ส่วนที่ 4 บทที่ 077

บทที่ 77 ไร้ซึ่งความหวัง

ร้านยาใหญ่ในเมืองหลวง เรียกได้ว่ามียาสมุนไพรครอบคลุมทุกชนิดในใต้หล้าแล้ว

ยามนี้นึกไม่ถึงว่าจะไม่มีสมุนไพรดำม่วง

ขุนนางทั้งหมดต่างตกตะลึง

“เหตุใดถึงไม่มีสมุนไพรดำม่วง” เสนาบดีฝ่ายซ้ายก้าวขึ้นมา คว้ากายคนผู้หนึ่งแล้วรีบถาม

“เรียนท่านอัครเสนาบดี ฟังว่าสมุนไพรดำม่วงถูกคนบังคับข่มขู่ซื้อไปเมื่อสามวันก่อน เถ้าแก่และลูกจ้างในร้านยาต่างไม่กล้าแพร่งพรายออกไป” คนผู้นั้นรีบตอบ

“ผู้ใดบังคับซื้อไป” เสนาบดีฝ่ายซ้ายถามอีก

“ฟังว่าสวมเครื่องแต่งกายสีดำพร้อมด้วยผ้าปิดหน้า มิทราบว่าเป็นใครขอรับ” คนผู้นั้นรีบตอบ

เสนาบดีฝ่ายซ้ายปล่อยตัวเขา ก่อนหันไปมองคนอื่นที่กลับมารายงาน

คนอื่นๆ ก็ส่ายหน้าพัลวันเช่นกัน ร้านยาใหญ่ในเมืองหลวงต่างตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

“ในเมืองหลวงหนานฉิน นอกจากคลังยาหลวง ยังมีร้านยาใหญ่เปิดกิจการอยู่ไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยร้าน หรือว่าทุกร้านต่างเป็นเช่นนี้ ไปค้นหาทีละร้านให้เรา ถ้าหาในเมืองหลวงไม่เจอก็ไปหาจากข้างนอก รีบไป” ฮ่องเต้ทรงรับฟังเช่นนั้นก็เกิดโทสะ

“พ่ะย่ะค่ะ” ทุกคนพร้อมใจกับรับคำสั่งแล้ววิ่งออกไป