238 ตกตะลึงในความเมตตา

บทที่ 238 ตกตะลึงในความเมตตา

นี่เป็นคำพูดจากใจจริงของเขา สำหรับตอนนี้ พอเป็นประมุขถ้ำก็โดนกิจธุระของถ้ำคล้อยบูรพารัดตัว ไม่มีทางไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ แล้วอีกอย่างตอนนี้ถ้ำคล้อยบูรพาก็อยู่ในการควบคุมของเขา จะมีชื่อเรียกอันจอมปลอมอย่างประมุขถ้ำหรือไม่ก็ไม่เป็นไร ถ้าให้เป็นประมุขขุนเขายังพอพิจารณาได้

"ไม่ได้พูดเล่นนะ ในเมื่อพูดแล้วข้าก็ทำได้" ฉินเวยเวยรับประกันอีกครั้ง

"ข้าน้อยก็ไม่ได้พูดแสดงความเกรงใจเช่นกันขอรับ" เหมียวอี้ปฏิเสธอีกครั้ง

ฉินเวยเวยยังนึกว่าตัวเองพูดตรงเกินไป จนอีกฝ่ายรู้สึกเกรงใจที่จะรับ ในกฎระเบียบตอนนี้ มีใครบ้างจะไม่เต็มใจ?

นางพูดอย่างตรงไปตรงมาและจริงใจอีกครั้ง แต่เห็นเหมียวอี้ปฏิเสธจริงจัง ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นเช่นนี้ แต่ก็ไม่ได้บังคับอีก

หลังจากเงียบอยู่พักหนึ่ง ก็แล้วพยักหน้าพูดหน้าว่า "ในเมื่อเจ้าไม่เต็มใจเป็นประมุขถ้ำ เป็นคนเลี้ยงม้าอยู่ที่ถ้ำคล้อยบูรพาก็คงไม่เหมาะกับเจ้า ไม่สู้ย้ายเจ้าจากถ้ำคล้อยบูรพามาที่เขาเจิ้นไห่ ให้มาดูแลเมืองที่ขึ้นตรงกับเขาเจิ้นไห่ดีกว่าหรือ"