515 สหายเก่าที่ลำบากยากแค้น

บทที่ 515 สหายเก่าที่ลำบากยากแค้น

"ข้าไม่ยุ่งหรอก ไม่เป็นการรบกวนด้วย ข้ามีเวลา" เถ้าแก่เนี้ยเอามือหนุนศีรษะ แล้วพยักหน้าบอกใบ้ "นั่งลงคุยกันอีกสิ อย่าเอาแต่อุดอูอยู่ในห้อง เล่าเรื่องที่พวกเขาทำร้ายร่างกายเจ้าให้ละเอียดซิ เดี๋ยวข้าจะไปจัดการพวกเขาให้"

"ไม่ต้องหรอก ข้าเกรงว่าถ้าท่านไปจัดการพวกเขา แล้วตอนหลังพวกเขาจะมาจัดการข้าอีก" เหมียวอี้ถอนหายใจ แล้วยกขาข้ามเก้าอี้ลุกขึ้นมา

"ก็ได้ ตอนเย็นข้ารอเจ้าที่ห้องบนหลังคาแล้วกัน ข้าจะเลี้ยงสุราเจ้าเพื่อชดใช้ความผิด ข้าจะรอนะ" เถ้าแก่เนี้ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"เอ่อ…" เหมียวอี้ยิ้มพลางกล่าวขออภัย "เกรงว่าจะไม่ได้"

เถ้าแก่เนี้ยเลิกคิ้วงามทันที "เถ้าแก่เนี้ยสวยขนาดนี้ มีคนมากมายปรารถนาอยากจะให้ข้าเลี้ยงสุรานะ ข้าไว้หน้าเจ้าแต่เจ้าไม่รับไว้งั้นเหรอ?"

"มิบังอาจหรอก!" เหมียวอี้ชี้ไปด้านนอก "ข้าอุดอู้มานานแล้ว จะออกไปเดินเล่นข้างนอกสักหน่อย"

"ออกไปข้างนอกเหรอ?" เถ้าแก่เนี้ยขมวดคิ้ว "น้องชาย อย่าโทษว่าพี่สาวไม่เตือนเจ้านะ ก่อนที่เจ้าจะหมดตัว อาศัยวรยุทธ์อย่างเจ้าน่ะ ทางที่ดีอย่าออกไปเพ่นพ่านส่งเดช ระวังกลับมาแล้วจะไม่มีเงินจ่ายค่าห้องล่ะ"