บทที่ 242 ใช่ลูกเราหรือไม่ (1)

บทที่ 242 ใช่ลูกเราหรือไม่ (1)

อวี้ชินอ๋องเฟยกำลังรออยู่ในห้องอย่างกระวนกระวาย นางเดินวนไปมา ด้วยความประหม่า

ใจก็หนึ่งรู้สึกว่าเด็กคนนั้นจะต้องใช่ลูกของนางแน่ๆ แต่อีกใจหนึ่งก็กังวลว่าถ้าไม่ใช่แล้วจะเกิดอะไรขึ้น

แล้วก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนท้องฟ้ามืดสนิท โคมไฟถูกแขวนไว้ที่ระเบียงรวมถึงตะเกียงน้ำมันสองสามดวงในเรือนเริ่มสว่างขึ้น

เสียงฝีเท้าข้างนอกประตูดังขึ้น อวี้ชินอ๋องเฟยรีบไปที่ประตูด้วยความอดใจรอไม่ไหว โดยก่อนที่นางจะไปถึงประตู ประตูก็ถูกผลักให้เปิดออกแล้วก็ ปรากฏร่างของอวี้ชินอ๋องขึ้น

อวี้ชินอ๋องเฟยมองบุรุษตรงหน้าด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง “ท่านอ๋อง เป็นอย่างไรบ้าง เป็นลูกของพวกเราใช่หรือไม่เพคะ”

นัยน์ตาอวี้ชินอ๋องมีแต่ความอ่อนโยน เขาไม่เอ่ยปฏิเสธแต่อย่างใด

อวี้ชินอ๋องเฟยรู้สึกราวกับว่าหัวใจของตนได้กลับเข้าที่เข้าทางแล้ว “ว่าแล้วเชียว! ใช่จริงๆ ด้วย! ลูกชายของพวกเรายังไม่ตาย…เขายังมีชีวิตอยู่…มีคนใจดีช่วยเขาไว้…ข้า…ข้า”

พอเอ่ยถึงตรงนี้ อวี้ชินอ๋องเฟยก็เริ่มปล่อยโฮออกมาก

หมิงเอ๋อร์จึงตกใจตื่น ก่อนจะขยี้ตาแล้วถามมารดาของตน “ท่านแม่ เกิดเรื่องอันใดขึ้นรึ”