ส่วนที่ 4 บทที่ 085

บทที่ 85 ที่ที่สบายใจ

ร่างคุ้นเคยของคนผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าประตูหอตำหนักที่ใหญ่ที่สุดตรงนั้น

คนผู้นี้ฉินเจิงรู้จัก ชุยอี้จือเองก็รู้จักเช่นกัน

เป็นเซี่ยอวิ๋นหลานที่กระโดดจากหน้าผาระหว่างเกิดเหตุดินโคลนถล่มที่อารามลี่อวิ๋นแล้วหายตัวไป

ชุยอี้จือมองตามควันสีอ่อนจนพบเซี่ยอวิ๋นหลาน เมื่อควันสีอ่อนเข้าประชิดแขนเสื้ออีกฝ่ายก็อันตรธานหายวับไป เขาอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “เซี่ยอวิ๋นหลาน ไฉนเป็นเจ้า”

เซี่ยอวิ๋นหลานสวมอาภรณ์ผ้าทอสีแดงเข้ม คลุมด้วยชุดคลุมผ้าดิ้นเงินดิ้นทองสีดำบนร่าง ใบหน้าค่อนข้างซีดเซียว ดูแล้วอ่อนแรงอย่างยิ่ง สภาพไม่ค่อยสู้ดีนัก ยากจะนึกภาพได้ว่าเมื่อครู่เขาแค่ใช้หมอกสีอ่อนกลุ่มหนึ่งก็ดีดกระบี่ที่อัดแน่นด้วยจิตสังหารของฉินเจิงกระเด็นออกไป

“รองราชเลขาชุย” เซี่ยอวิ๋นหลานมองชุยอี้จือพลางพยักหน้าให้ ก่อนหันไปมองฉินเจิง พร้อมทักทายเสียงเรียบ “ท่านอ๋องน้อยเจิง”

“เจ้า…เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เมื่อครู่เป็นฝีมือเจ้ารึ” ชุยอี้จือพินิจมองเขาถี่ถ้วน สภาพร่างกายเขาในยามนี้เห็นได้ชัดว่ากำลังป่วยอยู่