ส่วนที่ 7 ตอนที่ 48

ตอนที่ 48 กรงเล็บสีโคลน

ท้องฟ้าในเมืองหลวงหิมะโปรยปราย ถนนไท่ผิงก็เช่นกัน

ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าหิมะที่โปรยปรายได้นั้นมาจากพายุน้ำแข็งในสำนักเทียนเต้า

ประตูจวนอ๋องทั้งหมดถูกปิดอย่างแน่นหนา ไม่มีเสียงใด ๆ และจวนเซี่ยงอ๋องก็เงียบเหมือนสุสาน

หิมะที่แตกละเอียดนั้นได้ลอยอยู่เหนือกำแพงสูงของจวนอ๋อง และตกลงในที่ที่บรรดานักพรตมองไม่เห็น แต่กลับไม่ถึงพื้น

มีลมมากมายหลังกำแพงพัดหิมะอ่อน ๆ อย่างต่อเนื่อง

พระอาจารย์และจ่าหลายร้อยคนถือไม้กางเขนพระเจ้า ยืนอยู่ในสวนและลานบ้านของเซี่ยงอ๋องมีเพียงกำแพงกั้นระหว่างมหาสมุทรสีดำของและนักบวช

พวกเขาไม่ส่งเสียงใด ๆ และรักษาไว้ซึ่งความเงียบ ดังนั้นลมหายใจของพวกเขาจึงชัดขึ้น

เมื่อยิ่งชัดเจนกับยิ่งเงียบครึ้ม เมื่อยิ่งรวบรัดกลับยิ่งตื่นเต้น

หิมะแผ่วเบาจากต้นฤดูใบไม้ผลิที่มาจากท้องฟ้าเหล่านั้นไม่สามารถตกลงพื้นดินได้ เนื่องจากความเงียบที่เป็นปริศนาเหล่านี้ ทั้งยังเป็นเพราะลมหายใจที่หนักหน่วงราวกับภูเขากระมัง

เฉินหลิวอ๋องยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เขามองไปยังเหล่าข้ารับใช้ที่อยู่ในสวน พลางขบคิดเรื่องนี้อย่างเงียบขรึม