ส่วนที่ 3 บทที่ 023-2

บทที่ 23-2 น่าหวาดผวา

“ปล่อยพวกเขากลับไปแบบนี้หรือ?” อวิ๋นสุ่ยมองทั้งสองเดินออกไปอย่างไม่พอใจ

“อย่าลืมสิว่าที่นี่คือเมืองหลวงหนานฉิน!” เหยียนชิงเอ่ยเตือนเสียงเบา

“ก็ไม่จำเป็นต้องกลัวเขา!” อวิ๋นสุ่ยตอบ

เหยียนชิงส่ายหน้า เขานั่งลงตรงโต๊ะพลางมองกระถางกล้วยไม้ตรงหน้า ก่อนยิ้มกล่าว “นางมีวิธีทำให้ดอกไม้มีชีวิตต่อไปจริงๆ ดอกกล้วยไม้ต้นนี้เปราะบาง แต่เมื่ออยู่ในมือนางแล้วราวกับไม่ใช่เรื่องยาก”

“ใบสั่งยานี้มีประโยชน์ใด เจ้าถึงได้คัดลอกมันมา” อวิ๋นสุ่ยไม่พอใจ

“ใบสั่งยานี้ใช้บำรุงร่างกาย! แถมยังยอดเยี่ยมมาก” เหยียนชิงตอบ “ข้ากำลังคิดว่าหมู่เฟยต้องทรมานจนหัวใจและกระดูกบอบช้ำ บางทีอาจนำไปลองใช้ได้”

“เจ้าเสียสติไปแล้วรึ? นี่มันเอาไว้เลี้ยงดอกไม้!” อวิ๋นสุ่ยเบิกตากว้าง

“เลี้ยงดอกไม้?” เหยียนชิงส่ายหน้า “ดอกไม้ต้นนี้ไม่ได้ใช้ยาเลี้ยงมันมา เจ้าอย่าถูกหลอก! ใบสั่งยานี้เอาไว้บำรุงร่างกายมนุษย์อย่างเห็นได้ชัด กลิ่นยามีไว้เพื่อปิดบังความจริงเท่านั้นเอง”