุยกับเธอ เธอทำได้เพียงมองประตูลิฟต์ปิดลงอย่างช้าๆ ต่อหน้าเธอ
การแสดงออกของเธอค่อนข้างซับซ้อน
**
ฉินหร่านเดินลงไปชั้นล่าง เธอมีบัตรรถประจำทางและไม่ได้โทรหาเฉิงเจวี้ยน มีรถประจำทางสายสิบสองที่วิ่งตรงไปโรงเรียนอีจงซึ่งสะดวกสบายมากๆ
ทันทีที่เธอออกจากประตูโรงพยาบาลและยังไม่ถึงป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้าม
ก็มีรถสีดำมาจอดอยู่ตรงหน้า
กระจกหน้าต่างรถเลื่อนลง เฉิงเจวี้ยนเคาะพวงมาลัยด้วยนิ้วเรียวงาม ยันตัวขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วแล้วพูดช้าๆ “ขึ้นมา”
รถขับตรงไปยังห้องพยาบาล
ฉินหร่านสังเกตว่าประตูห้องพักแพทย์ของโรงเรียนเปิดอยู่ เธอหยุด เขาไม่ได้บอกเหรอว่าวันนี้ลู่จ้าวอิ่งมีภารกิจที่ต้องเข้าร่วมด้วย
เธอแค่คิดถึงเรื่องนั้น
เธอเห็นชายในชุดดำเดินออกมาจากห้องพยาบาล
เขาสวมเสื้อแขนสั้นและมีรอยสักสีฟ้าจางๆ ที่แขน เขาเต็มไปด้วยรังสีอํามหิต
และคงไม่ดีนักหากอย่าไปยั่วโมโหเข้า
“คุณเจวี้ยน” ชายชุดดำกล่าวเมื่อเฉิงเจวี้ยนลงจากรถด้วยความสุภาพและระมัดระวัง
“การสอบสวน…”
ก่อนจะพูดจบเขาก็เห็นอีกคนลงจากรถมาพร้อมกับคุณเจวี้ยน
ก็ไม่แปลกนักหรอกที่มีคนอื่นอยู่บนรถกับคุณเจวี้ยน แต่กลับเป็นผู้หญิง… ชายในชุดดำตะลึง
“ไปกินข้าวก่อนเถอะ” ข้างนอกอากาศร้อนเฉิงเจวี้ยนก็เอื้อมมือไปปลดกระดุมที่คอเสื้อของเขา
เขานึกอะไรได้ขึ้นมาจึงพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณเอาของมาหรือเปล่า”
“… เอามา” ชายชุดดำได้สติ
แต่เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองฉินหร่าน
เมื่อทั้งสามเข้ามาในบ้าน ฉินหร่านมองโต๊ะที่เคยว่างเปล่าในห้องพยาบาลกลับมีกองหนังสือเต็มไปหมด
ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะอธิบายว่าเป็น “กอง”
“ดื่มน้ำสิ” เฉิงเจวี้ยนหยิบแก้วรินน้ำอุ่นให้ฉินหร่าน
เขาเดินไปที่กองหนังสือบนโต๊ะ
หลังจากเลือกแล้วก็หยิบหนังสือห้าเล่มส่งให้ฉินหร่าน
ฉินหร่านชำเลืองมองหนังสือ “…”
การสอบเข้าวิทยาลัยขั้นตอนที่หนึ่ง
“คุณเกาถามผมว่าคุณกำลังอ่านหนังสืออยู่” เฉิงเจวี้ยนหันมารินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว น้ำเสียงของเขาเกียจคร้านและเขาหรี่ตาลง
“ผมเลือกเล่มที่เหมาะคุณให้แล้ว” เฉิงเจวี้ยนถือน้ำเข้ามา ตอนที่เธอไปเยี่ยมยายที่โรงพยาบาล เขาก็ได้คิดแผนทบทวนไว้ให้เธอแล้ว
เขาเดินไปชี้ที่หนังสือแล้วย่อตัวลงเท่าฉินหร่าน เขาก้มศีรษะลงเพื่อแนะนำเอกสาร
ทบทวนบทเรียนให้ฉินหร่าน
ฉินหร่านหยิบหนังสือขึ้นมา กะพริบตา เอียงหัวแล้วพูดช้าๆ “…ฉันไม่อยากได้”
ทั้งคู่สบสายตากัน เส้นผมของเขาปรกตา ปาก จมูกและหน้าผากของเขา
ระยะห่างแค่นี้แม้แต่เสียงลมหายใจเพียงเล็กน้อยของเขาก็ยังได้ยิน
ฉินหร่านมักจะไม่สนใจ เย็นชาและเฉยชา
เฉิงเจวี้ยนไม่อาจทนได้ เขายืนตัวตรง ถอยหลังและพูดอย่างจริงจังว่า “คุณเกาบอกว่าคุณฉลาดมาก ตราบใดที่คุณตั้งใจเรียน การเข้ามหาวิทยาลัยก็เป็นเรื่องง่าย”
ฉินหร่านเอียงคอและเพ่งมองไปที่หนังสือเพราะว่าเธอไม่เคยเห็นข้อมูลในหนังสือเล่มนี้
เธอหยิบหนังสือทั้งห้าเล่มขึ้นมา ด้านบนของหนังสือเล่มหนึ่งมีรูปวาดไฮเพอร์โบลาและดูเหมือนจะมีตัวเลขยุ่งๆ เล่มต่อไปคือแบบทบทวนฟิสิกส์...
ฉินหร่านนิ่งก่อนพูดขึ้นว่า “ขอบคุณค่ะ”
อาหารของวันนี้ยังคงมาส่งจากโรงแรม และชายในชุดดำพยายามอย่างมากที่จะทำให้ตัวเองเหมือนไม่มีตัวตน
เขาหยุดมองฉินหร่าน
หลังจากรับประทานอาหาร ฉินหร่านกลับไปที่ห้องนอนของเธอ
วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ไม่มีใครอยู่ในห้องนอน อู๋เหยียนไปเรียนคาบศึกษาด้วยตัวเอง ส่วนหลินซือหรานก็กลับบ้านไปกับ พ่อของเธอ ฉินหร่านวางหนังสือลงบนโต๊ะ
จากนั้นเธอก็หยิบคอมพิวเตอร์ออกมาเปิดเครื่อง
คอมพิวเตอร์เปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอเอื้อมมือออกและกดปุ่มสองสามปุ่มอย่างเร็วและเสียงก็ดังขึ้น
เสียงจากชายคนนั้นพูดว่า “ในที่สุดคุณก็ติดต่อฉันมาได้แล้วเหรอ”
“ว่ามา” ฉินหร่านไปห้องน้ำและหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหน้า
เธอเปิดเครื่องเปลี่ยนเสียงและเสียงของเธอก็แหบพร่า
“คนอื่นๆ เอาแต่ถามฉันว่าคุณจะเริ่มรับคำสั่งได้หรือยัง” ชายคนนั้นหยุด พึมพำและก็บ่น “อาจารย์ คุณบอกว่าคุณอยู่ในสภาพที่เลวร้ายและต้องการหยุดพัก รู้ไหมว่าคุณหายไปนานแค่ไหนโดยไม่มีคำสั่งใดๆ หนึ่งปีสี่เดือนแล้วนะ”
ฉินหร่านนั่งบนเก้าอี้ใช้มืออีกข้างหนึ่งพลิกหนังสือของเธอแล้วหัวเราะ “ฉังหนิง ฉันจำได้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนมีการสั่งซื้อสิบล้านครั้ง”
หากมีคนที่รู้เรื่องนี้เข้า การแสดงออกของเขาก็จะเปลี่ยนไปทันที
ฉังหนิง ผู้ก่อตั้งหน่วยสืบสวนหนึ่งสองเก้า ไม่รู้ว่าหน่วยสืบสวนแห่งนี้เชื่อมโยงกับเว็บมืดหรือไม่ แต่ทุกคนรู้ดีว่าหากมันคือการค้าผ่านแดนและมีเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่มีข้อมูลอะไรที่หน่วยหนึ่งสองเก้า หาไม่พบและไม่มีคดีไหนที่พวกเขาแก้ไม่ได้
“ตอนนี้สถานการณ์ของคุณดีขึ้นหรือยัง” ฉังหนิงถามอย่างจริงจัง