webnovel

เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ

ด้วยว่าพ่อแม่หย่าร้างกันตั้งแต่ยังเล็ก และ ฉินหร่าน ไม่ใช่เด็กประพฤติดี นอกจากจะไม่ตั้งใจเรียนจนผลการเรียนย่ำแย่แล้ว เธอยังหัวรั้นและก่อเรื่องทะเลาะวิวาทจนโดนพักการเรียนไปเป็นปี แตกต่างจาก ฉินอวี่ น้องสาวที่เป็นนักเรียนดีเด่นผู้แสนเพียบพร้อมราวฟ้ากับเหว ด้วยเหตุนี้แม่ของเธอจึงเลือกพาน้องสาวไปอยู่ด้วยเพียงคนเดียวและทิ้งฉินหร่านเอาไว้ท่ามกลางชนบท ปล่อยให้เธอเติบโตเพียงลำพังในความดูแลของคุณยายวัยชรา สองยายหลานร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาสิบสองปี จนกระทั่งวันหนึ่งคุณยายเกิดป่วยหนักอาการโคม่าต้องส่งตัวไปยังโรงพยาบาลในเมือง ครอบครัวฉินจึงได้กลับมาพบหน้ากันอีกครั้ง เมื่อคุณยายไม่สามารถดูแลฉินหร่านด้วยตัวเองได้ต่อไปได้อีก แม่ของเธอจึงอาสารับเลี้ยงเธอไว้แทน กระนั้นก็ยังไม่วายเหน็บแนมหญิงสาวอยู่ตลอดว่าอย่าทำตัวน่าขายหน้า ให้เอาอย่างฉินอวี่ผู้เป็นน้องบ้าง กระนั้นกลับไม่มีใครล่วงรู้เลยว่านอกจากฉินหร่านจะมีใบหน้างดงามเกินเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว เธอยังมีอีกหนึ่งตัวตนปริศนาที่ซุกซ่อนเอาไว้อยู่ เพราะใครกันล่ะที่ทำข้อสอบกากบาททุกข้อแล้วผลคะแนนสอบจะออกมาได้เท่ากับศูนย์ในทุกๆ วิชา เธอโง่จริงๆ หรือว่าตั้งใจกันแน่... เช่นเดียวกับ เฉิงเจวี้ยน หมอหนุ่มประจำโรงเรียนที่แสนธรรมดาคนนั้น ทว่า...เขาเป็นแค่หมอประจำโรงเรียนจริงหรือ เมื่อโชคชะตานำพาให้คนสองคนที่ปกปิดตัวตนของตัวเองเอาไว้ได้มาพบกัน หน้ากากของใครจะถูกกระชากออกมาก่อนนะ

อีลู่ฝานฮวา · Urban
Not enough ratings
745 Chs

ตอนที่ 162

ตอนที่ 162 เจ๊หร่านลงมือ กู้ซีฉือถึงแล้ว

ฉินหร่านแทบจะจินตนาการถึงฉากนั้นได้

ผู้บัญชาการเฉียนไม่ทันได้คิดเกี่ยวกับสูตรที่หนิงเวยพูดถึงคือสูตรอะไร

เขาอยู่ในแวดวงนี้มานานหลายปียังไม่เคยเจอคนกำเริบเสิบสานแบบนี้มาก่อน

ขณะนี้ความโกรธแผ่ซ่านอยู่ในอกแทบจะทนไม่ไหว อากาศโดยรอบแทบลุกเป็นไฟ

“อืม ได้ยินแล้ว” ผู้บัญชาการเฉียนยิ้ม ทว่าไม่มีรอยยิ้มอยู่ใต้เปลือกตา เขาพูดเรียบๆ “กล้าดีนัก กำเริบเสิบสานเกินไปแล้ว”

หนิงเวยกลัวจนตัวสั่นกับคำพูดของทั้งสอง

“น้า มู่หนานไปไหนกันแน่?” ฉินหร่านคืนแฟ้มคดีให้ผู้บัญชาการเฉียนพลางถามอย่างชัดถ้อยชัดคำด้วยความโมโห

หนิงเวยเงียบ

เสียงใสแจ๋วดังมาจากข้างนอกประตู “อยู่บ้าน” เฉิงเจวี้ยนกำลังพิงกับขอบประตู น้ำเสียงฟังออกถึงความอึดอัดใจ “ตามที่คาดไว้น่าจะไปเจรจากับคนของทางฝั่งนั้น”

ไม่ต่างจากที่ฉินหร่านคิดไว้

เธอมีสีหน้ามืดมนเล็กน้อย มองไปทางหนิงเวย “น้า ทำใจให้สบาย” จากนั้นก็หันไปมองผู้บัญชาการเฉียน พูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะฟังไม่ออกถึงความรู้สึก “พวกเราไปกันเถอะ”

หนิงเวยคว้าผ้าปูที่นอน “หร่านหร่าน พวกเธอสองคนจะทำอะไร? อย่าใจร้อน!”

Locked Chapter

Support your favorite authors and translators in webnovel.com