รับอุปการะเด็กกำพร้า
รับอุปการะเด็กกำพร้า
เมื่อเดินทางออกมาจากโรงเตี๊ยม คืนนี้พวกเราจะค้างคืนกลางป่า
" ทุกคนคืนนี้พวกเราต้องค้างคืนกลางป่า เดินทางในตอนกลางคืนมันอันตราย"
ยามเซิน(15.00-16.59)
บรรดาสาวๆพากันออกสำรวจป่าหาวัตถุดิบในการผลิตสินค้า
เถียนเถียนเดินมาสักพักก็เจอดง เฉาเหม่ย(สตอเบอรี่)จึงรีบเรียกทุกคนมาช่วยกันเก็บ
" มันคืออะไรเจ้าคะ" ถิงถิงถาม
" นั่นสิเจ้าคะคุณหนู" ชิงชิงสงสัย
" เฉาเหม่ย(สตอเบอรี่) มันกินได้นะ" ว่าพลางเด็ดชิมให้ดูต่อหน้า
เมื่อลิ้นสัมผัสรสชาติ หวานอมเปรี้ยว ก็ยิ้มหวานเคลิ้บเคลิ้มไปกับรสชาติอันคุ้นเคย
เมื่อทุกคนเห็นดังนั้นต่างพากันเด็ดมาลิ้มลองทันใด
" หืมมม.....หวาน เปรี้ยว ลงตัวสุดๆ" เหม่ยฮวา
" อร่อยมากก" ถิงถิงน้ำตาซึม
" ต้องเอาไปปลูก" ชิงชิงเพ้อ
" แน่นอน" เถียนเถียนเอ่ยขึ้น
จากนั้นทุกคนก็ขุดต้นเฉาเหม่ยเข้าไปปลูกในมิติของเถียนเถียนทันที
บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ มีเด็กชายคนหนึ่งแอบมองทุกคนอยู่อย่างเงียบๆและแอบตามไปห่างๆหมายจะไปขโมยอาหาร โดยไม่รู้ว่าถูกจับได้ตั้งนานแล้วแต่ทุกคนก็ไม่ใส่ใจ เมื่อไม่ได้ทำอันใดผิดก็ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว
ด้าน องค์รัชทายาท
หลังจากรู้ว่านางในดวงใจออกเดินทางไปท่องเที่ยวก็รีบสะสางงานทั้งหมดแล้วรีบออกเดินทางทันที
เท้าที่กำลังจะก้าวออกจากตำหนักต้องหยุดชะงัก
" คุณหนูไป๋ขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ" ฉีกงกงเข้ามากราบทูล
" ไปบอกนางว่าเปิ่นหวางไม่ว่าง" สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา
พอสั่งความเสร็จก็เดินออกไปขึ้นรถม้า แต่ก็ไม่วายโดนดักรอ
" ถวายพระพรองค์รัชทายาทเพคะ" ไป๋จิ่วอิง ยอบกายน้อยๆชม้อยชม้ายชายตามององค์รัชทายาท แต่องค์รัชทายาทไม่สนใจขึ้นรถม้าไป
" เอ่อ...องค์รัชทายาทจะเสด็จไปใหนหรือเพคะ ขอหม่อมฉันไปด้วยได้หรือไม่" เอ่ยอย่างมีความหวัง
" เจ้าเป็นสตรี จะรอนแรมไปกับเปิ่นหวางได้เยี่ยงไร" เอ่ยตอบน้ำเสียงเย็นชา
" แต่ จางหลิ่งหยู ทำไมนางจึงเดินทางไปกับพระองค์ได้เพคะ"
" เปิ่นหวางจะให้ใครไปกับเปิ่นหวางแล้วเจ้ามายุ่งอันใด" องค์รัชทายาทเริ่มไม่พอใจ
" ในเมื่อนางไปกับพระองค์ได้หม่อมฉันก็ต้องไปได้เพคะ" เถียงข้างๆคูๆ
" คุณหนูไป๋ ท่านจะไปกับองค์ชายในฐานะใดรึ" จางหลิ่งหยูถามไป๋จิ่วอิง
ไป๋จิ่วอิงมององค์ชายเล็กน้อยก่อนจะตอบ
" ข้าจะไปกับพระองค์ในฐานะใดแล้วมันเกี่ยวอันใดกับเจ้า"
" เกี่ยวซิ เพราะข้าไปในฐานะน้องสาว แล้วเจ้าเล่าไปในฐานะใดรึ" จางหลิ่งหยูเหยียดยิ้มเยาะเย้ย' หึ สตรีเช่นเจ้าข้าไม่ยอมให้พี่ชายที่แสนดีของข้า เป็นสามีเจ้าเด็ดขาด' จางหลิ่งหยูคิดในใจอย่างขบขัน
ไป๋จิ่วอิง ตอบอย่างมั่นใจ
" ฐานะ ว่าที่พระชายาอย่างไรเล่า"
" บังอาจ!!!! เปิ่นหวางไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะชั่วช้าถึงเพียงนี้ หวังให้เปิ่นหวางรับรักเจ้าต่อหน้าชาวบ้านงั้นรึ ฝันไปเถอะ ตำแหน่งฮองเฮาในอนาคตของเปิ่นหวางไม่มีวันที่จะเป็นเจ้า" องค์รัชทายาทตวาด ไป๋จิ่วอิง
" องค์รัชทายาท ไยท่านจึงกล่าวเช่นนี้ ข้ารักท่านถึงเพียงนี้ไยไม่เห็นใจข้าบ้าง ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวท่านนอกจากข้า" ไป๋จิ่วอิงไม่ยอมแพ้
เมื่อไป๋จิ่วอิงพูดออกไปชาวบ้านต่างวิพากษ์วิจารณ์กันไปทั่ว
" ตายแล้วองค์รัชทายาทไล่ขนาดนี้ยังหน้าด้านขู่พระองค์อีก" ชาวบ้าน 1
" นั่นสิ คนเช่นนี้หากได้เป็นฮองเฮาแผ่นดินคงลุกเป็นไฟ" ชาวบ้าน 2
องค์รัชทายาทเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็โกรธมาก
" สตรีเช่นเจ้าเปิ่นหวางไม่กินให้เสาะท้องหรอกนะ" องค์รัชทายาทเอ่ยหยันๆ
" ก็ลองดูซิเพคะถ้าพระองค์ ไม่เลือกหม่อมฉัน หม่อมฉันจะจัดการอย่างไรกับคนที่พระองค์เลือก ก็รอดูได้เลย"
" ทหาร!!!!! ตบปากนางฐานกำเริบเสิบสานไม่ให้เกียรติเปิ่นหวาง"
" พะย่ะค่ะ"
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ
เมื่อไป๋จิ่วอิงที่โดนตบเลือดกลบปาก แต่ไม่วายส่งสายตาอาฆาตมาให้
" ทำไมโกรธหรือ เจ้าจะใช้อำนาจของพ่อเจ้ามาข่มขู่เปิ่นหวางละซิ หึ!!! คิดว่าพ่อเจ้าจะช่วยเจ้าหรือไม่เล่า ไป๋จิ่วอิง" องค์รัชทายาทกล่าวเสียงเหี้ยม เนื่องด้วยรู้มาว่าไป๋หลิวไท่ บิดาของนางนั้นเป็นคนยุติธรรมพอสมควร
ไป๋จิ่วอิงสะท้านในอก เมื่อนึกถึงบิดา ที่ไม่เคยสนใจไยดีมารดา เพราะบิดานั้นรักกับฮูหยินรองอยู่ก่อนที่จะมาแต่งกับมารดาของตน แต่นางถูกฮูหยินรองกับลูกๆกลั่นแกล้งมาโดยตลอด แต่บิดาก็ไม่เคยให้ความเป็นธรรมกับตนและมารดา แม้แต่ครั้งเดียว
เมื่อองค์รัชทายาทกล่าวจบก็ขึ้นรถม้าจากไปปล่อยให้ไป๋จิ่วอิงนั่งอยู่ตรงนั้น
ตัดมาที่เถียนเถียน
ทุกคนวางแผนแปรรูปเฉาเหม่ยที่ได้มา
" ชิงชิง ตัดขั้วออกล้างน้ำเอาฝุ่นผงออกให้สะอาด อย่าแช่น้ำนานนะรีบเอาขึ้นจากน้ำให้สะเด็ดน้ำนะ" เถียนเถียนเริ่มสั่งงานทันที
" ข้าเล่าเจ้าคะ" ถิงถิงรีบถามทันที
" เจ้าไปหาหม้อใบใหญ่ๆมา ไปตามพี่ใหญ่มาหาข้าด้วย" เถียนเถียนสั่ง
" เจ้าค่ะ" ถิงถิงรีบวิ่งออกไปอย่างร่าเริง
เถียนเถียนส่ายหน้ายิ้มๆ
คุนหมิงหลังจากพวกเถียนเถียนไปหาเก็บผลไม้ป่ากันก็พาพวกทหารไปล่าสัตว์ก็ได้หมูป่ามาเป็นอาหารเย็นก็สั่งให้ชำแหละหมูเตรียมย่างทันที
เสียงเรียกเขามาแต่ไกลทำให้เขาหันกลับไปมอง
" พี่ใหญ่เจ้าคะ" ถิงถิงเรียกมาแต่ไกล" พี่สาวให้มาตามเจ้าค่ะ"
" เบาๆหน่อย คุณสมบัติของกุลสตรีหายไปไหนหมด" คุนหมิงดุเบาๆ
" ก็ข้ามีความสุขนี่เจ้าคะ" ถิงถิงทำปากยื่นงอนๆ
" เฮ้อ!!!! ชั่งเถอะ" คุนหมิงเอ่ยเสียงหน่าย" ทำตัวเป็นลิงเป็นค่างแบบนี้จะมีชายใดมาสู่ขอเจ้าล่ะทีนี้"
" เฮอะ!!!! ไม่มีก็ชั่งซิเจ้าคะ" ถิงถิงแค่นเสียง" รีบไปเถอะเจ้าค่ะ พี่สาวรออยู่" พูดพลางดันหลังคนเป็นพี่ไปหาพี่สาว
เมื่อพี่ชายไปแล้วถิงถิงจึงไปเอาหม้อไปให้พี่สาว
ฝ่ายคุนหมิง เมื่อมาถึงก็โดนน้องสาวใช้งานตั้งแต่ ก่อไฟ ยันไปตักน้ำมาให้ เมื่อถิงถิงเอาหม้อมาให้นางก็ให้คุนหมิงเทน้ำใส่หม้อตั้งไฟทันที เมื่อน้ำเดือดก็ใส่เฉาเหม่ยต้มจนเนื้อเฉาเหม่ยเปื่อยยุ่ยก็กวนไปเรื่อยๆค่อยๆใส่น้ำตาลไปที่ละน้อย เมื่อกวนเสร็จก็เก็บใส่ไหใบเล็กๆเก็บไว้ในมิติ
ด้านเด็กชายผู้เฝ้าแอบมองความเป็นไปของทุกคนอยู่อย่างเงียบๆ เมื่อทุกคนเข้านอนหมดแล้ว ก็ค่อยๆย่องออกมาตรงไปค้นตามหม้อตามไหหาเศษอาหารทันใด
ด้านองครักษ์เงา เมื่อเห็นเป้าหมายเดินเข้ามาในจุดที่ต้องการแล้วก็ไปปิดล้อมเอาไว้ทุกด้าน ก่อนที่ทุกคนจะแสดงตัว
" เจ้าเป็นใคร" คุนหมิงถามเสียงเย็น
เด็กชายสะดุ้ง ตัวสั่นหวาดกลัว
" ว่าอย่างไรเล่า" เสียงหวงหลงกล่าวออกมาก่อนจะปรากฏตัวตรงหน้าเด็กชาย
เมื่อเด็กชายเห็นดังนั้นก็ตกใจกล่าวออกไปอย่างหวาดกลัว
" ข้ากลัวแล้ว ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าแค่ต้องการอาหารไปให้น้องๆของข้ากินเท่านั้น"
" แล้วน้องๆของเจ้าเล่า" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นเบาๆ
" อยู่ในป่าท้ายหมู่บ้านขอรับ" เด็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น
" งั้นไปหาน้องๆของเจ้ากัน" เถียนเถียนพูดกับเด็กน้อยพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้
" หยุดร้องไห้ได้แล้ว ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ ให้ใครเห็นง่ายๆหรอกนะ" คุนหมิงปลอบ
ทุกคนตัดสินใจไปที่บ้านของเด็กน้อย เมื่อไปถึงทุกคนต้องน้ำตาซึม
บ้านหรือ!!!!!
' กระท่อมโสโครกนี่พวกเขาอยู่กันได้อย่างไร' ในใจของทุกคนต่างคิดเช่นเดียวกัน
ภายในกระท่อมเมื่อได้ยินเสียงจากด้านนอกก็ค่อยๆแง้มประตูออกดูอย่างหวาดๆ
" ทุกคนพี่กลับมาแล้ว" เด็กชายเรียกน้องๆ
เมื่อคนในกระท่อมออกมาทุกคนต้องตกตะลึง เพราะพวกเขาผอมมาก
" พี่ใหญ่ ได้อาหารมาหรือไม่เจ้าคะ" น้องเล็กเป็นคนเอ่ยถาม
คนเป็นพี่ส่ายหน้า
" พวกเจ้าหิวมากหรือไม่" เถียนเถียนเอ่ยถามเด็กๆ
" หิวขอรับ พี่สาว" น้องคนที่2 เอ่ยถาม
" รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวก็ได้กินกันแล้ว" เหมยฮวาปลอบเด็กๆ
ส่วนถิงถิงกับชิงชิง นั้นไปเตรียมอาหารให้เด็กๆกินทำอาหารไปก็ร้องไห้กันไป เพราะสงสารเด็กๆ
ผ่านไป 2 เค่อข้าวต้มหมูก็เสร็จ ทั้ง 2 คนรีบตักให้เด็กๆกินก่อนกำชับให้ระวังร้อน
เมื่อได้กินอาหารทุกคนก็ดีใจจนน้ำตาไหลพวกเขาไม่ได้กินอะไรมาเกือบ สัปดาห์แล้ว
" อร่อยมั้ยเด็กๆ" ถิงถิงถามเด็กๆนางคอยดูแลเด็กๆคอยเติมข้าวต้มให้
" อร่อยขอรับ/เจ้าค่ะพี่สาว"
" อร่อยก็กินเยอะๆนะ" ถิงถิงเอ็นดูเด็กๆ
เถียนเถียนที่เห็นเด็กๆกินข้าวกันอิ่มแล้ว ก็ถามเด็กชายผู้เป็นพี่
" ทำไม พวกเจ้าไม่มีอาหารล่ะ ในเมื่อในป่ามีแต่ของกินทั้งนั้นเลยนะ"
" ข้าไม่รู้ว่าสิ่งใหนกินได้สิ่งกินไม่ได้ขอรับ" เด็กชายตอบเสียงเศร้าๆ
" แล้วพ่อแม่ของพวกเจ้าล่ะ"
" พวกท่านเสียหมดแล้วขอรับ"
" แล้วพวกเจ้าไม่มี ญาติพี่น้องที่ใหนอีกหรือ" คุนหมิงถาม
" ยังมีท่านปู่ท่านย่าขอรับ"
" แล้วทำไมพวกเจ้าไม่ไปอยู่กับเขาล่ะ"
" พวกเขาไล่พวกข้าออกจากตระกูลขอรับ เพราะท่านพ่อแต่งกับท่านแม่ที่เป็นแค่ชาวบ้านจนๆ ไม่ร่ำรวยเท่าสตรีที่ต้องการให้ท่านพ่อแต่งงานด้วยขอรับ"
" จริงซิ พวกข้าลืมถามชื่อพวกเจ้าไปเสียสนิท" คุนหมิงเอ่ยขึ้น
" ข้า จางหย่งชุนขอรับ เป็นพี่ใหญ่ขอรับ"
" ข้าจางหย่งหมิงขอรับ เป็นพี่รองขอรับ"
" ข้าจางหย่งฉีขอรับ เป็นพี่คนที่ 3 ขอรับ"
" ข้าจางเหม่ยเหมยเจ้าค่ะเป็นน้องเล็กเจ้าค่ะ"
" แล้วพวกเจ้าอายุเท่าไหร่รึ" ชิงชิงถาม
" ข้า 13 หนาว ขอรับ" จางหย่งชุนตอบ
" ข้า 11 หนาว ขอรับ" จางหย่งหมิงตอบ
" ข้า 8 หนาว ขอรับ" จางหย่งฉีตอบ
" ข้า 5 หนาว เจ้าค่ะ" จางเหม่ยเหมยตอบ
" เอาล่ะไปนอนพักผ่อนกันเสียพรุ่งนี้ข้าจะพวกเจ้าไปเก็บผลไม้ป่ากัน ข้าจะสอนให้พวกเจ้าเรียนรู้เรื่องสมุนไพรด้วย" เถียนเถียนบอกกับเด็กๆ
" ขอรับ/เจ้าค่ะ"เด็กๆพูดพร้อมกัน
เมื่อเด็กๆไปนอนแล้ว คุนหมิงถามน้องสาวทันที
" เจ้าจะพาพวกเขาไปด้วยหรือเถียนเถียน"
" ใช่เจ้าค่ะ ข้าจะสอนพวกเขาทำการค้า ส่วนคนใหนอยากรับราชการข้าก็จะส่งเสริมเจ้าค่ะ" คนเป็นน้องตอบยิ้มๆ
" ดียิ่ง เจ้าค่ะพี่สาว ข้ากับชิงชิงก็จะช่วยดูแลพวกเขาด้วยเจ้าค่ะ" ถิงถิงสนับสนุนพี่สาว
" ใช่เจ้าค่ะคุณหนู ข้าก็จะช่วยคุณหนูสอนพวกเขาด้วยเจ้าค่ะ" ชิงชิงเต็มใจช่วยพวกเขาพี่น้อง
ฝ่ายองค์รัชทายาท ก็เร่งเดินทางมาจนถึงจุดที่นางในดวงอยู่แล้ว แต่แปลกใจเมื่อเห็นทหารอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น
" ทุกคนไปใหนกันหมด" องค์รัชทายาทถามเสียงเย็น
ทหารมองตากันไปมา
" แล้วท่านเป็นใคร ทำไมเราต้องตอบด้วย" ทหารไม่ยอมตอบกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้ไม่ประสงค์ดีต่อนายของตน
" หลี่คุนหมิงอยู่ที่ใด ไปตามเขามาพบข้าเดี๋ยวนี้" องค์รัชทายาทสั่งเสียงเรียบ
" เจ้า....." ยังไม่ทันได้โต้ตอบก็มีมือของเพื่อนทหารเอื้อมมาปิดปากเสียก่อน
" ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท" ทหารนายหนึ่งจำองค์รัชทายาทได้ก็รีบปิดปากเพื่อนแล้วเอ่ยปากขออภัยโทษทันที
ทุกคนตกใจ
" เจ้าว่าอย่างไรนะ" เพื่อนที่โดนปิดปากถามเสียงสั่นๆ
" ก็นี่ องค์รัชทายาทจ้าวหนานกง สหายของคุณชายอย่างไรเล่า"
เมื่อได้ฟังทหารคนนั้นคุกเข่าลงทันใด
" ขออภัย พะย่ะค่ะองค์รัชทายาท" เอ่ยขออภัยเสียงสั่นๆ
" เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าว่าหลี่คุนหมิงอยู่ที่ใด"
" กระหม่อมกลัวว่าพระองค์จะเป็นคนร้ายมาทำร้ายคุณชายกับคุณหนูพะย่ะค่ะ"
" ดียิ่ง เจ้าทำงานได้ดี" องค์รัชทายาทกล่าวชม" ลุกขึ้นเถอะข้าไม่โกรธเจ้าหรอก"
" ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ"
เมื่อจางหลิ่งหยูอยู่ภายในรถม้ามานานมากแล้วก็ตัดสินใจลงจากรถม้าเข้ามาถามองค์รัชทายาท
" พี่ชาย เมื่อไหร่ข้าจะได้พบว่าที่พี่สะใภ้เล่าเจ้าคะ"
" รอซักประเดี๋ยวเถิด"
เมื่อสอบถามได้ความเป็นที่เรียบร้อย ทุกคนก็เก็บของตามไปทันที
ด้านหลี่คุนหมิงเห็นขบวนรถม้าก็แปลกใจ เมื่อเห็นรถม้าคุ้นตาขับเข้ามายังชายป่าท้ายหมู่บ้าน
องค์รัชทายาทลงมาจากรถม้าก็เดินตรงมาหาสหายรักทันทีพร้อมมองไปรอบๆหานางในดวงใจ
" ถวายพระพรองค์รัชทายาทพะย่ะค่ะ"
" ว่าที่พระชายาเปิ่นหวางเล่า คุนหมิง" องค์รัชทายาทเอ่ยถามสหายรักทันที
ฝ่ายสหายรักก็คิ้วกระตุกทันควัน 'นี่ วางน้องสาวของเขาไว้ในตำแหน่งว่าที่พระชายาเชียวหรือ ไม่ได้การคืนนี้ต้องไปนอนใกล้ๆน้องสาวแล้ว' คุนหมิงคิดในใจอย่างเพลียๆกับสหายหน้ามึน
" น้องสาวกระหม่อมนอนแล้วพะย่ะค่ะ เอาไว้พรุ่งนี้องค์รัชทายาทค่อยพบนางได้หรือไม่" คุนหมิงต่อรอง
" เอาอย่างไรก็เอาเถิดเจ้าค่ะ" จางหลิ่งหยูเอ่ยขัดทั้ง 2 ขึ้น
" หืมม.....หยูเอ๋อเจ้าก็มาด้วยหรือ"
" เจ้าค่ะ ข้าจะมาดูหน้าว่าที่พี่สะใภ้เจ้าค่ะ" คำตอบของจางหลิ่งหยูทำเอาคุนหมิงใบหน้ามืดครึ้มลงทันควัน