ตอนที่ 107 ความหมายของการมีชีวิตอยู่ (ตอนต้น)
ซูหลีถามต่อ “แล้วตอนที่เจ้ากระโดดลงไป ทำไมไม่เอาร่มกระดาษทองไปด้วย”
ร่มกระดาษทองใช้ป้องกันตัวได้อย่างดีเยี่ยม สามารถต้านทานการจู่โจมอย่างหนักหน่วงของผู้แข็งแกร่งในขั้นรวบรวมดวงดาวได้ เรื่องนี้เฉินฉางเซิงฟังจากคำบอกเล่าของเจ๋อซิ่วตอนอยู่เวิ่นสุ่ย เพียงแต่หลายวันมานี้ ร่มกระดาษทองอยู่ในมือซูหลีตลอด อีกทั้งหลังเหตุการณ์บนที่ราบหิมะ เขาก็มักรู้สึกว่าร่มคันนี้คือกระบี่ จึงมิได้นึกถึงจุดนี้ ตอนนี้พอได้ยินซูหลีทัก ก็ชะงักงัน
เขายอมรับอย่างสัตย์จริง “ข้าลืมไป”
ซูหลีทอดถอนใจ “โง่จริงๆ เลย”
ขณะทั้งสองพูดคุยกัน เซียวจางมิได้เคลื่อนไหว เหลียงหวังซุนมิได้เคลื่อนไหว ผู้คนรอบๆ โรงเตี๊ยมล้วนมิได้เคลื่อนไหว
เพราะผู้พูดคือซูหลี
Support your favorite authors and translators in webnovel.com