- เกมที่เก่าเกินไป -

ในบ่ายที่อุณหภูมิสูงจนเป็นเรื่องปกติของเมืองไทย กันต์ วาน และ หยก นั่งโต๊ะหินอ่อนอยู่ในสวนหลังบ้านของคุณนายพรทิพย์ แม้ว่าเด็กโข่งสามคนนี้จะอายุพ้นเลขยี่สิบกันแล้ว แต่งานอดิเรกของพวกเขายังไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปจากตอนเรียนประถม 

"เออ ว่าแต่ช่วงนี้มีอะไรน่าสนใจมาแนะนำไหมคร้าบ" กันต์ถามด้วยน้ำเสียงกวนๆตามสไตล์ขณะที่กำลังนั่งเล่น MUME บนคอนโซลเก่าจากศตวรรษที่แล้ว "เมื่อวานกูไปเจอกลุ่มแชร์เกมเก่าในเรด" วานพูดเปิดประเด็น "ในกลุ่มมีข้อมูลหลายเกมจาคยุคยี่สิบถึงสามสิบ" "อา หะ" กันต์ตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ "นึกว่าเราหามาเล่นกันแทบจะทุกเกมแล้วสมัยปอสี่" หยกพูดขณะที่กำลังเคลียร์งานค้างจากที่ออฟฟิศ แต่กลับดูใส่ใจกับสิ่งที่วานพูดมากกว่ากันต์ที่ตอนนี้กำลังเอาขาก่ายขึ้นมาบนโต๊ะ "ในกลุ่มนี้มีข้อมูลของเกมที่เรายังไม่เคยเล่นเยอะเลย เป็นพวกเกมออนไลน์" หลังจากพูดจบ ทั้งกันต์และหยกก็นิ่งไปสักครู่ "นายหมายถึง นายเจอเกมออนไลน์จากยุคสองพันยี่สิบ" หยกละสายตาจากโน๊ตบุ๊คของเขามาที่ใบหน้าของวาน เงียบอยู่ครู่หนึ่ง "เกมออนไล์จากเจ็ดสิบปีก่อน มันจะไปเล่นได้ที่ไหนล่ะไอ่กร๊วก" กันต์ตะโกนตอบแล้วก็กลับไปเล่นเกมต่อ เช่นเดียวกันกับหยกที่สนใจงานของตัวเองต่อไป

ประตูหลังบ้านเปิดออก วิว น้องสาวของวานถือถาดผลไม้มาวางไว้ที่โต๊ะ "งานยุ่งน่าดูเลยนะคะพี่หยก" วิวถาม แต่ก่อนที่หยกจะตอบคำถามวานเอามือฟาดไปที่ขาของกันต์ให้รู้ตัวว่าควรเอาขาลงจากโต๊ะได้แล้ว กันต์รีบเอาขาลงแล้วยิ้มแห้งในกับน้องวิว "วันหยุดยาวก็งี้แหละ ชอบสั่งงานเผื่อ เหมือนกลัวเราว่าง" หยกตอบขณะที่พิมพ์งานต่อไป "เฮ้ย คุณหยกคร้าบ น้องเขาอุตส่าห์เอาผลไม้มาเซ่น สนใจหน่อยสิครับ" เขาพูดขณะที่เอาไม้จิัมมะม่วงเข้าปาก "มือไม่ว่างครับคุณเพื่อน" หยกตอบ "งั้นแบบนี้ก็ต้องมีคนป้อน" วิวพูดพลางหยิบซ้อมจิ้มไปที่ฝรั่งดอง แต่ทันใดนั้นเองซ้อมก็ถูกหยิบไปจากมือ "เดี๋ยวกูป้อนมึงเองเพื่อน" พูดจบวานก็ยัดฝรั่งดองเข้าปากของหยก

เมื่อถึงเวลาหกโมงเย็นทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แม้ว่าทั้งหยกและกันต์จะบ้านติดกับวานแต่ทั้งสองก็ทำเวลาเพราะเกรงใจคุณนายพรทิพย์ หลังจากที่วานช่วยน้องเก็บกวาดบ้านนิดหน่อย(นิดเดียวจริงๆ) เขาก็ลงไปห้องใต้ดินของเขา ในนั้นมีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์หลายอย่าง พวกคอมพิวเตอร์ซะเป็นส่วนใหญ่ เขาเปิดโมดูลจำลองของวินโดวเจ็ด(ซึ่งนับว่าเป็นโบราณวัตถุไปแล้วในยุคของเขา) แล้วเริ่มติดตั้งเกมแต่ละเกมที่เขาเจอข้อมูลจากกลุ่มเรด

เหมือนกับที่กันต์พูด ดูเหมือนว่าเกมออนไลน์เก่าจากเจ็ดสิบปีก่อนนั้นเล่นไม่ได้แล้ว ถึงแม้การติดตั้งจะเรียบร้อยดี แต่ตัวเซิฟเวอร์ที่รองรับผู้เล่นนั้นไม่มีอยู่แล้วทำให้เข้าเล่นเกมไม่ได้ มันดูเหมือนยุคสมัยของเกมเหล่านั้นได้จบลงไปนานแล้ว เพราะเกมที่ไม่มีคนเล่นสุดท้ายก็ต้องปิดให้บริการ ไม่มีใครอยากเปิดเกมทิ้งไว้ให้ผีเล่น คงงั้นมั้ง วานคิด

เขาหลับลงที่หน้าคอมพิวเตอร์ ความเหนื่อยล้าจากการเข้าไปอ่านกระทู้ออนไลน์และพยายามทำทุกทางเพื่อกู้คืนเซิฟเวอร์ให้เกมสักเกม สุดท้ายก็เป็นร่างของเขาที่ยอมแพ้

วิวเดินเข้ามาปิดไฟห้องและเอาผ้าห่มมาห่มให้เขา เป็นน้องที่ดี ถึงแม้ว่าจะลืมปรับแอร์ให้ก็ตาม