บทที่ 403 ไล่ล่า

บทที่ 403 ไล่ล่า

กู้เจียวหันไปมองตามสัญชาตญาณ

เห็นเพียงหญิงงามสวมชุมคลุมสีเขียวอ่อนเดินออกมา นั่นมิใช่ความงามดาษดื่น แต่เป็นความงามที่ให้ความรู้สึกเลอค่า ทว่าไม่ดูประเจิดประเจ้อ

ส่วนใบหน้ามีผ้าคลุมสีขาวสะอาดปกคลุม แต่ก็ยังเห็นเค้าโครงของสันจมูกโด่ง ดวงตาทั้งสองที่ถูกปีกหมวกบดบังนั้นแสนล้ำลึกและสงบนิ่ง

นางดูเหมือนยังสาว รอบดวงตายังไม่มีรอยเหี่ยวย่น ทว่ากลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวนางนั้นคือความสูงศักดิ์ที่ต้องใช้เวลาสั่งสม กู้เจียวรู้สึกว่านางอาจอายุมากกว่าแม่นางเหยาด้วยซ้ำ

ประโยคหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของกู้เจียว...ความงามเหนือกาลเวลา

เพียงแต่เป้าหมายของกู้เจียวมิใช่คนงามในห้องนั้น

กู้เจียวไม่ลืมว่าตัวเองมาเพื่อถามหมอยาแคว้นเยียนว่าซื้อตัวองครักษ์หลงอิ่งมาได้อย่างไร นางถูฝ่ามือไปมา ลุกยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไป ไม่สนใจหญิงงามผู้นั้น

ทว่าอีกฝ่ายเองก็ไม่ทันได้สังเกตว่าหน้าประตูมีจอมยุทธ์น้อยนั่งอยู่

นางถือยาที่ซื้อมาจากในห้อง ดึงหมวกคลุมหน้าลง ก่อนจะเดินออกไปยังประตูทางออกด้วยสีหน้าเรียบเฉย

องครักษ์หลงอิ่งตามติด

“เอ๊ะ”

กู้เจียวเพิ่งจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องก็ต้องชักเท้ากลับ