ส่วนที่ 2 บทที่ 035-1

บทที่ 35-1 อ่อนโยน

คนที่ไม่คุ้นเคยกับวัดฝ่าฝอซื่อย่อมไม่สามารถพาศพอู๋ว่างหนีไปโดยใช้เส้นทางลับที่มีเพียงไต้ซือผู่อวิ๋นกับเจ้าอาวาสวัดทราบในเวลาอันสั้นได้ อีกทั้งยังหลบหลีกไปทางรางขนส่งที่หน้าผาหลังเขาอย่างเงียบเชียบ

อธิบายได้ว่าคนคนนี้ไม่เพียงแต่คุ้นเคยกับวัดฝ่าฝอซื่อ แต่ยังชำนาญเส้นทางในวัดฝ่าฝอซื่ออย่างลึกซึ้ง

“กล่าวเช่นนี้หมายความว่าคนไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเจ้าอีกแล้ว?” ฮ่องเต้ทอดพระเนตรฉินเจิง

“วัดฝ่าฝอซื่อใหญ่โตแต่ก็ไม่เท่าเมืองหลวง เมืองหลวงยิ่งใหญ่แต่ก็ไม่เท่าแผ่นดินหนานฉิน ผู้ใดยิ่งใหญ่ที่สุดในหนานฉินเล่า? มิใช่เสด็จอาหรือ ท่านออกคำสั่งให้ปิดค้นหาในรัศมีห้าร้อยลี้ หรือจะทำให้คนกางปีกบินหนีไปในอากาศได้?” ฉินเจิงเลิกคิ้ว

“ยังคิดว่ามือเจ้าจะยื่นออกไปได้ไกลเท่าใด ที่แท้ก็ได้เท่านี้!” ฮ่องเต้แค่นเสียงในลำคอ

“ถึงแม้หลานจะยื่นมือออกไปได้มาก แต่ก็ไม่กล้าทัดเทียมฟ้า หากเสด็จอายังไม่ออกคำสั่งอีก เกรงว่าคนคนนั้นจะหนีออกไปทางชายแดนเมืองหลวงเสียก่อน” ฉินเจิงพลันคลี่ยิ้มออกมา