ตอนที่ 015

ตอนที่ 15 แผนซ้อนแผน

“ข้า...ข้าเปล่านะ” ดูเหมือนมู่หรงชีชีจะตกใจกับคำพูดของมู่หรงชิงเหลียน ดวงตาของนางมีน้ำตาคลอ “นางกระโดดเข้ามาหาข้าเอง ข้าก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้......”

ทุกคนต่างก็เห็นว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นเช่นไร ตอนที่ตวนมู่อีอีถือดาบแทงเข้าหามู่หรงอีอีนั้น มู่หรงชีชีไม่ได้ต่อสู้ใดใดทั้งสิ้น แต่เหตุการณ์หลังจากนั้นเหตุใดถึงกลายเป็นว่าเอ็นข้อมือของตวนมู่อีอีถูกมีดสั้นตัดไปได้ หากไม่เรียกว่าจับพลัดจับผลู ก็ถือเป็นโชคดีของมู่หรงชีชีแล้ว

แต่นั่นเป็นเพราะความโชคดีจริงหรือ? สายตาของหลี่อวิ๋นชิงเริ่มมีความสนุกสนานขึ้นมา น้องสาวคนนี้เปรียบเสมือนขุมสมบัติ ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ ก็มีเรื่องให้น่าตกใจมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

“คุณหนูสาม เหตุการณ์ที่ผ่านมาพวกข้ารู้ดีว่าเป็นเช่นไร เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า มันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น!” เมื่อเห็นมู่หรงชีชีตกใจเสียขนาดนั้น ซั่งกวานอู๋จี้ก็รีบพูดปลอบประโลมนาง “เจ้าวางใจได้ ต่อให้มีการไต่สวนเกิดขึ้น ข้าจะเป็นพยานให้เจ้าเอง”

“คุณชายซั่งกวาน ขอบคุณท่านมาก”

“น้องสาม ดื่มสุราสักแก้วเถิด จะได้ลดความตกใจ” มู่หรงซินเหลียนรินสุราส่งให้มู่หรงชีชี “พวกข้าเห็นเหตุการณ์กันทุกคน มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า อย่าได้กังวลไปเลย ท่านพ่อเป็นคนมีเหตุมีผล”

“ขอบคุณท่านมาก พี่รอง” มู่หรงชีชีรับแก้วสุรามา ยกขึ้นมาจรดริมฝีปาก แค่สัมผัสรสชาติเพียงเล็กน้อย นางก็รู้ว่าสุรานี้มีปัญหา

หึ ที่แท้ก็วางยาในสุรา นางคิดอยู่แล้วว่าเรื่องราวในวันนี้จะไม่จบง่ายๆ เช่นนี้แน่ รอมาตั้งนาน ในที่สุดมู่หรงซินเหลียนก็ทนไม่ไหว เริ่มลงมือเสียที ดวงตาที่มีขนตาดกดำของมู่หรงชีชีกะพริบเล็กน้อย นางก็ดื่มสุุรารสเลิศลงไปอย่างไม่มีอิดออด

นางโดนพ่อบุญธรรมทิ้งให้แช่อยู่ในน้ำพุแห่งพิษมาสองปี พิษอ่อนๆ แค่นี้ ทำอะไรนางไม่ได้หรอก แต่ในเมื่อมู่หรงซินเหลียนอุตส่าห์วางแผนไว้ เหตุใดข้าจะไม่ใช้แผนซ้อนแผนเสียเล่า

เวลาผ่านไปแค่เพียงไม่นาน มู่หรงชีชีก็เอามือกุมหัว ทำท่าทางราวกับว่าปวดหัว “ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย พวกเจ้าเล่นกันต่อเถอะ ข้าต้องขอตัวกลับก่อน”

เมื่อได้เห็นท่าทางของมู่หรงชีชี มู่หรงซินเหลียนก็รับรู้ได้ว่ายาออกฤทธิ์แล้ว นางพยายามระงับความดีใจ เสแสร้งแกล้งทำเป็นห่วงมู่หรงชีชีขึ้นมา “เหตุใดบ่าวรับใช้เจ้าจึงไม่ติดตามมาด้วยเล่า? ข้าให้บ่าวคนอื่นไปส่งเจ้าดีกว่า หม๋าน่าว ส่งคุณหนููสามกลับสวนชุ่ยจู๋”

“เจ้าค่ะ!” บ่าวรับใช้หน้าตาสะสวยนางหนึ่งรีบเข้ามาประคองมู่หรงชีชีในทันที “คุณหนูสามเจ้าคะ ไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

“ช้าก่อน!” มู่หรงชีชีดึงมือออกมา มู่หรงซินเหลียนถึงกับหน้าถอดสี หรือนางจะสงสัยอะไรขึ้นมา?

“ข้าลืมของ ไม่ได้หยิบมาด้วย”

มู่หรงชีชีเดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะ หยิบของพนันของทุกคนมาไว้ในอ้อมแขน สุดท้ายก็หยิบ “โอสถผิวหิมะ” ส่งให้ซั่งกวานอู๋จี้ “ข้ากับท่านไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ท่านกลับออกตัวปกป้องข้า ข้าขอบคุณท่านจากใจจริง โอสถผิวหิมะเม็ดนี้เป็นของขวัญแทนคำขอบคุณของข้า ขอให้คุณชายรับไว้ด้วย”

ไม่ปล่อยให้ซั่งกวานอู๋จี้ได้ปฏิเสธ มู่หรงชีชีก็เอา “โอสถผิวหิมะ” ยัดใส่มือของเขา จากนั้นนางก็หันไปคารวะไป๋มู่เฟยและไป๋อี้เยว่สองพี่น้องตระกูลไป๋​ “บุญคุณของท่านทั้งสอง ชีชีขอตอบแทนในวันหน้า”

เมื่อพูดจบ มู่หรงชีชีก็ทำเป็นกุมขมับ ราวกับปวดหัวเป็นอย่างมาก “หม๋าน่าว พาข้ากลับไปที”

เมื่อเห็นว่ามู่หรงชีชีกับหม๋าน่าวเดินออกไปแล้ว มู่หรงซินเหลียนสูดหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

เมื่อครู่นี่เอง ที่มู่หรงจวิ้นท้องเสียจนต้องกลับไปก่อน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่นางวางไว้ อีกไม่นาน ยาที่มู่หรงจวิ้นกินเข้าไปก็จะออกฤทธิ์ เพียงแค่หม๋าน่าวพามู่หรงชีชีไปห้องพักของมู่หรงจวิ้น น้ำมันเจอกับไฟ เดี๋ยวมันก็ต้องลุกโหมกระหน่ำขึ้นมา

อีกฝั่ง หม๋าน่าวพยุงมู่หรงชีชีที่กำลังมึนๆ “คุณหนูสามเจ้าคะ คุณหนูสาม”

เรียกไปสองครั้ง เมื่อเห็นว่ามู่หรงชีชีก็ไม่มีทีท่าที่จะตอบกลับมา หม๋าน่าวก็ทำตามแผน พานางไปยังห้องๆ หนึ่ง จากนั้นก็รีบร้อนออกไป

เมื่อหม๋าน่าวออกไปแล้ว มู่หรงชีชีก็ลืมตาขึ้นมา “คุณหนูเจ้าคะ!” ซูเหมยรีบเข้ามาหานาง

“สืบรู้แน่ชัดแล้วหรือ?” ไม่มีท่าทางมึนงงเช่นก่อนหน้า เนตรงามของมู่หรงชีชีส่องประกายในความมืดมิด

“เจ้าค่ะ” ซูเหมยกระซิบกระซาบข้างหูมู่หรงชีชีเพียงไม่กี่คำ รอยยิ้มมุมปากของมู่หรงชีชีก็ค่อยๆกว้างขึ้น หมาที่กัดคน มักไม่เห่าจริงๆ ด้วย มู่หรงซินเหลียนก็คือสตรีเช่นนั้น อยากทำลายชื่อเสียงของนาง แม้แต่เรื่องผิดศีลธรรมเช่นนี้มู่หรงซินเหลียนยังกล้าทำ

“ข้าน้อยเอาตัวเจิ้งอี๋เหนียง[footnoteRef:2]มาแล้ว คุณหนูคงจะต้องขยับที่เสียหน่อย ยกที่ตรงนี้ให้นาง” ซู่เยว่ปรากฏตัวที่ประตูห้อง แบกสตรีนางหนึ่งไว้บนหลัง [2: อี๋เหนียง（姨娘）：คำเรียกอนุภรรยาของผู้มีฐานะของจีนในสมัยก่อน]

เมื่อซู่เยว่และซูเหมยช่วยกันวางเจิ้งหมิ่นลงบนเตียงเสร็จ ทั้งสามคนก็ออกจากห้องไป เพียงไม่นาน หม๋าน่าวก็พยุงคนๆ หนึ่งเข้ามา

“ร้อน! ช่างร้อนเหลือเกิน!” มู่หรงจวิ้นดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเอง ปีนขึ้นไปบนเตียง สุดท้ายสัมผัสโดนร่างนุ่มร่างหนึ่ง

“คุณชายเจ้าคะ นี่เป็นของขวัญที่คุณหนูรองส่งให้ท่าน ขอให้มีความสุขนะเจ้าคะ” หม๋าน่าวจัดแจงปิดม่านกั้นเตียง มองสองคนบนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน

“เรื่องราวของตัณหาราคะกำลังจะเริ่มแล้ว” มู่หรงชีชีเผยรอยยิ้มออกมา หากนางเดาไม่ผิด อีกไม่นาน มู่หรงซินเหลียนคงจะตามคนมา “จับชู้” สินะ น้องสาวกับพี่ชายแท้ๆ ได้กันเอง เรื่องนี้หากถูกเผยแพร่ออกไป ไม่ใช่แค่นางที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ น่ากลัวว่าชีวิตของมู่หรงจวิ้นก็จะพังไปด้วย

ณ ศาลาหูซิน เมื่อมู่หรงซินเหลียนเห็นว่าหม๋าน่าวกลับมาแล้ว ความตึงเครียดภายในใจก็ค่อยๆหายไป รอยยิ้มของนางก็ยิ่งกว้างขึ้น

“พี่รอง มีเรื่องดีอันใดหรือที่ทำให้ท่านเบิกบานได้เพียงนี้?” มู่หรงชิงเหลียนรับรู้ได้ว่ามู่หรงซินเหลียนแปลกไป จึงเอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไร” มู่หรงซินเหลียนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ปกปิดความเป็นวัวสันหลังหวะของตนเอง มู่หรงซินเหลียนลุกขึ้นยืน รินสุราให้กับทุกคน “วันนี้ข้าเชิญทุกคนมา แต่ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเช่นนี้ ทำลายความสนุกของทุกท่านเสียหมดแล้ว ข้าต้องขออภัยด้วยจริงๆ สุราแก้วนี้แทนคำขอโทษของข้า”

มู่หรงซินเหลียนไม่ทันจะได้ดื่มสุรา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ารีบร้อนและเสียงคำรามอย่างโกรธจัดของมู่หรงไท้ “นังลูกอกตัญญูนั้นมันอยู่ที่ไหน? มู่หรงชีชี โผล่หน้าออกมาเดี๋ยวนี้!”

ที่แท้ก็เป็นคนของตระกูลตวนมู่ที่ใช้เวลาไม่นานก็มาหามู่หรงไท้บอกเรื่องที่มู่หรงชีชีทำร้ายตวนมู่อีอี มู่หรงไท้เมื่อได้ฟังว่าบุตรสาวไร้ประโยชน์ของตนเองไปทำร้ายหลานสาวของฮองเฮา มิหนำซ้ำเอ็นข้อมือของตวนมืออีอียังถูกตัดขาด ยากที่จะต่อกลับมาได้ มู่หรงไท้ก็โกรธจนแทบเต้น

บุตรสาวไร้ประโยชน์คนนี้ นอกจากมือจะไม่พายแล้ว ยังจะเอาเท้าราน้ำอีก อะไรก็ทำไม่เป็นสักอย่าง ถนัดแต่หาเรื่องเดือดร้อน ได้ยินมาว่านางยังชมจันทร์อยู่ที่ศาลาหูซิน มู่หรงไท้จึงตรงมาที่นี่

“ท่านพ่อ!” เมื่อเห็นมู่หรงไท้เข้ามา มู่หรงซินเหลียนก็ดีใจเป็นพิเศษ

ดีจริงๆ ที่มีมู่หรงไท้ วันนี้มู่หรงชีชีต้องตายแน่ๆ คนที่ห่วงหน้าตาตัวเองอย่างมู่หรงไท้ ถ้าไปเห็นมู่หรงชีชีได้กับพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง ไม่รู้ว่ามู่หรงไท้จะฆ่านางให้ตายคาที่เสียหรือไม่

เมื่อเห็นว่ายังมีคนจากอีกสามตระกูลอยู่ สีหน้าของมู่หรงไท้ก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ภายในใจก็ยังโมโหไม่หาย “มู่หรงชีชีอยู่ที่ไหน?”

“พี่สามไม่สบายตัว กลับไปแล้วเจ้าค่ะ” มู่หรงชิงเหลียนรีบตอบกลับไปอย่างว่องไว

“หึ! ไม่สบายงั้นหรือ? หาเรื่องเดือดร้อนแล้วยังจะมีหน้ามาแกล้งป่วย มันเหมาะสมแล้วหรืออย่างไร!”

เมื่อเห็นว่ามู่หรงไท้กำลังจะเดินออกไป มู่หรงชิงเหลียนที่รู้ว่าเขาจะไปจัดการมู่หรงชีชี ก็เดินเข้าไปหามู่หรงไท้อย่างเบิกบานใจ “ท่านพ่อ ข้าไปด้วย!” เรื่องน่าสนุกเช่นนี้ อีกทั้งยังได้เห็นนังไร้ประโยชน์นั่นโดนตำหนิ สำหรับมู่หรงชิงเหลียนแล้ว มันคือเรื่องที่มีความสุข