ส่วนที่ 3 บทที่ 036-2

บทที่ 36-2 หนักเบา

พระชายาอิงชินอ๋องยืนนิ่งพลางมองฮ่องเต้และคณะผู้ติดตามเดินจากไป นางขยำผ้าเช็ดหน้าแล้วแค่นเสียงในลำคอกล่าว “กลับไปได้ก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องคอยปรนนิบัติ”

“ป้าสะใภ้ ถึงแม้เสด็จพ่อทรงโมโหท่านแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรท่านไม่ใช่หรือ? ท่านกล่าวกับเสด็จพ่อแบบนี้ได้ ขนาดเสด็จแม่ยังไม่กล้ากล่าวออกมาเลย” ฉินอวี้ยิ้มบาง

พระชายาอิงชินอ๋องหันมามองฉินอวี้ เขาอายุเท่ากับฉินเจิง รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าและอากัปกิริยาโดดเด่น หากเขากับฉินเจิงยืนอยู่ด้วยกัน พิจารณาถึงรูปลักษณ์ จิตใจ และท่วงท่าอันสง่างามแล้วก็ยากจะแยกแยะออกได้ แม้นางจะโกรธที่ฮองเฮาใช้พิษกามารมณ์เล่นงานฉินเจิง แม้ฉินอวี้จะเอ่ยถึงเรื่องบทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนั้นของฮ่องเต้กับนางอย่างคลุมเครือ แต่นางก็ไม่พาลโมโหออกมา เพียงแต่ถลึงตามองฉินอวี้แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าตีเขา ตำหนิว่า “เจ้าก็นิสัยเสียเหมือนกัน ข้ายังคิดว่าไปม่อเป่ยกลับมาแล้วจะมีอนาคตสดใส ที่ไหนได้กลับไม่ใช่ ถ้อยคำไม่เหมาะแบบนี้เจ้ายังกล้าพูดออกมา เหตุใดเมื่อครู่เจ้าถึงไม่กล่าวต่อหน้าฝ่าบาทเล่า?”