209 สุนัขกัดกัน
บทที่ 209 สุนัขกัดกัน
เงินทองขาดแคลน? เจ้าแน่ใจนะว่าเงินทองขาดแคลนและไม่ใช่สาเหตุอื่น?
ฉินเวยเวยกัดริมฝีปากมองมา นางพึมพำในใจ ทำไมเขาถึงไร้ยางอายได้ขนาดนี้ หลอกประมุขขุนเขาแล้วยังหลอกประมุขจวนอีก ใจกล้าหน้าด้าน...
หยางชิ่งไม่โง่ เขาเหลือบมองประมุขถ้ำเหมียวแวบหนึ่ง ดูจากคำพูดและการกระทำของอีกฝ่าย เขาก็รู้ว่าต้องการอะไร
หยางชิ่งเหลือบมองแหวนเก็บสมบัติหกวงบนมือเหมียวอี้อีกครั้ง ยังกล้าบ่นว่าตัวเองจนอีกหรือ? เขาหันกลับไป ทำเป็นไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น
ตอนหลังเหมียวอี้พูดไม่ออก พึมพำอยู่ในใจ ไม่ง่ายเลยที่จะเอ่ยปากขอตรงๆ
เงื่อนไขไม่พร้อม กองกำลังสองพันคนกระจายกันไปรอบๆ หาที่พักเหนื่อยกันเอง
เยารั่วเซียนที่อยู่ในถ้ำภูเขากลอกตามองบน ไม่อยากเจอหน้ากับคนอื่น รีบเข้าไปซ่อนตัวในป่าลึก...
สถานที่ที่ดีที่สุดในตอนนี้ คือเรือนพักซ่อมซ่อของเหมียวอี้ หยางชิ่งและคนอื่นๆ ทำได้เพียงลดตัวลงสักพัก
เมื่อเข้าไปในเรือนซอมซ่อ ข้างในดูไม่โกโรโกโสเหมือนข้างนอก แม้นกกระจอกจะตัวเล็ก แต่มีอวัยวะภายในครบสมบูรณ์ ถ้าปกติบรรจุคนของถ้ำคล้อยบูรพาตอนประชุมงานได้ การบรรจุหยางชิ่งและประมุขถ้ำแต่ละสายก็ไม่มีปัญหา
Locked Chapter
Support your favorite authors and translators in webnovel.com