ส่วนที่ 5 บทที่ 120-2

บทที่ 120-2 ไม่ต้องพะวงหลัง

ฉินอวี้เสด็จมาถึงหน้าจวน ครั้นลงจากม้าแล้วทุกคนก็พากันถวายบังคม

ฉินอวี้โยนเชือกบังเหียน ยื่นพระหัตถ์รองโหวเหยผู้เฒ่า แย้มสรวลตรัส “ต่อไปเวลาโหวเหยผู้เฒ่าพบเราไม่ต้องทำตามพิธี”

“ฝ่าบาททรงเมตตา!” โหวเหยผู้เฒ่ายิ้มพลางลุกขึ้นยืน

“ทัศนาจรข้างนอกมาเที่ยวหนึ่ง โหวเหยผู้เฒ่าดูเยาว์ลงมาก” ฉินอวี้แย้มสรวลพลางสำรวจมองโหวเหยผู้เฒ่าพักหนึ่ง จากนั้นก็สำรวจมองเซี่ยเฟิ่งที่อยู่ด้านข้างเขา แย้มสรวลบางตรัส “ท่านป้าเซี่ยก็สมคำร่ำลือ”

“ถูกฝ่าบาททรงเรียกว่าป้าก็รู้สึกดีจริงๆ” เซี่ยเฟิ่งยิ้มกล่าว “ก่อนหน้านี้ฟังว่าฝ่าบาทเป็นโอรสสวรรค์วัยเยาว์ มีบุคลิกองอาจล้ำเลิศ ได้พบแล้วก็สะดุดตาดังคาด หนานฉินของเรามีฝ่าบาทแบบนี้นับเป็นวาสนาของเหล่าราษฎร”

“ท่านป้าเซี่ยจากหนานฉินไปเกือบจะยี่สิบปีแล้ว วันนี้ได้กลับบ้านเกิดเมืองนอนสักที ยังไม่ลืมเลือนหนานฉินของเรา เป็นท่านป้าเซี่ยมีคุณธรรมบ้านเมืองในใจ เราก็นับถือเช่นกัน” ฉินอวี้แย้มสรวลบางๆ