ส่วนที่ 5 บทที่ 122-2

บทที่ 122-2 พบอี้อันอีกครั้ง

แม้ถึงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่ภูเขาที่นี่ยังคงเขียวชอุ่มคล้ายอยู่ในฤดูร้อน บริเวณโดยรอบถ้าไม่ใช่ยอดเขาสูงก็เป็นหินทรงประหลาด ตั้งสลอนตามลำดับ

อากาศบริสุทธิ์เป็นอย่างมาก

หลังจากเซี่ยฟางหวาตื่นมาคุยกับฉินเจิงสองสามประโยคก็ผล็อยหลับต่อ

ฉินเจิงอุ้มนาง คิ้วสองข้างผูกกันเป็นปมพลางมองนางด้วยความปวดใจ เขารู้สึกว่ายิ่งเวลาเลยผ่านไปทีละนิดสตรีในอ้อมแขนก็ตัวเบาลงทีละนิดเช่นกัน

อาวุโสเฉินมองทั้งคู่ด้วยความกลุ้มใจ

ซื่อฮว่ากับซื่อม่อแทบไม่กล้าหายใจแรง กลัวว่าคุณหนูจะทนไม่ไหว

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ชิงเหยียนก็กลับมา ข้างหลังมีคนผู้หนึ่งตามมาด้วย

เมื่อคนผู้นั้นเข้ามาใกล้ ฉินเจิงหรี่ตาลง ความเย็นชาทะลักออกมาจากแววตา เลิกคิ้วมองอย่างเยือกเย็น “หวางอี้อัน?”

อาวุโสเฉินตกใจ ผุดลุกขึ้นยืนทันที มองผู้มาเยือนที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ

ซื่อฮว่า ซื่อม่อ และเสี่ยวเฉิงจื่อก็ตกใจจนเบิกตากว้าง คิดในใจว่าเป็นหวางอี้อันที่ใช้วิชากักขังกับพระชายาน้อยอย่างไร้สุ้มเสียงที่ด่านชิงอวิ๋นผู้นั้นจริงๆ คาดไม่ถึงว่าเขาอยู่ที่นี่?