002

บทที่ 2

ไม่รู้ว่าคำพูดไหนของจี้อี้ที่ไปกระตุ้นเฮ่อจี้เฉินเข้า จี้อี้พูดยังไม่ทันจบ ดวงตาของเฮ่อจี้เฉินก็แปรเปลี่ยนเป็นดุดันในดวงตาวาววาบ  จี้อี้ไม่ทันได้พูดต่อ เธอถูกเฮ่อจี้เฉินคว้าข้อมือแล้วลากเข้าไปในตรอกซึ่งอยู่ไม่ไกล

เฮ่อจี้เฉินก้าวขาอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียวเท่านั้นเขาและเธอก็เดินเข้ามาในตรอกลึกที่ไร้ผู้คน เมื่อจี้อี้เรียกสติกลับคืนมาได้ ก็เตรียมพูดอีกครั้ง ทว่าเธอพึ่งจะเอ่ยว่า “เฮ่อ” ได้เพียงคำเดียวเท่านั้น เฮ่อจี้เฉินก็กระชากตัวเธอ พร้อมกับผลักเธอกระแทกเข้ากับกำแพงอิฐเก่า “ เท่าไหร่?”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลังของจี้อี้กระแทกเข้ากับผนังจนเจ็บระบม หรือว่าเป็นเพราะคำถามที่ไร้ที่มาที่ไปของเขาของเขานั้นยากเกินกว่าจะเข้าใจ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนโง่ ได้แต่ยืนตะลึงนิ่งงันอยู่ที่เดิม

“บอกราคามาสิ ?” เฮ่อจี้เฉินถามอีกครั้ง

แต่คำตอบที่เขาได้รับ กลับเป็นความเงียบเช่นเดิม

เฮ่อจี้เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย รอคอยคำตอบ พร้อมกับมองจี้อี้ที่ยังไม่มีสัญญาณว่าจะเปิดปากพูด  ทันใดนั้นเองความอดทนของเขาก็ขาดสะบั้น มือหน้ายื่นไปจับคอชุดเดรสที่จี้อี้สวมอยู่  ออกแรงกระชากอย่างรวดเร็ว เสียง “แควก” ดังตามมา ผ้าบริเวณหน้าอกของจี้อี้ถูกฉีกขาดออกเป็นสองส่วน

กลางคืนของต้นฤดูร้อน อุณหภูมิค่อนข้างต่ำ ความเย็นบริเวณหน้าอกทำให้จี้อี้สั่นไปทั้งร่าง เธอมองเข้าไปในดวงตาที่ดำมืดของเฮ่อจี้เฉิน

ใบหน้าเย็นชาของเด็กหนุ่มรู้สึกถึงสายตาของจี้อี้ที่มองมา เขาเหลือบตามองเธออย่างไม่ไยดี ชายหนุ่มจ้องมองผิวเนื้อบริเวณเนินอกที่ปรากฏออกมาให้เห็น

เขาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไร้อารมณ์ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ เห็นรึยัง ถึงแม้ว่าเธอจะแก้ผ้าจนหมดแล้วมายืนต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่สนใจเธอแม้แต่นิดเดียว”

น้ำเสียงเย็นชาที่ได้ยิน ทำให้นัยน์ตาของจี้อี้เต็มไปด้วยความตกตะลึง

สายลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านและความเย็นบริเวณหน้าอกเรียกสติเธอกลับมา เธอรีบรวบเสื้อที่ฉีกขาดเพื่อปิดบังร่างกายของตนเองอย่างรวดเร็ว

“ ถ้าคืนนั้นฉันไม่เมา เธอคิดหรือว่าฉันจะแตะต้องตัวเธอ?” เฮ่อจี้เฉินพูดต่อ

ปลายนิ้วของจี้อี้สั่นเทา เธอกุมเสื้อที่ขาดไว้แน่น เพราะออกแรงมากจนเกินไปเส้นเลือดที่หลังมือจึงปูดนูนขึ้นมา

ที่แท้… คืนนั้นที่เธอคิดว่าเป็นค่ำคืนที่แสนโรแมนติก ทว่าเรื่องทั้งหมดกลับเป็นเพียงความผิดพลาดเพราะความเมาและเป็นตัวเธอที่คิดเพ้อฝันลมๆแล้งๆไปเองเท่านั้น

ที่แท้… ความจริงของเรื่องราวทั้งหมด ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

ที่แท้… การที่อยู่บนสรวงสวรรค์แล้วตกลงมายังห้วงอเวจี ใช้เวลาสั้นๆเพียงเท่านี้เอง

“ บอกเธอตามตรงแล้วกัน คืนนั้นฉันเมา ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ฉันนอนด้วยคือใคร” เวลานั้นทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวของจี้อี้เหมือนถูกกระชากหายไปจนหมดสิ้น ราวกับว่าที่นี่เหลือแค่เธอเพียงคนเดียวและเสียงของเฮ่อจี้เฉินก็เหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล แต่นำมาซึ่งความเจ็บปวดอย่างร้ายกาจ “ เพราะงั้นเธอบอกราคามาดีกว่า สรุปแล้วคืนนั้นจะเอาเท่าไหร่ เธอถึงจะยอมแล้วกันไป ทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น?”