ส่วนที่ 2 บทที่ 117-2

บทที่ 117-2 ได้รับการช่วยเหลือ

เคราะห์ดีที่ฉินอวี้ไม่ได้อยากพูดคุยกับพวกเขามากนัก เขามองไปยังฉินชิงที่กำลังยืนนิ่ง เอ่ยเรียกด้วยความอ่อนโยน “น้องแปด!”

ฉินชิงได้สติกลับคืนมา ก้าวออกมาหาด้วยตาแดงก่ำ “พี่สี่!”

“อายุเท่าไรแล้วยังขี้แยอีกรึ? ตรงนี้มีคนมากมาย ระวังจะถูกหัวเราะเยาะเข้า” ฉินอวี้ตบไหล่เขา เอ่ยด้วยความอบอุ่น

ฉินชิงเหมือนกดก้อนสะอื้นไว้ในลำคอ “ข้าไม่กลัวว่าจะถูกหัวเราะ” พูดจบก็รีบเข้ามากอดแขนฉินวี้ “พี่สี่ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว แต่ท่านเดินทางมาพร้อมข้าตลอดเวลา เหตุใดถึงเงียบเชียบขนาดนี้ แม้แต่ข้าก็บอกให้รู้มิได้หรือ”

“ขนาดกลับอย่างเงียบเชียบยังเกิดเรื่องขึ้น! ถ้าอึกทึกครึกโครมจะไม่เป็นเรื่องใหญ่รึ!” ฉินอวี้ถอนหายใจ

“ผู้ใดลอบทำร้ายท่านกันแน่ ไม่คิดเลยว่าจะมีดินปืนจากคลังกรมกลาโหม อีกทั้งยังมีปริมาณมากขนาดนี้?” ฉินชิงได้ยินเช่นนั้นก็รีบปล่อยฉินอวี้ เอ่ยขึ้นอย่างโกรธแค้น

“เรื่องนี้กลับไปแล้วต้องตรวจสอบให้แน่ชัด!” ฉินอวี้ปรายตามองนักรบเดนตายบนพื้น ถอนหายใจเอ่ยว่า “ไม่คิดเลยว่าแค่ข้ากลับเมืองหลวงจะเป็นเรื่องยากเช่นนี้”

“พี่สี่ ท่านคงลำบากมาเลย!” ฉินชิงสูดจมูก