ส่วนที่ 3 บทที่ 002-2

บทที่ 2-2 ฟ้อง

เซี่ยฟางหวาพยักหน้า ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย “ท่านพี่ ท่านว่าข้าอกตัญญูหรือไม่ ท่านปู่ไม่สบายแท้ๆ ข้ากลับไม่อยู่ดูแลคอยป้อนยาให้ กว่าท่านตาจะกลับหนานฉินก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าก็ไม่คอยอยู่ข้างกายอีก”

“น้องพี่ ท่านปู่เข้าข้างฉินเจิงเลยพูดกับเจ้าแบบนั้น ฉินเจิงก็ชอบอวดเก่งและเอาอกเอาใจท่านปู่อยู่แล้ว เจ้าอย่าคิดมากเลย แม้ท่านปู่จะเอ่ยออกมาแบบนั้น แต่แท้จริงแล้วก็เป็นห่วงเจ้ามาก เจ้าเป็นบุตรีของตระกูลกลับต้องแบกภาระไว้บนบ่าเหมือนบุรุษอยู่ข้างนอกบ้าน ความยากลำบากทุกสิ่งท่านปู่เข้าใจดี เขาชราจนมิอาจทำสิ่งใดไหวแล้ว แต่ตระกูลเซี่ยยิ่งใหญ่ มีลูกหลานในตระกูลตั้งหลายหมื่นคน ดันมีแค่เจ้าที่เป็นสตรีคอยแบกรับภาระนี้ไว้บนบ่า เขาเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก” เซี่ยม่อหานถอนหายใจออกมา “ข้าที่เป็นพี่ชายก็รู้สึกแย่เช่นกัน เดิมเจ้าควรอยู่ในหอนอนอย่างไร้กังวล คอยท่องบทกวี วาดภาพ เหมือนคุณหนูอย่างจวนทั่วๆ ไป”