ส่วนที่ 7 ตอนที่ 77

§§§第七十七章年轻人的时代

……

……

ถังซานสือลิ่วตามเฉินฉางเซิงและสวีโหย่วหรงจากไป

เขายืนอยู่หน้าประตูสำนักฝึกหลวง มองไปยังฝูงชนที่กระจายตัวไปราวกับเลิกว่าราชการหลังบัลลังก์เลิก

ตรอกไป่ฮวาไม่นานก็กลับคืนสู่ความสงบ

ซูม่ออวี่นำอาจารย์และนักเรียนของสำนักฝึกหลวงทยอยเดินกลับมา

เมื่อพวกเขามองเห็นหอเฟิ่งหลินที่กลายเป็นซากปรักหักพัง กำแพงที่หักโค่นถล่มลงมา ป่าที่วุ่นวาย รวมไปถึงร่องรอยของการต่อสู้ที่ชัดเจนเสียอย่างนั้น ก็จินตนาการได้ถึงการต่อสู้ที่สะเทือนฟ้าดินฉากนั้นที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่นาน อารมณ์ของผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก รู้สึกเหมือนกับกำลังฝันไป

แน่นอนว่านี่คือความฝัน เนื่องจากสำนักฝึกหลวงในตอนนี้คือพรรคหนึ่งของพระราชวังหลี

ซูม่ออวี่ไม่ได้สนใจจิตใจที่อกสั่นขวัญแขวนของอาจารย์และนักเรียน และก็ไม่ได้รีบร้อนไปจัดการเรื่องบูรณะซ่อมแซม แต่กลับกังวลเรื่องอื่น

“ไม่เป็นไรนะ”

เขาจ้องไปที่ดวงตาของถังซานสือลิ่วก่อนเอ่ยถาม “ข้าว่าตาเขาแดงมาก”

เขาในประโยคนี้แน่นอนว่าต้องหมายถึงเฉินฉางเซิง，ซูม่ออวี่กังวลว่าบาดแผลของเขาจะสาหัสใช่หรือไม่