ส่วนที่ 3 บทที่ 027-1

บทที่ 27-1 ป่วยทางใจ

หลังจากซื่อฮว่านำยาแกล้งตายไปให้พระชายาอิงชินอ๋องอย่างลับๆ ไม่นาน เรือนลั่วเหมยแห่งจวนอิงชินอ๋องก็มีข่าวแพร่ออกมาว่าทิงอินล้มป่วยอย่างกะทันหัน

พระชายาอิงชินอ๋องส่งคนไปตามหมอหลวงซุนจากสำนักหมอหลวงมาตรวจอาการให้ทิงอินที่เรือนลั่วเหมย

หมอหลวงซุนหิ้วกล่องยามายังเรือนลั่วเหมยอย่างเร่งรีบ

ฟังว่าหลังหมอหลวงซุนมาถึงเรือนลั่วเหมย ทิงอินก็ไม่หายใจแล้ว เมื่อหมอหลวงซุนยกมืออันสั่นเทาไปตรวจชีพจรให้นางก็โซซัดโซเซจนเกือบล้มลงบนพื้น

พระชายาอิงชินอ๋องจับตัวหมอหลวงซุนพร้อมเอ่ยถามอย่างร้อนใจ “เป็นอย่างไรบ้าง นางป่วยเป็นอะไร เหตุใดจู่ๆ ถึงเป็นเช่นนี้…”

หมอหลวงซุนหน้าถอดสี เขาสบตามองพระชายาอิงชินอ๋อง มุมปากสั่นระริก เอ่ยรายงานอย่างสิ้นหวังว่า “พระชายาโปรดให้อภัยด้วย ตอนนี้แม่นางทิงอินหยุดหายใจแล้ว”

“เจ้าว่าอะไรนะ” พระชายาอิงชินอ๋องเซถอยสองก้าว ชี้หน้าหมอหลวงซุนด้วยมืออันสั่นเทา

หมอหลวงซุนไม่อาจแข็งใจได้จริงๆ พยักหน้ายืนยันอีกครั้ง “พระชายา ข้าเป็นหมอมาครึ่งชีวิตแล้ว แต่ไหนแต่ไรไม่เคยพบอาการป่วยประหลาดแบบนี้มาก่อน คล้ายกับ…คล้ายกับ…”

“คล้ายอะไร” พระชายาอิงชินอ๋องถาม