ส่วนที่ 2 บทที่ 011-1

บทที่ 11-1 เรื่องน่ายินดี

อิงชินอ๋องเห็นว่าพระชายาตื่นแล้วก็ตกใจอึ้งงันไป

พระชายาอิงชินอ๋องเหลือบมองเขาด้วยความสงสัย

อิงชินอ๋องหยิบหมอนออกไปวางไว้ข้างๆ แล้วขยับเข้าไปใกล้นางพลางโอบรั้งเอวของนางเอาไว้ จากนั้นก็กล่าวด้วยเสียงแหบเล็กน้อย “ข้าเลวมานานหลายปี ทั้งยังมีทิฐิในใจ สิ่งที่เจ้าต่อว่าข้าในยามนั้นถูกต้องแล้ว ข้าทำตัวแย่จนปกป้องในสิ่งที่อยากปกป้องมิได้ แย่งในสิ่งที่อยากแย่งมิได้ หากพูดถึความกตัญญูก็เทียบมิได้กับบุญคุณของมารดาที่มีต่อข้า หากพูดถึงญาติสนิทเทียบมิได้กับคุณธรรมที่พี่น้องมีต่อข้า ความรักเทียบมิได้กับความสำนึกผิดในสิ่งที่ข้ากระทำลงไป ตอนนี้ข้าตระหนักได้แล้ว หวังว่าจะยังไม่สายเกินไป เจ้า…ให้อภัยข้าด้วยเถอะ!”

ประโยคหลังกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันมิได้ฝันไปใช่หรือไม่ ศีรษะของท่านมิได้ทำจากต้นอวี๋หรือ คิดได้ตั้งแต่เมื่อใด?” พระชายาอิงชินอ๋องตกอยู่ในห้วงภวังค์พักหนึ่งก่อนจะได้สติกลับมา นางหลับตาลงใหม่แล้วกล่าวขึ้น

อิงชินอ๋องเงียบ