บทที่ 132 รัวหมัด

บทที่ 132 รัวหมัด

กู้เฉิงหลินแค่อยากสั่งสอนเขาก็เท่านั้น แต่หากถามว่าอยากเล่นถึงตายไหม ก็คงไม่ พอคิดได้ดังนั้น กู้เฉิงหลินก็รีบบอกให้สารถีพาเขากลับไปที่สำนักบัณฑิต จากนั้นก็ไปที่ห้องเก็บฟืนด้านหลัง

พอไปถึงก็พบร่องรอยของการต่อสู้เกิดขึ้น ซ้ำยังมีรอยเลือด และเศษผ้าที่ขาดวิ่นจากการถูกดึงให้ขาด

กู้เฉิงหลินหยิบเศษผ้าขึ้นมาแล้วหันไปบอกกับผู้เป็นพี่ “พี่รอง ดูสิ เจ้านั่นมันแรงเยอะจนทำผ้าขาดได้ ดูก็รู้ว่ามันไม่เป็นอะไรหรอก!”

กู้เฉิงเฟิงถอนหายใจโล่งอก “ก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ไม่ว่าจะเป็นกู้เหยี่ยนตัวจริงหรือไม่ แต่ต่อไปนี้เจ้าห้ามก่อเรื่องอีกเป็นอันขาด เราไม่ใช่เด็กๆ แล้ว อย่าทำเรื่องไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้ หากพี่ใหญ่รู้เข้า พวกเราได้โดนดีแน่!”

“รู้แล้วน่า รู้แล้วน่า พี่รองไม่พูด ข้าไม่พูด ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอก เจ้าเองก็ไม่พูดหรอก จริงไหม” กู้เฉิงหลินเอ่ยพลางมองไปที่สารถีที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ข้าน้อยมิบังอาจขอรับ!” สารถีรีบแย้ง

“เอาละ พี่รอง พวกเรากลับกันเถิด! ส่วนเจ้า อย่าได้แพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด!” กู้เฉิงหลินเอ่ยย้ำอีกครั้ง