ส่วนที่ 2 บทที่ 057-1

บทที่ 57-1 วางตัว

ฉินเจิงเลิกคิ้ว สิ้นเสียงก็ปรายตามองหลี่มู่ชิงด้วยแววตาดำสนิทไม่น่ามอง

“พี่ฉินเจิง เนื้อนกไม่สุกครึ่งตัวข้ากินไม่ลงหรอก หากเห็นแก่มิตรภาพที่เราเคยเล่นด้วยกันสมัยเด็ก ถึงแม้ท่านจะแบ่งให้ข้าตัวหนึ่งก็ควรย่างให้สุกก่อนแล้วค่อยให้มิใช่หรือ” หลี่มู่ชิงโยนนกติ๊ดในมือคืนให้ฉินเจิงก่อนยิ้มกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ฉินเจิงรับเนื้อนกที่หลี่มู่ชิงโยนกลับมา มือของเขาสั่นอย่างอ่อนแรงเมื่อเนื้อนกสัมผัสโดนแต่ยังรับไว้ได้อย่างมั่นคง จากนั้นก็ค่อยๆ วางมันลงในเตาอย่างเชื่องช้าแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็รอก่อน ข้าจะย่างมันให้สุก”

“ได้!” หลี่มู่ชิงยิ้มบาง

ฉินเจิงละสายตาไม่มองเขาพลางย่างเนื้อนกอย่างไม่รีบร้อน

หลี่มู่ชิงก็ไม่ขยับเข้ามาใกล้อีกแม้แต่ก้าวเดียว เขายืนรอตรงที่เดิมอย่างสงบ แววตาอ่อนโยนเลือนรางมองไม่ออกว่าข้างในซ่อนความรู้สึกใดไว้

หน้าผาปี้เทียนเป็นเทือกเขาอันเงียบสงบ ลมภูเขาพัดผ่านอย่างไร้เสียง ไอน้ำหนาแน่นลอยคลุ้งเหนือบ่อน้ำร้อน สงบเงียบราวกับไร้ผู้คน

ครู่ต่อมาเนื้อนกก็เกิดเสียงปะทุและส่งกลิ่นหอมเย้ายวนมากกว่าเก่า