ส่วนที่ 3 บทที่ 055-2

บทที่ 55-2 โอ้อวด

เมื่อทั้งสามออกไปแล้ว ฉินเจิงก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ภายในเรือนชั้นใน

เซี่ยม่อหานได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงหันไปมอง พบว่าฉินเจิงเหลือบมองไปทางประตูจวนจงหย่งโหวด้วยความสำราญใจ ใบหน้าเปล่งประกายดุจความสว่างไสวในวสันต์ฤดู

เซี่ยม่อหานเลิกคิ้ว ขณะอยากถามเขาว่ากลับมาที่จวนแห่งนี้อีกทำไมก็พลอยนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ฉินเจิงหมั้นกับเซี่ยฟางหวาก็มาที่จวนจงหย่งโหวราวกับเป็นเรื่องปกติ เมื่อก่อนเวลาผู้คุ้มกัน คนเฝ้าประตู สาวใช้ เห็นเขาก็ยังประหลาดใจ ตอนนี้เขาทำเหมือนเดินเข้าบ้านตัวเอง เข้าออกจนเป็นเรื่องธรรมชาติ แม้แต่คนในจวนจงหย่งโหวเมื่อได้พบเขาก็ไม่แปลกใจอีกต่อไปแล้ว เขาได้แต่เปลี่ยนคำพูดเอ่ยขึ้น “มีเรื่องน่ายินดีหรือ? เจ้าถึงมีความสุขขนาดนี้?”

ฉินเจิงปัดใบไม้ออกจากตัวก่อนเดินเข้ามาราวกับอารมณ์ดีมาก เขาเดินเข้ามาใกล้เซี่ยม่อหาน เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางราวกับต้องการโอ้อวด “ตอนนี้ข้ามั่นใจแล้วว่าในใจหวาเอ๋อร์มีข้า”

เซี่ยม่อหานฟังแล้วก็ไม่ค่อยสบายใจนัก น้องสาวตัวเองแท้ๆ ไหนเลยจะยอมให้ฉินเจิงโอ้อวดแบบนี้ เขาแค่นเสียงในลำคอ