ส่วนที่ 4 บทที่ 062

บทที่ 62 แดงชาดจากลั่วเหมย

เซี่ยฟางหวาตวัดตามองฉินเจิง พบว่าสีหน้าเขาเรียบนิ่งจนสังเกตอารมณ์ใดไม่ออก

ฝ่าบาทจะทรงสละบัลลังก์?

อดีตกาลแม้มีฮ่องเต้เฝ้ารอให้รัชทายาทดูแลบริหารอำนาจได้ก่อนแล้วค่อยสละบัลลังก์ ทว่าหลายราชวงศ์ที่ผ่านมาก็พบได้น้อยมาก ยามนี้นึกไม่ถึงว่าฝ่าบาททรงมีเจตนาจะสละบัลลังก์ล่วงหน้าแล้ว เพราะเหตุใดกัน เป็นเพราะพระองค์ทรงชราแล้วจึงควบคุมสายลับราชสำนักไม่อยู่ หรือทรงคิดว่าตนเหลือเวลาอีกไม่มาก จึงอยากมอบให้ฉินอวี้ล่วงหน้าแล้วมองดูบ้านเมืองภายใต้การปกครองของเขา

แต่ไม่ว่าจะเพราะเหตุใด นี่ก็คุ้มค่าพอให้ผู้คนหลายฝ่ายคาดการณ์วิเคราะห์

“เจ้าพูดอะไร” อิงชินอ๋องได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจยกใหญ่ จากที่เคยนั่งอยู่ก็ผุดลุกขึ้นยืน มองหน้าฉินเจิง

“เสด็จอาตรัสว่าพอฉินอวี้กลับจากขุดลอกคูคลองแล้ว พระองค์ตั้งใจว่าจะสละบัลลังก์” ฉินเจิงมองอิงชินอ๋องแล้วบอกซ้ำ

อิงชินอ๋องมองเขาอย่างไม่เชื่อ

“ฝ่าบาททรงตรัสเช่นนี้จริงหรือ” พระชายาอิงชินอ๋องก็แปลกใจเช่นกัน ถามด้วยความข้องใจ

“ข้าจะโกหกได้หรือ พระองค์ทรงบอกเช่นนี้จริง” ฉินเจิงแค่นหัวเราะ

“เพราะเหตุใด” อิงชินอ๋องถามต่อ