ส่วนที่ 2 บทที่ 027-1

บทที่ 27-1 ฝนตก

เรือนพักหลังภูเขาแห่งวัดฝ่าฝอซื่อถูกเพลิงเผาจนวายวอดแล้ว ถึงแม้เปลวเพลิงจะมาไม่ถึงภูเขาทิศใต้ แต่บนเขาก็ไม่มีที่พักมากพอให้ศาสนิกชนอาศัย ยิ่งไปกว่านั้นยามนี้เพลิงยังไม่สงบ จะลุกลามมาถึงภูเขาทิศใต้หรือไม่ก็ยังบอกแน่นอนไม่ได้

เมื่อฮูหยินเฒ่าเรือนหกตกปากรับคำเซี่ยซีแล้วก็หันไปมองหลินไท่เฟย ในเมื่อองค์ชายแปดแสดงเจตนารมณ์ออกมาชัดเจน เรือนหกซึ่งทระนงตัวในความเป็นตระกูลเซี่ยก็ไม่ขอรบเร้าหารือเรื่องงานแต่งงานครั้งนี้อีกต่อไป เรื่องระหว่างองค์ชายแปดกับเซี่ยซีจึงจบลงเพียงเท่านี้ ใจนางไม่พะว้าพะวงอีกและกล่าวกับหลินไท่เฟยอย่างสบายใจ “ไท่เฟย หลานสาวข้าคนนี้ขี้ขลาดนัก ยิ่งไปกว่านั้นถึงพวกเราอยู่ที่นี่ต่อก็ช่วยอันใดมิได้จึงขอลงเขาไปก่อน ท่านกับองค์ชายแปดจะเสด็จกลับเมืองหลวงไปพร้อมเราหรืออยู่ที่นี่ต่อไป?”

กว่าหลินไท่เฟยออกจากวังหลวงได้ไม่ง่ายนักจึงย่อมยังไม่อยากเสด็จกลับ ชั่วครู่จึงลังเลใจ