บทที่ 326 ชอบ (1)

บทที่ 326 ชอบ (1)

อันจวิ้นอ๋องบาดเจ็บสาหัสจึงสลบไป

ราชครูจวงทั้งโมโหทั้งร้อนใจ เกือบจะเป็นลมหมดสติไปเช่นกัน

อย่างไรเสียก็เป็นหลานชายสายตรงของตน จะทิ้งเขาไว้ที่นี่ไม่ใยดีคงไม่ได้ ต่อให้ราชครูจวงโมโหเพียงใดก็จำต้องให้คนพาอันจวิ้นอ๋องกลับจวนเสียก่อน

ผู้ดูแลรีบพาหมอประจำจวนมาจัดการบาดแผลให้อันจวิ้นอ๋อง

ฤทธิ์ยาในร่างกายอันจวิ้นอ๋องหมดลงแล้ว ที่สลบไม่ได้สตินั้นหลักๆ เป็นเพราะบาดแผลตรงต้นขาที่เสียเลือดไปมากเกิน

“ไอ้หยา ก่อนหน้านี้ขาซ้ายบาดเจ็บ ยามนี้ขาขวามาบาดเจ็บอีก...นี่มันช่าง...” หมอประจำจวนไม่รู้ว่าควรพูดเช่นไรดี คราที่อันจวิ้นอ๋องไปเป็นเชลยอยู่แคว้นเฉินคงไม่เคยได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้มาก่อนหรอกกระมัง วันๆ ไปทำอะไรมากันหนอ

เลือดกะละมังแล้วกะละมังเล่าถูกคนรับใช้ยกออกมาจากห้อง ทั่วทั้งเรือนราวเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเข้มข้นของโลหิต

ราชครูจวงที่อยู่นอกประตูอยู่ไม่สุขแล้ว เขาเดินเข้าห้องมาถามเสียงเคร่งขรึม “เป็นอย่างไรบ้าง”

“เฮ้อ” หมอประจำจวนทำแผลให้อันจวิ้นอ๋องพลางเอ่ย “ดาบนี้แทงเข้ามาลึกเหลือเกิน ลึกเสียจนเห็นกระดูกเลยทีเดียว เกรงว่าคงรักษาให้หายได้ยาก ซ้ำอากาศก็ร้อนเช่นนี้ด้วย...”