ส่วนที่ 4 บทที่ 053-2

บทที่ 53-2 รักอันไร้ข้อกังขา

ฉินเจิงกระชับกอดนางแน่นพักใหญ่ก่อนผละตัวออกเชื่องช้า ยกมือเคาะหน้าผากนางแผ่วเบา “เจ้าทำให้ข้าต้องเป็นห่วงเสียจริง”

เซี่ยฟางหวากัดริมฝีปาก

ฉินเจิงโน้มศีรษะไปจุมพิตมุมปากนางแผ่วเบา เซี่ยฟางหวาสะดุ้งตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ฉินเจิงดึงนางมากอดใหม่อีกครั้ง ก่อนมอบจุมพิตที่ลึกซึ้งกว่านั้นให้

เซี่ยฟางหวาคล้ายเวียนหัวในพริบตา นางยกมือตีเขาแล้วดันตัวออก เอ่ยเสียงทุ้มด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “พวกซื่อฮว่าแปดคนยังอยู่ เจ้าอย่าวอแวข้า”

“พวกนางไม่กล้ามองหรอก” ฉินเจิงแม้กล่าวเช่นนี้ แต่ก็ยอมปล่อยนางอย่างอ้อยอิ่ง

เซี่ยฟางหวาไม่กล้ามองเขา ก้มหน้ามองปลายเท้าตนเอง

“อีกนานกว่าฟ้าจะสว่าง ไม่ไกลนี้มีครอบครัวเกษตรกรในชนบทแห่งหนึ่ง เราขึ้นเขาไปขอค้างสักคืนแล้วกัน” ฉินเจิงหัวเราะแผ่วเบา กุมมือนางไว้แล้วเอ่ยขึ้น

“เขาจะให้คนนอกค้างแรมหรือ” เซี่ยฟางหวามองเขา

“คนอื่นอาจจะไม่ แต่ข้ารู้จักสามีภรรยาชราคู่หนึ่ง เมื่อก่อนเวลามาล่าสัตว์มักขอค้างด้วยเป็นประจำ” ฉินเจิงตอบ