ส่วนที่ 3 บทที่ 067-2

บทที่ 67-2 เกินความสามารถ

ฉินอวี้ค่อยๆ ปล่อยมือออก ถอยกลับมานั่งลงตรงข้ามฮ่องเต้อีกครั้ง

ฮ่องเต้หันพระพักตร์มามองเซี่ยฟางหวาอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตานั้นแผ่จิตสังหารทั่วบริเวณ

เซี่ยฟางหวาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันแรงกล้าจากพระเนตรของฮ่องเต้ที่ปกคลุมลงมาถึงบนพื้น นางย่อตัวทำความเคารพโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง “ฟางหวาถวายบังคมฝ่าบาท! ถวายบังคมองค์ชายสี่! ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี! องค์ชายสี่ทรงพระเจริญหมื่นปี!”

“เจ้าเห็นเราแล้วเหตุใดถึงไม่คุกเข่า” ฮ่องเต้เม้มพระโอษฐ์

“หากข้าจำไม่ผิด ฝ่าบาทคล้ายเคยละเว้นมารยาทการคุกเข่ากับหม่อมฉัน” เซี่ยฟางหวายืดตัวตรงพลางหลุบตาลงอย่างสงบ ทูลตอบเสียงเรียบ

“เราจำไม่ได้!” ฮ่องเต้เหลือบมองนางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร

“ฝ่าบาททรงจำไม่ได้ไม่สำคัญ หม่อมฉันจำได้ก็พอแล้ว!” เซี่ยฟางหวายกมือจัดปอยผมข้างขมับ “ตอนนี้มืดมากแล้ว ฝ่าบาททรงเรียกหม่อมฉันเข้าวังเพื่อให้มาเยี่ยมคู่หมั้นของหม่อมฉัน ยามนี้ข้ายังไม่ทันไปถึง มิทราบว่าฝ่าบาททรงเรียกหม่อมฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องใดจะกำชับหรือไม่”

“คู่หมั้นของเจ้า?” แววตาของฮ่องเต้ดุจดาบอันแหลมคม